Heeft zonlicht een (oneindig) continue spectrum en hoe komt dit precies tot stand?

De zon is bij benadering een zwart lichaam. Dat wil zeggen dat het grootste deel van de straling thermische straling is, die wordt uitgezonden door elektronen die vrij bewegen (dus niet gebonden aan een atoomkern). De straling die die elektronen uitzenden is alleen afhankelijk van de temperatuur. Bij een lichaam met een bepaalde temperatuur hebben de elektronen snelheden die volgens een statistisch patroon verdeeld zijn. Daardoor is ook de golflengte van de uitgezonden straling statistisch verdeeld over het hele elektromagnetische spectrum. Dit wordt weergegeven in de Planck-kromme. Bij de temperatuur van de zon (ca. 5800 K) hoort een Planck-kromme die een piek heeft in het gele licht (555 nm) en aan de flanken steeds verder afneemt. Maar er is geen theoretische grens dus in theorie loopt hij door tot de lange radiogolven en tot het gammagebied.
Snelheden van elektronen zijn voor zover we weten geen gequantiseerde grootheden. Ieder reëel getal kan in principe voorkomen als snelheid van een individueel elektron. En dus kan ook iedere willekeurige golflengte in principe voorkomen. De mogelijke waarden van de golflengte vormen een continue verzameling. Vandaar dat we de thermische straling ook wel continu spectrum noemen.
Bij straling uitgezonden door elektronen in een atoom ligt het anders. Dan springen de elektronen van een hoger naar een lager energieniveau en het verschil wordt als een energiequantum uitgezonden. De golflengte bij uitzending is dus een nauwkeurig bepaald getal en we zien een lijn in het spectrum verschijnen, die niet bij het continue spectrum hoort. Echter het atoom had ook een snelheid en daardoor zal het foton een dopplerverschuiving ondergaan. Daar komt nog bij de snelheid van de zon als geheel (meestal klein t.o.v. de aarde) en de gravitationele roodverschuiving (ook klein in geval van de zon). Maar alles bij elkaar kan een lijn dus verbreed worden door de spreiding in individuele snelheden van een atoom of verschoven worden door onderlinge snelheden van hemellichamen. Ook de mogelijke waarden van de golflengte van lijnstraling vormen daardoor een continue verzameling (bij ontvangst).