Mag een arboarts een oordeel uitspreken zonder dat hij jou gezien heeft?

Ik vraag me af of er een arts te vinden is die bereid is een diagnose te stellen zonder de patient gezien en onderzocht te hebben,

Ik kan het me haast niet voorstellen, al gaat het hier wel heel duidelijk om vervangende werkzaamheden ; op kantoor zitten is niet significant anders dan thuis zitten, het gaat om een paar uurtjes per week zelfs maar, en het is beslist geen fysiek zware arbeid. Ik kan me dus goed voorstellen dat ze in dat geval ongezien - puur op basis van de gegevens - zeggen : probeer maar. Ontzettend mooi dat dat kan trouwens ; met wat geluk hou je er een kantoorbaan aan over ;-) . Bij mijn weten is de fysiotherapeut trouwens beslist geen arts, en ik vraag me zelfs af of die wel een diagnose mag / kan stellen. Zijn oordeel kan wel eventueel meegenomen worden. (Dit is nadrukkelijk geen antwoord, hoor, gewoon wat zo in me opkomt). .

Vergeet ook niet dat de huisarts (en andere behandelaars) alleen maar conclusies mogen trekken / oordelen mogen vellen over je ZIEKTE. Die hebben niets te zeggen over jouw arbeidsgeschiktheid ; dat is helemaal het domein van de arbo-arts. Die natuurlijk wel over alle informatie dient te beschikken. Artsen en therapeuten mogen vinden wat ze willen, maar uiteindelijk is de beslissing volledig aan de arboarts. http://www.puurpeno.nl/1680_mag-bedrijfsarts-ingaan-tegen-advies-huisarts?/

Nog een interessante link
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bedrijfsarts Daaruit blijkt inderdaad dat een bedrijfsarts de patiënt niet per se hoeft te zien, als hij alle medische gegevens maar heeft.

Je bent bijna een jaar ziek en je hebt nog nooit een bedrijfsarts gezien? Gezien de betrokkenheid van je werkgever gaat het waarschijnlijk niet om de ziektewet (via UWV) maar om ziekte bij je werkgever, dus loondoorbetaling van je werkgever. Lijkt mij dat je werkgever dan in gebreke is, aangezien het wettelijk verplicht is om voor week zes een probleemanalyse gemaakt te hebben en er voor week acht een reïntegratieplan is opgesteld. Of val je op dit moment nog onder het UWV, vanwege zwangerschaps- en bevallingsgerelateerde klachten? In elk geval klopt er iets niet als er nu nog geen enkele reïntegratie is ingezet. Het verlof i.v.m. zwangerschap en bevalling zal er wel tussendoor gefietst hebben, maar een jaar is wel eeg lang. Maar wat Marleen zegt klopt natuurlijk, een fysiotherapeut kan wel een advies geven, maar net als een advies van je eigen huisarts of specialist is dat niet iets wat de doorslag geeft. De fysiotherapeut weet alles van jouw klachten en de behandeling daarvan, maar het is de bedrijfsarts die heeft geleerd om te beoordelen welke werkbelasting iemand aankan en die weet wat voor belasting bepaalde functies in het bedrijf vragen van een (al dan niet zieke) werknemer. Natuurlijk kan de analyse van een fysiotherapeut de bedrijfsarts helpen een beter beeld van je klachten te krijgen, dus ik zou er zeker voor zorgen dat die informatie aanwezig is in je dossier. En verder kun je aandringen op een gesprek met de bedrijfsarts; jouw werkgever heeft in principe niets te maken met jouw klachten en kan zeker je belastbaarheid niet beoordelen, dan moet de bedrijfsarts doen.

