Kun je ook tijdreizen door heel langzaam te gaan?

Je constateert terecht dat een minuut voor een astronaut die heel snel gaat nog steeds een minuut duurt. Je constateert daarnaast dat er lengte contractie is. Maar daarvoor geldt hetzelfde als voor de tijd. Voor een "stilstaande"waarnemer loopt de klok van de astronaut langzamer en is er lengte contractie. Voor de astronaut is een meter nog steeds een meter. Hij zal daarom, in zijn referentiekader, niet sneller ergens aankomen omdat de afstand opeens korter is geworden. De redenering klopt niet. Vandaar mijn min.

Kleine foutje in de beredenering Mullog.
De astronaut zal inderdaad de meter als een meter ervaren. Maar de afstand tot een bepaald object (laten we zeggen een ster of 4 lichtjaar afstand) zal door de astronaut niet meer op 4 lichtjaar afstand staan, maar (bijv) op 1 lichtjaar afstand. De lengtecontractie wordt wel degelijk ervaren door de astronaut. Dit is juist het hele moeilijke van relativiteit. En dit is ook aangetoond door het meten van elementaire deeljtes op hoog niveau en op zee niveau (hou me even ten goede welke deeltjes het waren). Er werd een bepaalde concentratie gemeten en op zeeniveau zou 80% vervallen moeten zijn. Echter, was er maar iets van 16% vervallen. De deeltjes reisden met hoge snelheid en ervaarden dus inderdaad lengtecontractie. Een meter is voor hen nog steeds een meter, maar van boven de berg tot aan zeeniveau was voor hen geen 3 km, maar (bijv) 300 m.
Ditzelfde geldt voor deeltjes in CERN. Hoe harder ze gaan, hoe korter hun afstand (ik hou het even relativistisch incorrect door niet telkens to.v. wie er bij te zetten tenzij het echt nodig is). De afstand van de deeltjesversneller in CERN is iets van 22 km? De protonen die daar versneld worden, ervaren een stuk kleinere cirkel. Mede daarom is er zo'n verschrikkelijk grote bak energie nodig om de enorme elektromagneten aan te sturen. Je moet een klein deeltje, met een enorme snelheid door een bocht heen sturen (en het deeltje ervaart het als een nog kleinere bocht naarmate het sneller gaat, deels waarom de energie zo exponentieel omhoog gaat). De beredenering klopt dus. Dit even extrapoleren. Je gaat een behoorlijk end in het universum komen door gebruik te maken van lengtecontractie. Precieze berekening is het niet (want ik put uit geheugen), maar als je met 99% van de lichtsnelheid reist, kan je in een mensenleven een enorme afstand afleggen. Dit ligt in de orde van miljarden lichtjaren! Je hebt natuurlijk niets om naar terug te gaan, maar door de lengecontractie is dit mogelijk.

Ik ga zo snel dat een meter (in de lengte, dus in de bewegingsrichting) een halve meter is geworden. Ik ervaar zelf die halve meter nog steeds als een meter. Als ik voor mij uitkijk en ik zie mijn doel staan op 1 kilometer afstand dan is dat slechts 500 meter. Echter omdat wat ik als één meter ervaar eigenlijk slechts een halve meter is, is de totale afstand voor mij ook nog steeds 500/0,5 = 1 kilometer. Als het zo zou zijn dat er verschil ontstaat omdat de bewegingsrichting afstanden inkort had het Michelson en Morley experiment geen constante waarde voor de lichtsnelheid in alle richtingen gevonden. Ten aanzien van de deeltjes is je opmerking correct. Maar dit vooral aan dat er tijdsdilatatie is en de deeltjes door hun hoge snelheid langer bestaan dan als ze in rust zouden zijn en daarmee een veel grotere afstand kunnen afleggen dan zonder dit fenomeen zou kunnen. Ik geef toe, dit is het moeilijke aan relativiteit.