Wat wordt verstaan onder het 'heelal' als er gesproken wordt van een 'uitdijend heelal'?

Toch heb je redelijk het goede plaatje ; het heelal is het totaal van sterrenstelsels en het daaromheen liggende in principe oneindige niets.
Hoe groot precies weten we niet - en kunnen we ook niets bij voorstellen. Net zoals we niet weten of er maar één heelal is of een heleboel heelallen, en of al die heelallen bij elkaar dan in één ruimte liggen of in verschillende dimensies.

Het stukje echter dat wij kunnen waarnemen, is uitstekend te vergelijken met een ballon die opgeblazen wordt. We gebruiken dat voorbeeld natuurlijk niet om het heelal met een ballon te vergelijken maar om te beschrijven op welke wijze de sterrenstelsels zich uit elkaar bewegen. Vanuit een centrum allemaal loodrecht op dat centrum naar buiten. Alsof ze ooit allemaal vanuit 'één klein punt de ruimte in zijn geschoten - wat ook overeenkomt met de huidige meest gangbare Big Bang-theorie.

Ons heelal is ruwweg het gebied waarin alle verschijnselen sinds de oerknal zich in bevinden.
Als je er vanuit gaat dat sinds het begin der tijden de lichtsnelheid gelijk is verspreiden de effecten van de oerknal zich met 300.000 km/s in alle richtingen.
Daarbuiten is misschien niets, misschien iets, daar hebben we geen idee van, maar daarbinnen is 'ons' heelal.

Ik denk dat niemand kan zeggen wat het heelal voorstelt.
Is het eindig of oneindig, heeft het altijd bestaan of niet, zijn we met ons heelal een onderdeel van iets groter, enz, vragen die we op het moment niet kunen beantwoorden, omdat iedere theorie op een bepaald moment wordt ontkracht. Ooit was men er van overtuigd dat de aarde plat was, een theorie die gesteund werd door de grootste wetenschappers. Had je in die tijd had gezegd dat men ooit op de maan zou staan, was je op de brandstapel terecht gekomen.
Wat betreft het heelal, is het belangrijk waar je de grenzen stelt. is de grens het laatste deeltje dat het verst verwijderd is van de plaats waar de big bang heeft plaatsgevonden of is de grens de ruimte waar de big bang heeft plaats gevonden, als die ruimte al een grens heeft of is die ruimte mee ontstaan met de bigbang.
Vraag is dan kan iets uit het niets komen. Ik denk het niet. Er zal altijd wel iets zijn geweest, maar ons brein is veel te klein om dit te vatten.
We kunnen het wetenschappelijk proberen op te lossen, of we kunnen beginnen te filosoferen.
Stap voor stap zullen we dichter bij de oplossing komen. Maar als je ziet hoeveel stappen we in die ruimte kunnen zetten, zal de tijd die we hier nog op deze aardkloot kunnen verblijven, veel te kort zijn.
Daarom houd ik het gemakshalve bij god, wat dan ook alles of niets kan zijn.
Robert

Er zijn nogal wat misconcepties over de expansie van de ruimte, het is niet nodig dat een ruimte in een andere meer abstracte ruimte expandeert. Een lege abstracte ruimte om het universum heen is betekenisloos, omdat je die ruimte alles kan laten doen wat je wilt roteren, expanderen, verschuiven zonder dat het enige betekenis heeft voor de ruimte die wij waarnemen. Het is alsof je met de ballon aan het rondlopen bent, voor de ballon maakt dat niets uit.

Het is een erg lastig en uitgebreid onderwerp, dat naar mijn mening op de twee bronnen goed wordt uitgewerkt met inachtneming van vele haken en ogen.

Hubble constateerde dat de sterrenstelsels zich van elkaar verwijderen als bevestiging van de gepostuleerde theorie van het uitdijend heelal.

Het heelal of universum in de astronomie ofwel de kosmos in de kosmologie zijn synoniemen voor alle materie en energie binnen het gehele ruimte-tijdcontinuüm waarin wij bestaan. Dit kan open, gesloten of vlak zijn, dat is wat we nog niet weten. Als het open is dijt het voor eeuwig uit en koelt het steeds verder af, als het gesloten is dan stort het uiteindelijk weer in en bij een vlak heelal ontstaat er een evenwicht. Op dit moment lijkt het open heelal de waarheid te zijn, maar zeker is dat nog niet.

