Het universum dijt uit. O ja, waar naartoe dan?

Waarheen het uitdijt valt niet te zeggen, omdat men deze ruimte niet kan beschrijven, omdat die er volgens de definitie van een ruimte niet is.

We definiëren ruimte als een lengte/oppervlak of inhoud tussen meerdere objecten. Bedenk maar eens:

Je zit in een ruimte indien hier muren omheen staan, zijn deze muren weg zit je ook niet meer in een "ruimte". Als je dus op de rand van het universum gaat zitten kun je de "ruimte" voorbij de laatste ster/planeet niet beschrijven, omdat je geen referentie hebt dat "verderop" ligt.

Hopelijk heb je hier iets aan.

De oerknal wordt volgens mij niet meer als correct gezien. Maar de oorsprong kan worden herleid door de huidige baan van alle hemellichamen te herleiden naar 1 bepaald punt, rekening houdend met botsingen etc.

het kan uitdijen terwijl we aannemen dat het oneindig is, omdat de rand van het heelal niet te bereiken is. Want het heelal dijt uit met de snelheid van het licht. Dus zelfs al zou je er een ruimteschip met de snelheid van het licht (hoogst bereikbare snelheid) achteraan sturen zou je nooit bij de rand kunnen komen, daarom zeggen we dat het heelal oneindig is. Terwijl dit eigenlijk niet echt zo is.

Het universum is niet oneindig groot. Er zijn geen randen - maar het volume is eindig.

Vergelijk dit met het oppervlak van een opgeblazen ballon. Dat oppervlak heeft ook geen randen - en toch is het eindig, je kunt het aantal cm² meten.

--

Het universum dijt uit - maar "waar naartoe" is een vraag die niet geldig is. Het volume wordt groter, dat is alles wat we kunnen zeggen.

Ook hier komt de ballon weer van pas als analogie. Als je de ballon opblaast, wordt het oppervlak groter. Het blijft eindig, maar het wordt wel groter. Een ballonoppervlakbewoner zou zeggen dat zijn universum uitdijt - maar ook hier kunnen we niet zeggen "waar naartoe". Het enige dat we kunnen zeggen is dat het oppervlak van zijn universum eindig blijft, maar wel steeds groter wordt.

--

De oerknal heeft geen oorsprong.

De mens heeft een beperkt voorstellingsvermogen. Wij zijn daarom geneigd, ons de oerknal voor te stellen als een explosie. Alsof we er vanaf een afstandje naar zouden kunnen kijken.

Maar zo was het niet.

Bij de oerknal ontstond de ruimte zelf. Het was dus niet een explosie die IN de ruimte plaatsvond en vanwaaruit brokstukken alle kanten opvlogen. Het was het ontstaan van de ruimte.

In de ballon-analogie: bij de oerknal ontstond de ballon. Vanaf dat moment wordt de ballon gestaag opgeblazen (dijt de ruimte gestaag uit).

Daarom kunnen wij nergens in het universum het punt aanwijzen waar de oerknal plaatsvond. Dat punt was/is er namelijk niet. Net zoals de ballonbewoner niet kan aanwijzen op welk punt op zijn ballonoppervlak zijn oerknal plaatsvond.

De ruimte *zelf* dijt uit. Sterrenstelsels bewegen zich niet zozeer van ons af - het is beter te zeggen dat de ruimte zelf wordt "opgeblazen". Net zoals stippen die je op de ballon tekent. Als de ballon wordt opgeblazen, neemt de afstand tussen die stippen toe, zonder dat die stippen zich over het oppervlak bewegen.

Het universum dijt naar binnen uit. De zon blijft waar hij is, een galaxy ver weg blijft waar hij is, maar de ruimte ertussen neemt toe.

De oorsprong van de oerknal is 13,7 miljard jaar geleden en sindsdien gebleven waar hij is: overal. Maar dat overal is wel flink uitgedijt ondertussen.

""Hoe kan het heelal uitdijen als men al aanneemt dat dit al oneindig is.
En waar kunnen we de oorsprong van de oerknal dan vinden?""

Men neemt dat aan maar dit is niet waar!

De oerknal is zon beetje overal zoals gezegd.

Eingelijk is het niet echt een antwoord op je vraag.

Niemand weet er zo veel van er is maar z'on 7% van de universum is ondekt . Ik denk dat je vraag lang zal moeten staan >> want er is nu nog geen antwoordt .