Hoe wisten ze dat de oerknal bestond?

Omdat het heelal niet stabiel is volgens de vergelijkingen van de Algemene Relativiteitstheorie is men na de publicatie gaan rekenen en meten aan modellen voor de hele kosmos (Het model van de Nederlander de Sitter bijvoorbeeld). De Belg Lemaitre had na studie van het de Sitter model, zijn eigen model opgesteld en een aanwijzing voor uitdijen gevonden in de vorm van roodverschuiving van ver verwijderde sterrenstelsels. Dat de kosmos instabiel is houdt in dat het heelal zoals we dat nu kennen niet oneindig lang terug in de tijd teruggerekend kan worden binnen de Algemene Relativiteitstheorie.

Sindsdien is er een overweldigende hoeveelheid gegevens verzameld die deze kosmische ei-theorie ondersteunen, zeker nadat de resultaten bekend zijn geworden van satellieten die de achtergrondstraling heel nauwkeurig meten, zijn er eigenlijk geen alternatieve modellen voor de kosmos. De kosmologie leunt vooral op de Friedman vergelijkingen, die in het zelfde tijdsgewricht als Lemaitres theorie zijn gepubliceerd.

Feitelijk weten ze dat niet. Er zijn nog geen keiharde bewijzen voor gevonden.
Eén van de zaken, waarom men denkt aan een oerknal is de beweging die de ruimteobjecten maken in de ruimte. Zij vliegen niet kris kras door elkaar maar vliegen in een patroon die men ook ziet bij een explosie. Ze verwijderen zich allemaal van elkaar weg.
Robby B

Je kunt hier vrij moeilijk over doen met relativiteitstheorieën. Maar je kunt het ook simpel uitleggen:

Als je kijkt naar andere sterrenstelsels in het universum, dan kun je met een speciale techniek zien dat al die sterrenstelsel weg van elkaar bewegen. Oftewel, het hele universum wordt groter. Als je de tijd terugspoelt, zul je zien dat het hele universum kleiner wordt. Dat kleiner worden blijft maar doorgaan totdat alles in één punt zit. Als je de tijd dan weer vooruitspoelt, heb je een oerknal. Dat is de simpele uitleg, uiteraard speelt zich nog veel meer af, zoals het vormen van atomen, maar dat is irrelevant voor je vraag.

Extra uitleg:
De manier waarop ze kunnen zien dat alles beweegt heet roodverschuiving, het is een variant op het doppler-effect. Het doppler-effect werkt als volgt: geluid gaat altijd met een constante snelheid, en bestaat uit golven. Als een voorwerp naar je toe beweegt terwijl het geluid maakt, worden die golven op elkaar gedrukt. Het geluid gaat immers niet harder, maar het object wel. Je krijgt dus opeengedrukte golven, waarvan de golflengte kleiner is. Doordat de golflengte verandert, verandert ook de toonhoogte van het geluid, en dit werkt uiteraard ook als je een object van je af laat bewegen. Bij licht werkt het ongeveer hetzelfde. Want het vreemde van licht, is dat het zowel een deeltje, als een golf is. Het is een foton, maar het heeft wel golflengtes. Als een lichtbron zeer snel naar je toe beweegt, verandert ook de golflengte van dat licht, omdat licht ook altijd met een constante snelheid beweegt. De golven worden dus weer opeengedrukt, en dus wordt de golflengte kleiner. Rood heeft een golflengte van ongeveer 380 nanometer. En violet heeft een golflengte van ongeveer 800 nanometer. Alles daartussen is wat wij met onze ogen kunnen zien. Als je de golflengte van dat licht verlaagt, gaat het dus richting rood. Dit gebeurt als iets snel naar je toe beweegt. Maar als iets snel bij je weg beweegt verlengt de golflengte. Alles wordt dus meer richting violet. Bij vrijwel alle andere sterrenstelsels (er zijn uitzonderingen zoals Andromeda) zien we dat ze een paarse/violet-achtige tint hebben. Hieruit kun je dus concluderen dat alles bij elkaar weg beweegt, en dus heeft alles ooit in één punt gezeten.