Een vriend is uitzichtloos langdurig werkloos. Wat kan ik hem adviseren?

De belangrijkste les is naar mijn mening dat hij zijn eigen rol onder ogen gaat zien. Zo te lezen gaat het probleem verder dan het werk, want ik kan me niet voorstellen dat hij privé een persoon is die bruist van de energie en positiviteit.

In dit korte stukje zie ik constant hoe de schuld buiten hemzelf wordt gelegd. Ook heeft hij geen vertrouwen in zijn eigen capaciteiten en vindt hij zichzelf bij voorbaat kansloos. Hij kan de omstandigheden misschien niet veranderen, maar wel zijn eigen reactie daarop.

Dit heb ik niet zelf bedacht, maar komt voort uit het gedachtegoed van Stephen Covey. Ik zou je vriend adviseren om 'The Seven Habits of highly effective people' te lezen (minstens 2 keer) en hem laten bepalen wat voor hem echt belangrijk is. In het Nederlands heet het boek 'De 7 eigenschappen van effectief leiderschap', maar het gaat toch vooral over persoonlijk leiderschap. Als hij zichzelf en zijn leven op de rit krijgt kan hij een reactie kiezen op de situatie waar hij in zit die het beste bij hem past.

Dat zal best een hoop inspanning van hem vragen, maar het kan ook erg veel opleveren, zowel persoonlijk als in zijn werk.

Zolang iemand zich als slachtoffer ziet en zich zo opstelt sluit hij een betere toekomst voor zichzelf uit. Dat klinkt misschien hard, maar het is niet anders.
Hij zou er naar mijn idee goed aan doen een s serieus met een psycholoog te gaan praten, want met op je krent zitten kom je niet verder.

Het is waar dat solliciteren in deze markt heel moeilijk is. Werkgevers krijgen veel reacties, dus kunnen kritisch selecteren.

Tegelijk vraag ik me af of zijn situatie écht zo uitzichtloos is. Dat hij werken bij de post of als vuilnisman als "straf" ziet, klinkt toch echt alsof hij zichzelf best zielig vindt. Ik kan zelf op veruit de meeste functies niet solliciteren, omdat ik heel veel werk niet kan vanwege een handicap. Word ik dan gestraft voor mijn handicap? Nee, natuurlijk niet. Niemand doet mij dat aan, niemand discrimineert mij, maar het is gewoon niet anders. Het feit dat ik het meeste werk niet kan doen is een gevólg van mijn handicap, niet een straf. Zo is het met jouw vriend ook: hij kan geen werk vinden binnen zijn eigen vakgebied. Is werken in een functie die hij minder leuk vindt dan een straf daarvoor? Nee, gewoon het gevolg. De feiten zijn nu eenmaal zo, soms moet je het daar gewoon mee doen.

Wat hier de oplossing is, weet ik niet. In elk geval zou ik hem adviseren om al het werk aan te pakken dat hij kán doen. Thuiszitten zou ik een ergere 'straf' vinden, als je het dan zo wilt noemen. Door te werken vergroot je je netwerk, en daarbij: er moet toch brood op de plank? Ik weet niet waar hij nu van leeft, maar WW is eindig en Bijstand ook verre van ideaal. Als hij niet reageert op functies die hij minder leuk vindt, overtreed hij in de eerste plaats zijn sollicitatieplicht, die - in de Bijstand - bestaat uit de verplichting om op ELKE vorm van gangbare arbeid te solliciteren. Maar er is nog iets anders: hoe langer je niet werkt, hoe groter de drempel wordt om weer aan het werk te gaan. Zowel mentaal als praktisch. Ik begrijp dat kortdurende klussen of werken als vuilnisman misschien ook niet super motiveert, maar niets demotiveert in mijn ervaring meer dan thuiszitten zónder werk. Een vuilnisman schijnt trouwens best aardig te verdienen, dus waarom zou dat geen optie zijn? Als hij intelligent is klimt hij misschien wel heel snel op binnen het bedrijf, en daar komt hij nooit achter als hij het niet probeert.