@Lies12: ik sta nou inderdaad onder het uwv, mijn werkgever krijgt een vergoeding zolang ik in de ziektewet zit. Ik ben in het afgelopen jaar bij een verzekeringsarts geweest en heb regelmatig contact met het uwv en mijn werkgever. De gynaecoloog heeft destijds aangeven dat als ik ga werken ik niet meer dan een uurtje mag werken, omdat de keizersnede erg veel van mij gevraagd heeft en ook omdat er complicaties waren. Ik verschuil me niet achter de fysio, maar ik heb wel zoiets van: waarom moet ik er naar toe gaan als er niks met het advies gedaan wordt. Door meerdere fysiotherapeuten is aangegeven dat als mijn klachten niet serieus genomen worden ik hier serieuze gevolgen aan overhoud en nooit meer zal kunnen werken. @marleen: ik snap wat jij bedoelt, maar hoe ver moet ik het laten komen dan? Een ritje in de auto (30 min) is al zeer belastend voor mij, evenals te lang zitten of staan of lopen.

@Shiva: is er dan door het UWV een reïntegratieplan opgesteld? Ik moet zeggen dat ik niet goed op de hoogte ben van de regels rondom zwangerschapsverlof, dus ik weet niet hoe zich dat precies verhoudt tot de ziektewet en de doorbetaling bij ziekte. Maar ik begrijp je toch goed dat je al ziek was vóór je met zwangerschapsverlof ging? Ging het dan toen om zwangerschapsgerelateerde klachten, of had je destijds andere klachten en is de reden dat je nu thuiszit niet dezelfde reden als waarvoor je je in eerste instantie ziek hebt gemeld? Ik weet dat het soms wat ingewikkeld is om te bepalen of nu de werkgever of het UWV verantwoordelijk is omdat er dan bepaald moet worden of klachten wel of niet gerelateerd zijn aan de zwangerschap, maar het lijkt het hier een beetje op dat jij daardoor nu tussen wal en schip dreigt te vallen voor wat betreft de begeleiding bij je reïntegratie, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Verder kunnen wij natuurlijk niet weten of en in hoeverre je in staat bent om op dit moment te werken of dat werken weer wat op te bouwen, maar het feit blijft dat niet de behandelend arts of therapeut hierover gaat, maar de verzekerings- of bedrijfsarts. Je gynaecoloog weet immers niet precies welk werk jij doet en hoe belastend dat is, en is bovendien helemaal niet opgeleid om te kunnen inschatten of en in hoeverre de klachten die jij hebt, zich vertalen naar beperkingen in het werk. De fysiotherapeuten behandelen jouw klachten en natúúrlijk moeten die serieus genomen worden, maar dat wil nog niet zeggen dat je helemaal niet zou kunnen werken. Het wil ook niet zeggen dat je dat wél kunt trouwens: het zijn gewoon twee heel verschillende dingen. Je hebt het over een autorit van een half uur; hoe ver woon je van je werk af? En is het zélf rijden een probleem, of ook het meerijden? Als je niet zelf op je werk kunt komen, kan je werkgever ook meedenken over het regelen van vervoer. Soms lukt OV bijvoorbeeld wél omdat je dan meer afwisselt in lopen, staan en zitten en je ook onderweg gemakkelijker van houding kunt wisselen. Als zélf rijden het probleem is, zijn er misschien collega's waarmee je mee kunt rijden en in het uiterste geval is er natuurlijk ook nog taxivervoer.

