Als een persoon met kanker met de snelheid van het licht de ruimte in wordt geschoten, stopt dan de groei van het kankergezwel?

Voor de persoon in kwestie absoluut niet: zijn/haar (kanker-) cellen "verouderen"éven snel als hij-/zijzelf én het ( theoretische) ruimteschip.

De inertie (= tijdsvertraging d.m.v. massatoename en derhalve steeds toenemende energie) die deze persoon ondervindt,verhoudt zich relatief t.o.v. de (achtergebleven) waarnemer: het líjkt(!) voor de waarnemer alsof de ruimtereiziger?-ster ,die behept is met kanker,niet veroudert (vanuit diens standpunt gezien),maar voor de (theoretisch: praktisch onmogelijk,want dit zou een letterlijk oneindige massa=energiehoeveelheid vergen) met lichtsnelheid reizende ruimtevaarder/-ster zou de tijd = het tijdsverloop,relatief gezien(subjectief ervaren in dit geval),nét zo snel/langzaam voor hem/haar verlopen,ergo:
er zou wezenlijk niets in het ziekteverloop veranderen.

Alléén zou er voor de "normaal" verlopende (=achtergebleven,"gewone" wereld der waarnemer{-s}, waar de tijd dus "gewoon"blijft verlopen,inherent aan de tijdruimtelijke massa/versnellingswaarden volgens de relativiteitsbeginselen volgens Albert Einstein's relativiteitstheorie) tijdsbeleving/-meting op Aarde,niets veranderd zijn:

de "waargenomen" ruimtevaarder/-ster met kanker zou dus voor hén (op Aarde) níet verouderen en dus nimmer doodgaan,maar in het relativistisch tot de lichtsnelheid (300.000 km/sec.) versnelde ruimteschip en zijn inzittende(-n) verouderen zélf,subjectief door hem-/haarzelf ervaren dus absoluut níet!

Dát is nu juist de vreemde paradox der relativiteitstheorie.

Toegevoegd na 4 minuten:
laatste zin is uiteraard: verouderen dus(uiteraard,relativistisch gezien) dus zelf (subjectief ervaren) in een gewoon tempo: dus de progressie van een kankergerelateerde ziekte ontloopt men---helaas---niet op deze manier....