Hoe is de zon ontstaan?

God zei: ‘Er moet licht komen,’ en er was licht. 4 God zag dat het licht goed was, en hij scheidde het licht van de duisternis; 5 het licht noemde hij dag, de duisternis noemde hij nacht. Het werd avond en het werd morgen. De eerste dag.

Hoe de zon is ontstaan en waarom íe zoveel warmte uitstraalt is niet helemaal duidelijk. Mensen bestonden nog niet toen de zon ontstond dus er is niemand die het kan navertellen. Wetenschappers denken dat de zon is ontstaan doordat ruimtenevel samentrok. Bij die samentrekking kwam energie vrij die de kern van de zon enorm opwarmde. De hitte heeft een kernreactie in actie gezet die nu nog steeds aan de gang is.

Diep in de kern van de zon wordt waterstof omgezet in helium. Bij die reactie komt heel veel hitte vrij, zoveel dat wij die op 150 miljoen kilometer afstand kunnen voelen. In de zon brandt niets, want voor verbranding is zuurstof nodig en dat is er niet in de ruimte.

Sommige mensen zijn bang dat de kernreactie in de zon stopt en dat we dan op aarde zonder licht en warmte komen te zitten. Waarschijnlijk is die angst nergens voor nodig, wetenschappers hebben berekend dat de kernreactie in de zon nog zeker 5,5 miljard jaar door kan gaan.

Het is waterstofgaswolk die door de de zwaartekracht samengebald is... En de druk liep zo hoog op dat protonen heliumkernen ging vormen en dat proces van kernfusie is heden ten dage nog steeds gaande... Deze zon zal als rode reus sterven en in zijn alsmaar grotere omvang de aarde opslokken ooit...

Het ontstaan van de zon
De zon ontstond ongeveer 4,5 miljard jaar geleden volgens wetenschappers. Vroeger tijdens het ontstaan van de zon was ze veel groter, maar doordat het gas ineenstortte (zie ook animatie) ontstond er een nucleaire reactie (kernfusie) en de zon kromp tot haar huidige grootte. Later stopte het krimpen omdat het binnenste van de zon door de kernfusie druk uitoefent op de buitenste laag, waardoor ze elkaar in evenwicht houden, en ze niet meer krimpt

De Zon is net zo als iedere andere ster ontstaan door het samentrekken van een wolk waterstof middels de zwaartekracht. Op het moment dat het waterstof dermate in elkaar was geperst werd het kernfusie proces opgestart. Onze Zon is een ster van gemiddelde diameter en heeft een levensduur van ca. 10 miljard jaar. en is op dit moment zo'n 5 miljard jaar oud. Over ruim 2 miljard jaar zal het waterstof opraken en schakelt het systeem over op kernfusie doormiddel van helium, waarbij de doorsnede van de Zon dermate groot wordt dat deze de baan van de aarde zal benaderen en wellicht zelfs de planeet absorberen. Nadat het helium tijdperk over is zal de zon verschrompelen tot een witte dwerg die een vaag licht uitzendt. Maar dat is dus pas over z'n vijf miljard jaar.

De zon is, net als andere sterren, uit een verdichting in een grote gaswolk ontstaan. De zon heeft op dit moment ongeveer de helft van haar waterstof in de kern opgebruikt. De leeftijd van de zon is ongeveer 4,5 miljard jaar. Dit weten we door de datering van meteorieten, stukken steen die zijn gevormd toen het zonnestelsel ontstond. Over het algemeen wordt aangenomen dat het zonnestelsel ongeveer tegelijk met de zon is ontstaan.

Sterren (zonnen) worden gevormd uit gaswolken die zich voornamelijk in de spiraalarmen van sterrenstelsels bevinden. Als zo'n gaswolk samentrekt ontstaan op verschillende plaatsen in de wolk gebiedjes waar zich een beetje meer gas bevindt dan gemiddeld. Doordat zo'n gebiedje meer massa heeft, heeft het ook een sterkere zwaartekracht en zal het gas uit de omgeving aantrekken. Dit extra gas maakt het gebiedje nog zwaarder, waardoor het nog meer zwaartekracht krijgt, enzovoort.