Verder: ik heb zelf nogal wat ervaring met een beperkte (duur)belastbaarheid. Ik kan bijvoorbeeld wel typen, maar niet te lang achter elkaar. Afwisseling is daarin de sleutel: als ik veel klachten heb, zet ik een kookwekker op tien minuten of gebruik ik een anti-RSI programmaatje. Na die tien minuten houd ik een korte pauze: ik neem een slok drinken, kijk even uit het raam, verander van houding, etc. Na drie korte pauzes neem ik één langere pauze: ik ga naar de WC, haal wat te drinken uit de keuken, zoek even wat papieren op waar ik nog iets mee moet, kijk of de post er al is: dat soort dingen. Elke twee uur houd ik wat langer rust, en na vier of vijf uurtjes ga ik even liggen. Datzelfde principe pas je thuis waarschijnlijk ook al toe. Immers: als je niet lang achter elkaar kunt zitten, staan of lopen, zul je af moeten wisselen. Ik weet niet of dat in jouw geval betekent dat je ook veel ligt, maar ik neem aan dat je de tijd díe je op kunt zijn, invult door het zitten af te wisselen met even gaan staan of lopen, eventueel van houding wisselt door op een andere stoel te gaan zitten, etc. Ook bij kantoorwerk kun je tussendoor even opstaan om een stukje te lopen of even van houding te wisselen. Dat is wat Marleen bedoelt wanneer ze schrijft dat kantoorwerk qua belasting niet fundamenteel anders is dan thuis zijn. Nu is natuurlijk werk stiekem tóch wel belastender dan thuis zitten: er wordt iets van je verwacht, soms worden er eisen gesteld aan je tempo het is ook gewoon spannend weer te gaan werken. De sleutel tot het voorkómen van overbelasting is dan ook om een activiteit af te gaan wisselen vóór je klachten teveel toenemen. Eigenlijk is dat thuis ook de beste manier, maar zeker als je weer gaat werken, is dit extra belangrijk: als je steeds doorgaat tot de pijn je dwingt te stoppen, ben je eigenlijk al te ver gegaan en heeft je lichaam een langere hersteltijd nodig. Als je stopt vóór de pijn zo toeneemt, is een korter herstel nodig en uiteindelijk zul je dan méér ruimte krijgen om een activiteit op te bouwen. Dus als jij een half uur kunt zitten zonder teveel klachten, ga dan na 20 of 25 minuten even staan of lopen. Hetzelfde pas je toe voor elke activiteit: lopen, staan, over een toetsenbord gebogen zitten, rechtop zitten terwijl je papieren administreert, etc. Op die manier kun je méér dan wanneer je probeert om bijvoorbeeld twee uur achter elkaar in een stoel te zitten terwijl je normaal gesproken na 30 minuten al even op zou staan.

@lies12, er is geen plan opgesteld door het uwv. Zij vinden dat mijn werkgever dit mag doen, mits het haalbaar is voor mij. Ik werk 10 minuten van mijn huis af, maar mijn werkgever wil dat ik op kantoor (30 min rijden) werkzaamheden ga doen. Na gisteren 30 minuten te hebben gereden kon ik mijn benen niet meer gebruiken en ga hiervoor vandaag naar de huisarts. Dit lijkt mij namelijk niet de bedoeling. Mijn complete ziektewet had met de zwangerschap te maken; ervoor en erna..

Tja, als jouw werkgever wil dat je komt werken op 30 minuten rijden van je huis af en jij kunt dat zelf niet rijden, dan zal er gesproken moeten worden over alternatieven. Ik noem er hierboven al een paar. Ik weet niet wát precies de reden is dat het niet gaat en waarom je je benen niet kon gebruiken (was het pijn, vermoeidheid, of echt uitval?) en of dat vooral het rijden was of (ook) de zithouding, maar dat soort vragen moeten natuurlijk eerst beantwoord worden voordat je kunt zoeken naar alternatieven. Is OV een optie? Dan hoef je in elk geval niet lang in één houding te zitten.

@lies12: de huisarts heeft aangegeven dat het komt omdat er zenuwenin mijn binnen beknelt zitten. Ook heeft hij aangegeven dat ik niet moet gaan werken zonder gesprek met een arboarts of verzekeringsarts. Het gevoel in mijn benen was een zware doofheid met tintelingen. En ik had er bijna geen kracht in. Ov is geen optie, kost financieel teveel (geen reiskosten vergoed) en het is tever lopen naar het kantoor. Daarnaast moet mijn zoontje dan ook nog naar de oppas. Voor mij is dat lichamelijk teveel inspanning.

