Hoe dacht men vroeger dat sterren aan hun energie kwamen (voor kernfusie)?

Eigenlijk zijn er maar een paar grote stappen gezet op dat gebied:

- Duizenden jaren lang zag men de zon als een god. Zijn energie was dus ook van goddelijke oorsprong.

- Toen men in de middeleeuwen in ging zien dat de zon geen god was maar een gewoon hemellichaam ging men uit van vuur. Men kon alleen niet bepalen uit welke brandstof de zon dan zou moeten bestaan want de berekeningen kloppen of niet met de grootte van de zon, of niet met de intensiteit, of niet met de afstand of niet met de leeftijd van de zon.

- Pas in de vorige eeuw zijn we het concept van nucleaire energie gaan doorgronden en hebben we eindelijk de ware brandstof van de zon ontdekt: waterstof-atomen die tot helium-atomen fuseren.

Men heeft in vroeger eeuwen wel geprobeerd om te beredeneren hoe de zon aan zijn energie komt. Als je utgaat van klassieke brandstoffen (kolen, olie, aardgas) en de voorraad daarvan schat aan de hand van de grootte van de zon, kom je uit op een brandduur van zo'n 20.000 jaar. Geen probleem als je uitgaat van de "bijbelse" ouderdom van de aarde van zo'n 6.000 jaar.
Dat werd anders met de komst van de evolutietheorie van Darwin. Het werd duidelijk dat de aarde, en dus ook de zon, al miljoenen jaren bestond. Een poging om de energieproductie van de zon te verklaren werd gevonden in de "zwaartekrachtskrimp". Net zoals je energie kunt opwekken uit water dat van een hoogte naar beneden stroomt of valt, kun je ook zwaartekrachtsenergie vrijmaken door een lichaam in z'n geheel te laten krimpen. Afgezien van de vraag hoe dat dan precies in z'n werk zou gaan, kon men wel uitrekenen dat de zon gedurende 10 miljoen jaar op het huidige niveau zou kunnen blijven stralen.
Uiteraard is dat nog behoorlijk kort vergeleken met de uit de geologie bekende leeftijden van de aarde. Met de ontdekking van kernenergie werd die verklaring dan ook gauw weer afgeschaft.