Waarom zijn wetenschappers tegenwoordig zo serieus over het bestaan van ‘parallelle universum’s’?

Wetenschappers zijn altijd al slim geweest maar komen niks te weten over het bestaan van buitenaards leven of paralelle universums. De redenen dat ze er serieus op ingaan is omdat ze ook het tegendeel niet kunnen bewijzen en ze dus met allerlei theorieën komen. Er is zover ik weet geen grote ontdekking geweest want paralelle universums zijn nog niet bewezen.

omdat we sinds kort de fysica op kleine schaal, de zogenaamde quantummechanica pas snappen. deze fysica schept meer vragen dan antwoorden aangezien zeer kleine deeltjes wel bestaan en niet bestaan tegelijkertijd. deeltjes verdwijnen en verschijnen vanuit het niets, kan hier wel een heel verhaal ophangen maar doe je eigen research zou ik zeggen. hint: zoek op youtube naar "What the bleep! do we know: down the rabbithole". dit is een meerdelige documentaire die deze fysica in lekentaal probeert uit te leggen

Het idee van parallelle universums is toch al zo een kleine 30 jaar jong/oud (kosmisch gezien is dit kort geleden natuurlijk).
Wiskundig is het met complexe vergelijkingen als aanname te verklaren. Het is net als de vreemde donkere materie en donkere energie, om de Wet van de zwaartekracht kloppend te houden is deze materie (die alleen interactief is als zwaartekracht) bedacht als werkelijk om de waarnemingen in het heelal op grote schaal te verklaren.
Wonderlijk is wel dat de aanname nu is dat de tijd een begin heeft gehad in ons universum. Zou dit dan ook gelden voor de paralle universums. Ook de aanname van de anti-tijd als tegenhanger van de door ons ervaren voorwaartse tijd speelt hierbij een rol. Ergo oneindigheid naar het verleden, maar ook oneindigheid naar de toekomst of een gesloten tijd die zowel in het verleden als in de toekomst een einde kent.
Analoog geld dit ook voor de parallele universums. Stel ze bestaan. Door ons heen? In ruimte en tijd apart? Een eindige hoeveelheid van deze universums of oneindige hoeveelheid. Beinvloeden ze elkaar? Is een gedachte uit de snaartheorie, dat de zwaartkracht een residukracht is die lekt uit een ander universum.....who knows

Het werd niet erg serieus genomen omdat het zinloos werd/wordt geacht. Alleen als de universums niet helemaal exakt parallel zijn zullen we er ooit iets van kunnen merken.

Stel dat we op een lijn leven in een grote ruimte, maar die lijn kan andere lijnen per definitie nooit snijden, dan is dat voor ons niet zo interessant. Zou het mogelijk zijn de ruimte zo te verstoren, dat de lijnen elkaar soms wel kunnen snijden, pas dan is het bestaan van deze parallelle lijnen relevant, anders is het niets dan speculatie en een gedachtenexperiment. Op dat moment is zijn de parallelle universums trouwens niet meer parallel.

Niet meetbare fenomenen zijn interessant voor theorievorming, maar pas als er meetbare voorspellingen kunnen worden gedaan is het ook natuurwetenschappelijk interessant, anders blijft het beperkt tot een fraaie mathematische exercitie.

Het heeft te maken met de kwantum fysica. Deze denkt dat dingen puur door toeval verlopen. Als er een keuze is tussen A en B zou er een universum moeten zijn waarin A gebeurt en waarin B gebeurt. Het ene universum zou zich dan splitsen in twee universa.
Dit is speculatief want dat er dan twee universa zouden bestaan is nooit aangetoond. Een theorie hebben is 1 ding, maar die moet ondersteund worden door waarneming en empirisch bewijs.
Zelf ben ik het eens met Einstein die stelt dat de kwantum mechanica een incomplete theorie is en dat het vermeende toeval op andere manieren verklaard kan worden.
Zo zijn er vele dimensies (zie bijv. M theorie die werkt met 10 dimensies). Wat toeval lijkt vanuit een drie dimensionaal perspectief hoeft dat niet te zijn vanuit het perspectief van meerdere dimensies.