Is het dan niet gewoon een idee om vrijwillig te stoppen met werken ? Dat doen zo veel moeders als het leven zwaarder blijkt te worden dan voorzien.....ik ben indertijd ook gestopt omdat dat lichamelijk even geen optie was, maar heb geen moment verlengde ziektewet oid overwogen. Al die rompslomp voor die paar stuivers.....volgens mij kun je beter fulltime aan je herstel en je kindje werken, en dat werk maar lekker laten voor wat het is. Maar als de baas wil dat je op kantoor komt, moet hij ook kunnen zorgen dat je er komt hoor, niet op eigen kosten. Toen mijn man onlangs aan zijn knie was geopereerd kon hij door ontbreken van OV ook volstrekt niet op de zaak komen. Nu kon hij veel thuis werken, en als hij op de zaak moest zijn stuurde de baas gewoon een taxi, dat kostte ons niks. Nou is hij natuurlijk geen schoonmaker, maar dat zou geen verschil moeten mogen maken. Probleem met bekkeninstabiliteit is dat het een zogenaamd 'moeilijk objectiveerbare aandoening' is ; dat maakt het heel lastig om arbeidsongeschikt verklaard te worden. https://books.google.de/books?id=pXndBgAAQBAJ&pg=PA174&lpg=PA174&dq=bekkeninstabiliteit+arbeidsongeschiktheid&source=bl&ots=y9kTetaXk1&sig=YOWGquF1DpYZ29gjILJpf3LVEpY&hl=nl&sa=X&ved=0CCIQ6AEwAGoVChMI2-vg4JjYxwIVzNcsCh0l-gMx#v=onepage&q=bekkeninstabiliteit%20arbeidsongeschiktheid&f=false

@marleen: ook dat hebben wij overwogen, maar dit is waarschijnlijk niet haalbaar voor ons op financieel gebied. Ee zijn hier nog over bezig. Want eerlijk is eerlijk niemand heeft veel zin in dit hele proces..

Sterker nog , al die ellende zal vermoedelijk het herstel ook niet bevorderen. Zeker ook bij bekkeninstabiliteit schijnt nogal een mentale factor ook mee te spelen, en de vermoeidheid niet te vergeten. Ons was het het geld uiteindelijk niet waard, al verdiende ik altijd leuk, maar arbeidsongeschikt zou ik niet verklaard kunnen worden want precies op het moment dat ik opgenomen moest worden , met 24 weken, was mijn laatste (uitzend)baan afgelopen en had ik nog geen nieuwe. Kom je dus nergens voor in aanmerking. Het was voornamelijk emotionele belasting, de praktische hordes en kleine lichamelijke kwalen. We hebben gewoon een (flink) stapje teruggedaan, en dat is de beste keuze die we ooit hebben kunnen maken. Je kunt ook een stuk goedkoper leven als je altijd thuis bent. Dat de tweede OOK weer een vroeggeboorte met een keizersnee zou worden wist ik toen nog niet eens, maar was op dat moment gelukkig geen ramp meer ; ons leven was er al op ingericht. En de heren doktoren of mijn omgeving of wie dan ook kon dan wel vinden dat ik lichamelijk best weer in staat was om te werken, maar ik had daar gewoon absoluut mijn prioriteiten niet liggen. (Kreeg natuurlijk ook geen enkele compensatie). Pas sinds mijn jongste 13 is werk ik weer - na 17 jaar thuismoederen - en ik ben weer helemaal in topconditie. Nouja, zo goed als; de ouderdom komt ook wel met een paar gebreken :lol: Thuisblijven en niet meer gaan werken is wellicht de beste beslissing die ik ooit in mijn leven gedaan heb ; en 'consuminderen' is gewoon mijn nieuwe hobby en inmiddels tweede natuur geworden. Het geld dat ik NU verdien, gaat ook volledig op aan de studie / opleiding en het (sinds deze week buitenshuis) leven van mijn kinderen. Want daar doe je uiteindelijk alles voor. Het werk doe ik puur voor mijn lol. Hoeveel uur werkte je hiervoor ? Want fulltime schoonmaken zul je waarschijnlijk nooit in je leven meer kunnen....dat is veel te zwaar. En hoe lullig het ook klinkt, als je man gewoon een volledig inkomen heeft, zijn er belangrijkere dingen in het leven dan meer geld. Maar dat moet iedereen natuurlijk voor zichzelf beslissen.