Wat uitdijt is de ruimte zelf. Op lokaal niveau (sterrenstelsels of clusters) vindt dit niet plaats. De ballon is een mooie metafoor maar persoonlijk vind ik rijzend krentenbrood beter omdat met een ballon alleen naar het oppervlak van de ballon gekeken wordt en bij het krentenbrood je ook ziet dat de krenten in het brood zich van elkaar verwijderen. De ruimte is dan het deeg.

Uit het heelal zelf kun je nooit ontsnappen omdat er op deze manier een grens is die zich met de lichtsnelheid van je verwijderd, en aangezien dit de maximale snelheid is die je kunt bereiken kunt je nooit dichter bij die grens komen. In theorie bestaat het heelal ook buiten deze grens omdat door de inflatie tijdens de oerknal de ruimte een korte tijd sneller dan het licht expandeerde.

Over wat zich buiten de grenzen van het zichtbare heelal bevindt kun je nog wel theoretiseren, over wat zich buiten het heelal bevindt wordt pure speculatie en daarmee vooralsnog wetenschappelijk gezien betekenisloos.

Je kunt daar heel kundig over doen en heel geleerde theorieën over opzetten maar het eenvoudigste lijkt mij dat het, het enige niets is waar alles zich afspeelt. Tot in het oneindige, oneindige.

Toegevoegd na 22 uur:
viridiflavus
Er zijn voor ons mensen, zaken die we nog steeds niet begrijpen en wellicht nooit zullen begrijpen. Wel hebben we daaraan de behoefte, HET allemaal kunnen en willen begrijpen. Zolang we dat niet kunnen, proberen we met beeldspraak en theorieën de zaak terug te brengen tot proporties die nog enigszins zijn te behappen. Dat jij dus het een en ander niet begrijpt, onderscheidt jou niet van de rest van de mensheid, want die begrijpt er ook niets van.
De bijbel is het eerste geschiedenisboek en het verhaalt van de Schepping Gods.
Lees Genesis daarover. Eerste afdeling. De vroegste geschiedenis. Schepping van hemel, en aarde. Hoofdstuk I.
Schepping van hemel en aarde.
In* dit eerste verhalende woord uit het boek Genesis is voorzien van een 1(noot) ik gebruik daarvoor dit *teken. Door de hele bijbel heen is het bijbelboek bezaaid met noten, als sterren aan de hemel. Door het lezen van die allereerste noot, denk ik dat een groot deel van je vraagstelling al wordt beantwoord.
Jij merkt terecht op dat Hubble constateerde dat bepaalde sterrenstelsels een kleurenspectrum verschuiving te zien gaven naar het rode einde.(zonder hier te spreken over het stervenseinde van een ster) Maar hij sprak daarbij niet over het zich uitdijende heelal. Dat is dan toch het antwoord op jouw vraag? Het heelal is gewoon het oneindige oneindige waarin alles zich afspeelt, waaronder de zich steeds verder verwijderende sterrenstelsels. Wat wij waarnemen is dat alles wel degelijk uit elkaar drijft. Ook ons zonnestelsel zal er over 40 miljard lichtjaar anders uitzien. Misschien wel als een tollende spiraalnevel of niets, opgelost in het oneindige oneindige.
Op zich vind ik dat voorbeeld met die ballon helemaal niet zo sterk, want als je de ballon te ver opblaast klapt het ding uit elkaar en de opgeblazen puntjes die net nog zo groot waren als bierviltjes blijken weer te zijn gereduceerd tot het formaat van de eerder aangebrachte puntjes. Alleen nu terug te vinden op een slap velletje nat rubber her en der in de kamer op het vloerkleed. De ontsnappende lucht wordt weer een geheel met het heelal waar je het eerder uitgehaald hebt met je longen en ingeblazen hebt in de ballon, totdat het ding pang zei.