Als wij vanaf de aarde altijd dezelfde kant van de maan zien, wat zit er dan aan de andere kant?

Die vraag stelde veel wetenschappers is in de tijd voor de ruimtevaart ook. Het antwoord bleek nogal verrassend.

Is het oppervlak wat zich naar de aarde keert een afwisselend tafreel met 'zeëen' (door een vroege telescoop leek het of er water op de maan was, vandaar die naam. Uiteindelijk bleken het slechts relatief vlakke stukken land te zijn) en gebieden met kraters.

Toen we m.b.v. ruimtevaarttechnologie een kijkje gingen nemen bleken aan de achterkant de zeëen geheel afwezig. De achterkant is geheel gevuld met grote en kleine kraters.

Lang heeft men dat verklaart doordat de aarde als een schild heeft gediend waardoor de achterkant van de maan zwaarder beschadigd zou zijn door inslagen, dan de zijde die naar de aarde is toegekeerd.

Volgens de laatste ontwikkelingen is het zelfs nog verrassender.
De aarde blijkt vroeger 2 manen gehad te hebben. Een grote en een kleinere. De kleine is uiteindelijk met relatief lage snelheid op de grote gebotst. Daardoor zijn beide hemellichamen niet geheel uit elkaar gespat, maar is de kleine als het ware over de grote heen gevloeid. (zie ook het plaatje)
Die uitgevloeide maan zien we nu terug als de zeëen.

Wil je de maan eens goed bekijken, installeer dan eens google Earth. Door bovenin te switchen van 'earth' naar 'moon' kun je onder andere satellieteelden van maanlocaties bekijken, maar ook beelden die zijn genomen door de ruimtevoertuigen.

Bekijk ook eens de bijgevoegde video.

Toegevoegd na 3 minuten:
Voor de volledigheid: de 2-maan-theorie was ten tijde van de video nog niet bekend. Die zie je er dus nog niet in terug. ;-)