Dat zei de dokter vandaag ook tegen mij. Vandaar dat ik ook een afspraak heb met een praktijkondersteuner omdat mijn bevalling erg heftig is geweest. Fulltime schoonmaken heb ik alleen gedaan met invallen erbij, dan werkte ik rustig 30 uur zonder problemen... maar mijn vaste uren zijn 17 uur. Mijn man heeft inderdaad een volledig inkomen. Wij hebben alleen een erg duur huis gekocht op beide inkomens vandaar dat wij moeten overwegen of we het financieel eventueel zouden redden als ik stop of eventueel nog minder ga werken.

Ai, ja, dat is natuurlijk wel een flinke adder onder het gras ; wi hebben altijd bewust "goedkope" huizen op 1 inkomen gekocht, maar uiteraard ook omdat dat KON aan deze kant van het land. We hebben eigenlijk nooit meer dan een kleine 1,3 ton hypotheek gehad. Maar ook verhuizen hoeft niet per definitie geen optie te zijn natuurlijk. Al weet ik dat het tegenwoordig lastig kan zijn je huis te verkopen. Op dit moment werk je echter natuurlijk niet, en van wat ik er over kan vinden is de kans ook niet groot dat je voor meer dan 50% maximaal arbeidsongeschikt verklaard zou kunnen worden. Maar ook al is hij aanvankelijk laks geweest, ik heb de indruk dat je werkgever wel welwillend is je terug te krijgen op de werkvloer, desnoods in ander werk. Wat een toestanden, joh....

Achteraf denk ik hadden wij dat ook maar gedaan.. alleen toen was ik heel stellig in het feit dat wou en kon blijven werken. Ik wist niet wat het inhoudt als je een kindje krijg maar ook had ik er geen rekening mee gehouden dat het misschien lichamelijk wel heel anders kon lopen, zoals nu het geval is. Verhuizen overwegen wij niet, omdat we hier net 2 jaar wonen en dit een erg mooie buurt is voor kinderen. Mijn werkgever doet nou inderdaad zn best, maar hij gaat te snel. We hebben ook het idee dat er daar iets achter zit.. maar ja dat is natuurlijk giswerk.

Ja, wij zijn inderdaad een beetje pragmatici / doemdenkers. Toen wij gingen samenwonen groeiden de bomen nog in de hemel, werd er tegen elkaar opgeboden voor koophuizen, iedereen nam beleggingshypotheken.....en wij hadden zoiets van : veel te link ; je weet niet hoe het leven loopt, er kan altijd wat gebeuren, leef niet vandaag op de inkomsten van morgen, als het te mooi klinkt om waar te zijn is het meestal niet waar enz. Wellicht speelde het mee dat ik een kennis had die haar stap-voor-stap-geplande financiële toekomst in duigen zag vallen toen de ingeplande gratis oppas-oma voortijdig overleed. Het leek ons wel slim rekening te houden met de mogelijkheid dat 1 kostwinner kan uitvallen, om welke reden dan ook. Inmiddels zijn we ruim 20 jaar verder en hebben we op zo ongeveer alle punten gelijk gekregen. Iedereen lachte ons uit toen wij niet meeprofiteerden van de hype, maar op ons beurt lachen we nu het hardst omdat we de crisis nu óók niet meekrijgen. Nouja, lachen is niet helemaal het goede woord natuurlijk ; ik vind het heel triest. En nog steeds maken we voortdurend niet altijd even aantrekkelijke keuzes om straks niet voor moeilijke keuzes te komen staan. Dat is een manier van leven natuurlijk. Ik hoop dat je de goede keuzes kunt maken en hier uitkomt, zonder dat het ten koste gaat van je gezondheid en je kindje. Voor je werkgever hoeft er niet per se iets raars "achter te zitten". Die had wellicht gehoopt of verwacht dat je zelf zou stoppen na je zwangerschap, zoals heel veel vrouwen doen, en nu dat niet zo blijkt te zijn denkt hij vermoedelijk ineens "nu moet het maar eens over zijn". Vergeet niet dat je hem klauwen vol geld kost terwijl je niets kunt doen ; gemiddeld kost een zieke werknemer zo'n 250 euro per dag - wellicht minder voor een schoonmaker en niet fulltime natuurlijk, maar gegarandeerd meer dan je zelf zou verdienen.