Zo'n zwaarder gebiedje in de gaswolk zal onder z'n eigen zwaartekracht gaan samentrekken, waardoor het gas wordt verdicht en de temperatuur stijgt. Dit proces gaat door, totdat de temperatuur en druk in het centrum van de verdichting voldoende hoog zijn om kernfusie te laten plaatsvinden. Waterstofkernen worden gefuseerd tot heliumkernen en hierbij komt genoeg energie vrij om de het gas te laten stralen. De verdichting is nu in evenwicht en trekt niet langer samen: er is een stabiele ster gevormd.

Voor de gelovigen is de Zon door dát ontstaan,
wat mensen 'god' noemen;

"En God zeide: Daar zij licht! en daar werd licht."
(Genesis 1 vers 3)
http://www.statenvertaling.net/kanttekeningen/Gn1.htm

Voor de wetenschappers
is de Zon als volgt ontstaan:

Onder invloed van zwaartekracht,
begon een reusachtige-
en samengebalde gaswolk
steeds verder ineen te krimpen
en zwaarder te worden.

In de kern van de gaswolk,
bereikte de temperatuur een zeer hoge waarde,
waardoor er een proces
van kernfusie begon op te treden.

Hierdoor ontstond een ster die men Zon noemt.

Door de toenemende temperatuur
ging deze gaswolk steeds sneller roteren
en het vormde
onder invloed van centrifugale kracht,
een vlakke schijf uit gas en kosmische stof.

Uit de afgevlakte gaswolk vormden zich
afzonderlijke materieclusters uit ijs en gesteenten
en tenslotte verkreeg deze Zon negen planeten,
die allemaal in een eigen baan
om haar heen gingen circuleren;

zó ongeveer meent de wetenschap...
http://nl.wikipedia.org/wiki/Zon#Ontstaan_van_de_Zon

Geschapen door God. En dat geloof ik.

door god om de mensheid en dieren te dienen van zijn energie

In het begin waren er grote wolken van gas en stof ( in de ruimte natuurlijk). Heel die wolk vormde na een tijdje een lichtgevende bol die bol werd groter en groter naarmate hij ouder werd. Nu is de zon 5 miljard jaar oud dus kan hij het nog 10 miljard jaar uithouden.Als die 10 miljatrs jaar voorbij zijn is de zon zo groot dat hij ontploft. Na de ontploffing zie je nog alleen een witte dwerg die de laatste gassen uitstraalt. Bij sterren groter dan onze zon krimpen ze helemaal en worden ze door ineen gedrukte materie een zwart gat.

Simpel wil je, ga ik proberen:

De theorie is dat een wolk van waterstof (overblijfsel van een eerdere, ontplofte oerster?) door de zwaartekracht langzaam (miljoenen jaren) in elkaar getrokken werd.

De buitenste lagen drukten op de binnenste enzovoort. daardoor werd de wolk steeds kleiner en het zwaartekrachtsveld steeds groter. (3 x zo dicht betekent 9 keer zo sterk)
Het centrum van de wolk werd daardoor steeds dichter, steeds zwaarder en heter. Ook ontstonden en "klonters" materie die later planeten zouden vormen.

Uiteindelijk werden druk en temperatuur zo hoog dat er een kernfusiereactie startte in het centrum van de wolk. Dit gebeurde een aantal keren. (net als een koude start :-)
Er gingen hierdoor schokgolven door de wolk vanuit het middelpunt. (net als een steen in een vijver gooien) Hierdoor ontstonden "schillen" van gas en stof. Alles dat dicht genoeg bij de zon was werd door de zwaartekracht naar de zon getrokken en bleef daar.

De rest zweefde er omheen tot de straling van de zon de oppervlakte bereikte (dit duurde enkele tienduizenden jaren)

In de schillen die verder van de zon af lagen begonnen de materie klonters door onderlinge botsingen en wederzijdse zwaartekracht samen te "klonteren" tot kleine planeetjes. Hoe groter die werden, hoe meer nieuwe klonten ze aantrokken en dus weer groter werden.

Toen de zon eenmaal op gang kwam kregen we de straling en de zonnewind. Die "bliezen" in de volgende miljoenen jaren alle overblijvende stof en gas het zonnestelsel uit. De planeten niet, die waren al te zwaar.

Als er een beetje meer waterstof door de gasplaneet Jupiter was gepakt, dan was dat ook een soort "zon" geworden.