is een zwart gat een kleine samen geperste planeet met zoveel zwaartekracht dat er geen licht van ontsnapt?

Nee. Het is nog niet bewezen dat een zwart gat een planeet is. Op dit moment heet het vooral "donkere matierie". Er is wél zoveel zwaartekracht dat zelfs licht niet ontsnapt. Dat klopt.

Wetenschappers geloven dat wanneer sterren ongeveer zo groot als onze zon hun nucleaire brandstof, waterstof en helium, opgebruiken, ze door de zwaartekracht in elkaar worden gedrukt tot hete sintels ongeveer zo groot als de aarde, witte dwergen genoemd. Een witte dwerg kan dezelfde massa hebben als de zon, maar die massa is samengeperst in een ruimte die een miljoen keer kleiner is.
U kunt gewone materie bezien als grotendeels lege ruimte, waarbij bijna alle massa van elk atoom zich in een uiterst kleine kern bevindt die omgeven is door een veel grotere wolk van elektronen. Maar binnen in een witte dwerg drukt de zwaartekracht de wolk van elektronen samen tot een minuscule fractie van haar vroegere omvang, waardoor de ster inkrimpt tot de grootte van een planeet. Voor sterren ongeveer zo groot als onze zon bestaat er op dit punt een evenwicht tussen de zwaartekracht en krachten die door de elektronen worden uitgeoefend, waardoor een verdere samenpersing wordt voorkomen.
Maar wat gebeurt er met sterren met een grotere massa dan de zon, met meer zwaartekracht? Bij sterren van meer dan 1,4 zonsmassa’s is de zwaartekracht zo groot dat de elektronenwolk samengedrukt wordt tot ze niet meer bestaat. De protonen en elektronen verenigen zich dan tot neutronen. De neutronen voorkomen een verdere samendrukking, mits de zwaartekracht niet te groot is. In plaats van een witte dwerg zo groot als een planeet, is het resultaat een neutronenster zo groot als een kleine asteroïde. Neutronensterren bestaan uit de dichtste materie die in het universum bekend is.
Wat gebeurt er echter als de zwaartekracht nog meer toeneemt? Bij sterren van ongeveer drie zonsmassa’s is de zwaartekracht volgens wetenschappers zo groot dat de neutronen die niet kunnen weerstaan. Geen enkele bij natuurkundigen bekende vorm van materie is bestand tegen de cumulatieve kracht van al deze gravitatie. Naar het schijnt zou de neutronenbol zo groot als een asteroïde niet gewoon tot een kleinere bol worden samengedrukt maar tot niets, tot een punt dat een singulariteit wordt genoemd, of tot een andere tot nu toe nog niet beschreven theoretische entiteit. De ster zou ogenschijnlijk verdwijnen, en alleen haar zwaartekracht en een zwart gat achterlaten op de plek waar ze zich altijd bevond. Het zwarte gat zou een gravitatieschaduw vormen in plaats van de vroegere ster. Het zou een gebied zijn waar de zwaartekracht zo groot is dat niets — zelfs geen licht — zou kunnen ontsnappen.

De massa van een planeet is,volgens de huidige wetenschappelijke inzichten,onvoldoende om een zgn. zwart gat te kunnen vormen.

Er zijn echter geïmplodeerde sterren met minimaal 3 X de zonsmassa (de zgn Chandrasakhar-limiet) die blíjvend samenkrimpen (= hun massa samentrekken tot één punt in tijd en ruimte= de singulariteit,bij statische zwarte gaten ).
Na een korte periode als supernova of hypernova te hebben doorgemaakt,worden zware sterren,aan het eind van hun levenscyclus, óf neutronensterren (waarbij electrons door de gigantische zwaartekrachtwerking een fusie aangaan met protons en in neutrons veranderen) óf.indien hun massa groot genoeg is,zwarte gaten (in dit geval: stellaire zwarte gaten).

Superzware zwarte gaten bevinden zich echter in het centrum van de meeste,zo niet álle,melkwegstelsels en kunnen miljoenen tot zelfs miljarden zonsmassa's hebben.

De LHC (Large Hadron Collider) in Genève,Zwitserland is een enorme,cirkelvormige deeltjesversneller met een omtrek van 27 kilometer en deze kan wellicht,d.m.v. het tegen elkaar laten botsen van protons met bijna de lichtsnelheid,voor miljardsten van een sec. mini-zwarte gaten creëren.

Deze zgn. mini-zwarte gaten ---móchten ze al gevormd kunnen worden,wat óók nog maar de vraag is--- zullen echter té kort bestaan om ook maar enig gevaar voor ons of de Aarde te kunnen vormen.

Dus ook fabeltjes als zouden er mini-zwarte gaten gevormd kunnen worden die de Aarde zouden kunnen opslokken,zijn volkomen bezijden de werkelijkheid.

Toegevoegd na 4 minuten:
toevoeging voor de volledigheid:

Inderdaad kan zelfs licht niet---wanneer het zich binnen de zgn. Schwarzschild-radius bevindt = de uiteindelijke zwaartekrachtgrens van een zwart gat,i.e. z'n waarnemingshorizon--- uit een zwart gat ontsnappen.

Níets kan er dan meer uit ontsnappen,geen enkele vorm van materie of energie,m.u.v. de zgn Hawking-straling,waarbij waarschijnlijk tóch virtuele energie kan ontsnappen.

Het zwarte gat zelf is ZEKER geen planeet met een moleculaire opbouw zoals we die kennen, atomen bestaan uit grotendeels niets en zelfs neutronen zijn nog veel verder te verkleinen.
Wat we zien bij een zwart gat is de waarnemingshorizon, het zwarte gat zelf is echter VEEL kleiner.
De aarde zou in de situatie het formaat hebben van ergens tussen een golfbal en een erwt, daar verschillen de inzichten wat over.
De zon zou als neutronenster ongeveer formaat aarde zijn
maar als zwart gat een formaat van een voetbal.
Omdat de zon echter te licht van massa is , wordt het geen zwart gaat en waarschijnlijk ook geen neutronenster.
Je snapt dus al dat je eeen zwart gat niet als een planeet kan zien, een planeet sloopt zijn omgeving niet, een zwart gat vreet een zon op als ware het een toetje.
Dus kun je beter heel ver bij een zwart gat uit de buurt blijven.
Planeten echter zijn zelfs (als ze niet te heet of te koud zijn ) betreedbaar.
We hebben al een planeet bezocht, de maan is zo groot dat je de aarde/maan beter een dubbelplaneetstelsel zou kunnen noemen, Mercurius is maar weinig groter dan de maan.....
De maan verlaten was eenvoudiger dan de aarde, een zwart gat verlaat je nimmer meer....