Maak liefde je echt blind?

Dan zie je de onvolkomenheden van je diegene waar je de liefde voor voelt, niet meer. Je hersenen registreren 't niet meer, zeg maar. De liefde voor 't mooie/goede overheerst volledig.

Toegevoegd na 12 minuten:
Dus... Bij dit plaatje zou 't litteken je niet meer opvallen... Of je zou 't als schoonheidstekentje zien.

(Dit is dan 't uiterlijke. Voor 't innerlijke geldt 't zelfde. Alleen is er bij Aya niks op 't innerlijke aan te merken. Maar op 't uiterlijk ook niet hoor ;).)

Toegevoegd na 34 minuten:
Tweede plaatje: liefde maakt blind... Maar PhotoShop ook... Tenminste dit lijkt me wel wat geshopt.

Ja die maakt je blind...

Herten die "verliefd" zijn, lopen zo maar tegen auto´s aan... Of steken zo maar over... Omdat ze met één ding bezig zijn, daarom zijn ze voor het overige blind...

Nartuurlijk maakt verliefdheid je niet letterlijk blind ; dat zou me een mooie verkeerschaos opleveren, zeg. Het maakt je echter wel blind vóór. Voor kleine foutjes en onvolkomendheden, al hoeven die sowieso voor de verliefdheid al geen probleem op te leveren (we streven niet allemaal naar een relatie met miss/mister Perfect), maar juist ook voor niet-uiterlijke dingen.

Een onaangenaam karaktertrekje dat je in je verliefdheid helemaal bagatelliseert, een stukje verleden dat wel eens heel veel invloed zou kunnen gaan hebben dat je achteloos terzijde schuift, vaak gaat het om zaken die buitenstaanders al snel als een potentieel probleem voor de relatie zien, waar de verliefden op dat moment helemaal geen oog voor (willen) hebben omdat ze helemaal gefocussed zijn op elkaar en het kostte wat het kost bij elkaar willen zijn.

Hetzelfde zien we trouwens ook bij mensen die een grote aanschaf doen voor iets dat ze heel graag willen hebben ; kleine puntjes die dan niet helemaal in het plaatje zouden passen schuiven ze terzijde of ze passen hun verwachtingen er (zogenaamd) aan aan als niet onoverkomelijk.

Eigenlijk maakt liefde dus niet zozeer blind alswel toegeeflijker. En soms een beetje te toegeeflijk, als later blijkt dat het inderdaad allemaal zo onoverkomelijk niet is. Dan staat de werkelijkheid voor de deur, en zeggen we achteraf : tja, liefde maakt blind he ? Ofwel, ik héb het wel gezien of het wel moeten zien, maar op dat moment ontkende ik het bestaan of de impact er van.

Je ziet iemand en die is erg leuk, en ziet zijn mooie gezicht en alles is dan leuk aan hem, zijn lach, zijn stem, en je krijgt, een knipoog, aandacht die heerlijk is.

Dan krijg je verkering en verdrinkt in zoenen, handen, geur. Daarna krijg je sex en weer verdrink je in je nieuwe dingen, zijn lijf en intimiteit.

Maar na verloop van tijd is deze prikkeling anders geworden van fantasie is dit overgegaan in realiteit. En is de 1e fase voorbij, omdat je elkaar dan kent. Daarna ga je pas andere dingen zien dat hij bijvoorbeeld toch veel drinkt of ineens merk je dat hij toch wel een grote mond kan hebben, of boos op je kan zijn en je uit kan schelden. Dan zie je dus pas een andere kant van deze persoon.

Het is niet de liefde die je blind maakt, maar de preoccupatie die in de tijd van verliefdheid ontstaat.

Je bent enorm gefocust, op wat je in iemand aantrekt, hierdoor zie je zijn /haar minder leuke kanten niet, maar ook veel van de wereld om je heen niet. Hierdoor kunnen makkelijk ongelukken ontstaan, je bent met je gedachten ergens anders, en registreert veel van wat er om je heen gebeurt domweg niet.

Echte liefde geeft geen blindheid maar acceptatie van de mindere kanten, die horen bij de persoon (zonder die kanten zou het iemand anders zijn). Je bent in staat iemand waarvan je houdt te vergeven, waardoor de wrevel die je voelde over mindere kanten verdwijnt (losgelaten wordt) en niet meer een deel van de liefde blokkeert.

Als je in de liefde nog blind bent houd je niet van de persoon maar van een ideaalbeeld dat je geschapen hebt.

Zeker wel.. in ieder geval een hele poos.. sommigen komen er na een poosje achter dat die oogkleppen beter af gezet kunnen worden als was het maar voor het eigen belang van lijf en leden...en van inmiddels geboren kinderen..
Kijk eens binnen in een opvanghuis voor vrouwen..dan zie je hoe blind liefde kan maken...

Het is het zogenaamde leven op die rose wolk en zie alles door de rose bril.Je ziet alleen die gene waar je verliefd op bent.Alleen maar gericht op die gene.Het uiterlijk zie je alleen.Het ie meer een koker visie .Alles eromheen zie je niet meer.En de mindere goede kanten zie je niet,de realiteit is verdwenen.De aantrekkingskracht is sterk het alleen maar bij die persoon willen zijn en alleen maar aan die persoon denken maakt je blind ,je omgeving is er niet meer.

Zoals hierboven staat omschreven. En soms zelfs: alarmsignalen dat iemand niet deugt niet willen zien of bagatelliseren, zodat die man of vrouw toch perfect kan blijven in je hoofd. Of zo verliefd zijn dat je niet door hebt dat die persoon je eigenlijk helemaal niet ziet zitten.

Je bent zo blind dat je weet dat iemand totaal niet geschikt is om een leven mee door te brengen en toch gooi je je eigen goeie advies is de sloot en gaat door. Als je je realissert dat je niet meer terug kunt, zit je maar met die persoon opgescheept. En hoopt vervolgens dat het leven snel over gaat (vrij citaat van Meat loaf).