Één van de redenen waarom het bestaan van parallelle universums theoretisch logisch is, is het feit dat wij überhaupt bestaan.

Hiervan stond nog een leuk artikel op newscientist.com onlangs. Ik zal de link toevoegen.

Het vraagstuk is: waarom zit ons universum zo precies goed inelkaar waardoor wij bestaan? Met andere woorden: waarom is de zwaartekracht precies zo sterk genoeg, en waarom zijn andere natuurlijke constanten precies zo gedefinieerd, dat melkwegstelsels, sterren, planeten, en de verschillende elementen, zich zo gevormd hebben zoals ze hebben gedaan, waardoor het leven en uiteindelijk de mens is ontstaan?

Een plausibele uitleg is: omdat, van alle mogelijke universums met andere natuurlijke constanten, en zwaartekrachten e.d., deze de enige is waarin alles kán bestaan. Dus: hoe kon het níet zo zijn zoals het nu is?

Al die andere universums zouden dus wel ook automatisch zijn ontstaan, of ontstaan nog steeds (tijd is hierin niet relevant), maar kunnen niet "bestaan" zoals ons universum "bestaat", omdat de wetten in die universums het ontstaan van materie e.d. niet toestaan.

Het heeft meer te maken met een verschuiving van aannemen dat iets niet is tenzij anders bewezen naar aannemen dat iets wel is tot het tegendeel is bewezen.

Onze huidige natuurkunde sluit dingen als een parallel universum niet uit. Daarom wordt er nog wel eens over nagedacht hoe dit zou kunnen werken. Meer dan gedachte experimenten en wiskundige puzzels zijn het echter niet. We kunnen er immers, zeker op dit moment, helemaal niks mee (zeker als je bedenkt dat we effectief nog niet eens van onze eigen planeet af kunnen).

Science fiction schrijvers komen aan met het idee van een parallel universum... mensen reageren met te zeggen dat het natuurlijk pure fictie is... enkele wetenschappers vragen zich af of dat wel zo natuurlijk is en slaan aan het rekenen... ze concluderen vervolgens dat het helemaal zo natuurlijk niet is... meer dan dat is er niet aan de hand

Zo zijn al vele ideeën ontstaan en er zijn behoorlijk wat onderzoeken bezig die geïnspireerd zijn door oa star trek.
Het idee om een bel van plasma in een magnetisch veld om een ruimtevaartuig te vangen om te beschermen tegen zonnewind is rechtstreeks uit star trek gehaald (de schilden van de schepen) en is iets waar heel serieus aan gewerkt wordt. Science fiction heeft tegenwoordig de neiging om in een rap tempo op te houden met fictie te zijn en het valt voor science fiction schrijvers niet altijd mee om de werkelijkheid voor te blijven.

De laatste eeuw (en zeker de laatste decennia) zijn enorme vorderingen gemaakt in de wetenschap en meer dan eens bleken oude ideeën volledig verkeert en het onmogelijke toch te kunnen. Als een wetenschapper zegt dat iets onmogelijk is dan is er een forse kans dat die wetenschapper er grondig naast blijkt te zijn. Alle reden dus om open te blijven en niet zomaar dingen weg te zetten als grote onzin. Er wordt niet serieus gewerkt aan theorieën over parallelle universa maar er wordt zo af en toe wel gekeken wat sommige theorieën voor een effecten kunnen hebben als je gaat extrapoleren. Einstein is zo immers ook op zijn relativiteitstheorie gekomen. Hij begon met een paar basis gegevens en kwam na doordenken met een theorie die de hele natuurkunde op zijn kop zette.

Alle reden dus om zo open mogelijk te blijven als wetenschapper.