Gaat de melkweg of andere sterrenstels naar iets in het heelal met grote aantrekkingskracht b.v. Een zwart gat?

Die mogelijkheid bestaat. Trouwens, een van de vele sterren in het melkwegstelsel ( er zijn heel veel sterrenstelsels overigens), kan zelf opbranden, enorm zwaar worden en instorten tot een zwart gat en daarbij alles wat in de buurt komt ( miljoenen kilometers zus) opslokken, ook complete planeten en manen.
Astronomen zijn ook heel erg geïnteresseerd naar gammaflitsen ( teken dat ergens een zwart gat is ontstaan, omdat door de immense hitte gammastralen ontstaan). Meestal zijn die wel een eind uit de buurt dus wij mensen zullen het nooit meemaken van onze zon. Nog 2,5 miljard jaar en dan wordt de zon ook een zwart gat. Nogal een tijdje weg. We zijn op de helft.

Toegevoegd na 8 minuten:
De eerst zin van mijn antwoord klopt niet, althans mogelijk niet . Een heel sterrenstelsel zal niet snel naar een zwart gat gaan, Elke ster is een potentieel zwart gat. Maar wie weet!
In de astronomie zijn nog heel veel vragen, juist over alle materie in het heelal, van Higgsdeeltjes tot zwarte gaten en de gammaflitsen ( laatst is er nog een ontdekt, stond in de krant). Dat was ook een gammaflits binnen de Melkweg die dus op een ingestorte ster wees.
Als je ooit in Amsterdam komt, ga dan eens naar het Planetarium in Artis. Daar wordt het met een fraaie show precies uitgelegd.

Onze melkweg en het dichtsbijzijnde sterrenstelsel, het Andromedastelsel, trekken elkaar aan. We zullen ooit met dit stelsel 'botsen' (het zal eerder vermengen zijn).
Sterrenstelsels vormen clusters en naargelang verschillende factoren (o.a. drukte in die clusters) kunnen ze met elkaar botsen. Die clusters kunnen dan nog eens in superclusters worden ondergebracht. In het algemeen dijt het heelal uit en de afstand tussen sterrenstelsels wordt alsmaar groter. Toch zijn er ook (deels onbekende) krachten aan het werk die sterrenstelsels, clusters en superclusters (tijdelijk) naar elkaar toetrekt. Maar ik zou nu niet durven zeggen dat ze naar iets gaan met grote aantrekkingskracht. Eerder het omgekeerde. Een grote kracht duwt alles uit elkaar.

In het centrum van onze melkweg (en de meeste galaxies) is een zwart gat aanwezig. Hierin wordt alles wat te dichtbij komt opgeslokt. Maar, geen paniek, tegen dat wij met ons zonnestelsel te dicht in de buurt komen, zijn we weer miljarden jaren ver en heeft onze eigen zon ons al zeker opgeslokt (binnen ongeveer 5 miljard jaar).
Kort door de bocht: Als een ster te zwaar wordt door elementen om te zetten in ijzer, zal de ster onder haar eigen gewicht (zwaartekracht) imploderen en exploderen (supernova) waarbij er een neutronenster overblijft. Wordt deze neutronenster te zwaar, zal deze nog eens imploderen onder haar eigen gewicht tot een zwart gat.

Zwarte gaten en sterrenstelsels zijn nogal nauw met elkaar verweven. De zwarte gaten in het centrum van sterrenstelsels kunnen zelfs de massa van miljarden sterren hebben. Soms hebben ze een kern van meerdere van dat soort zwarte gaten en het blijkt dat zo een kern de sterren in de buurt juist naar buiten slingert, ongeveer zoals een satelliet door Jupiter net te passeren extra snelheid kan winnen. De ruimte is zo leeg dat de kans erg laag is dat een ster precies op de kern afvliegt, door de grote snelheid schiet je dan net zo snel de kern weer uit en in het geval van een dubbele kern nog sneller dan je erop af vloog. De tijd gaat overigens langzaam in sterrenstelsels, het duurt 225 miljoen jaar voor het zonnestelsel een rondje om het centrum van het melkwegstelsel heeft gemaakt. Een botsing (liever een ontmoeting, want botsingen tussen de sterren zelf zijn door de enorme tussenruimtes onmogelijk) met het Andromeda stelsel laat nog 4 miljard jaar op zich wachten. Er zijn veel plaatjes van sterrenstelsels die net bezig zijn door elkaar heen te vallen, soms blijven ze na de ontmoeting bij elkaar, zeker als de centrale zwarte gaten bij elkaar in de buurt komen. Vooral de elliptische sterrenstelsels die 10 keer zwaarder zijn dan onze melkweg zijn echte slokops, die al vele kleinere stelsels hebben opgenomen.

Er is een theorie dat er een enorme massa is die "The great attractor" wordt genoemd en waar ons melkwegstelsel, en velen anderen, naar toe getrokken worden. Deze massa is onzichtbaar omdat hij achter het centrum van de Melkweg ligt en alleen in radio astronomie te zien is.

Of het werkelijk zo is, is nog niet eenduidig bepaald omdat de meetgegevens wisselende beelden geven.

De beweging van het Melkwegstelsel en andere sterrenstelsels in het heelal wordt bepaald door de algemene uitdijing van het heelal en de zwaartekracht die sterrenstelsels onderling op elkaar uitoefenen. Daarbij is vooral de totale massa van de stelsels van belang. Of een kern van een sterrenstelsel nu een zwart gat van 10 miljoen zonsmassa's bevat of 10 miljoen sterren van één zonsmassa, speelt op de schaal van sterrenstelsels geen enkele rol.
Er is wel een bepaald gebied in het heelal waarvan bekend is dat het relatief veel zwaartekracht uitoefent en dat wellicht ook de beweging van ons Melkwegstelsel beïnvloedt. Dat wordt de "Grote aantrekker" genoemd. Dit gebied bestaat misschien uit een zeer grote concentratie van sterrenstelsels en de extreme zwaartekracht is gewoon het gevolg van hun gezamenlijke massa's (al of niet met zwarte gaten). Er zijn echter ook ideeën dat het veroorzaakt wordt door een singularitiet. Een zwart gat gevormd uit een zware ster is ook een singulariteit. Maar hier gaat het misschien om een ander type dat ontstaan is in de vroege geschiedenis van het heelal.