Verder zou hij nog kunnen nadenken over scholing, binnen een bedrijf of bij een uitzendbureau. Misschien dat de uitkerende instantie hem ook kan adviseren en helpen hierin, heeft hij wel regelmatig contact met iemand die hem hierin begeleid? Als hij laat zien graag verder te willen en zelf initiatief neemt, gaan ze daar vast ook wat harder voor hem lopen dan wanneer hij alleen probeert aan zijn minimale verplichting te voldoen.

JA! Dat zou ik zeker doen, ook zonder uitzicht op een betere toekomst!! Gewoon omdat je er zelf voor kiest hoe je tegen iets aan kijkt.

Vuilnisman zijn bijvoorbeeld, is een hele belangrijke taak in in de maatschappij, kijk eens wat er gebeurt als ze staken!
Zo ben ik begonnen een winkel schoon te maken elke week om geld te verdienen. Maatschappelijk gezien ook geen hoogstandje, maar weet je, het maakt me niks uit. Ik zorg er wel voor dat wij altijd een schone winkel hebben en dat mijn collega's een fijne werkomgeving hebben. Ik ben steeds meer en meer gaan werken en kan mijzelf nu bedruipen. Misschien niet met iets waarmee ik mijn "hogere" kwaliteiten aanspreek, maar ik hoef tenminste niet zielig thuis te zitten en zelfmedelijden te hebben.

Jouw vriend zakt op deze manier helemaal weg. Hij holt naar een depressie toe, of is het al. Hij voelt zich onnuttig en afgewezen. Een slachtoffer.
Hij zou wat minder toekomstgericht kunnen denken en meer in het NU leven, dan liggen er meer baantjes voor hem open.

Maar eerst:
Hij zou beter een communicatie cursus kunnen gaan volgen om te leren hoe je met elkaar om gaat op een prettige wijze en toch kan zeggen wat echt nodig is.
Hij zou met de uitkeringsinstantie het daar eens over kunnen hebben om te zien of en wat zij op dat gebied te bieden hebben. Zo mogelijk zullen zij hem graag adviseren daarin, want hij is nu veel te duur.

Vraag hem eens wat het toekomstperspectief is als hij zo door blijft gaan. Of dat hem aantrekt...
Deze man moet zichzelf en zijn gedrag onder de loep nemen. Hij heeft geen werk door schaarste, want hij kreeg steeds werk, maar door zijn gedrag.
Mogelijk zou een tikje bescheidenheid op zijn plaats zijn als hij een nieuwe job begint?

Dus het wordt tijd dat deze man zijn trots opzij zet en gewoon gaat werken; aan zichzelf.
Dan komt de rest vanzelf wel.

Als hij niet in een normale werkkring kan (of wil) functioneren kan hij overwegen om voor zichzelf aan de slag te gaan, als zelfstandige.
Als iets goed is voor je eigenwaarde is het wel je eigen brood verdienen zonder baas boven je.

Je vraagt wat kan jij hem adviseren?
nou als ik het zo lees is het moeilijk om hem een goed advies te geven want hij is teleurgesteld in alles en iedereen.
Ik denk dat voor hem het belangrijkste is om een gezonde kijk te krijgen op de arbeidsmarkt.
Wat is er mis met vuilnisman of postbezorger?
alle soorten van werk moeten gedaan worden.
dat is iets wat hij zeg eerst eens zal moeten realiseren voordat hij een kans kan maken op de arbeidsmarkt.
er zijn maar weinig mensen waarvoor geen baan te vinden is het is vaak (ik zeg dit met nadruk) een kwestie van willen.

Hij zal moeten beginnen met de *wil* om aan zichzelf te werken. Zo lang die er niet is, en hij alle oorzaken buiten zichzelf blijft zoeken, is het allemaal zinloos. Een slecht inzicht in de wereld om hem heen (het is allemaal tegen hem gericht) zou inderdaad kunnen komen door een auti-trekje, maar dan wordt het hoog tijd dat iemand hem eens stevig coacht en met zijn pootjes op de aarde zet. Zo interessant is hij nou ook weer niet, dat de hele wereld tegen hem is. Thuis depressief gaan zitten worden, helpt daar echt niks aan.

Hij zou dus naar de huisarts kunnen gaan en kunnen vragen om een eerstelijnspsycholoog, maar ik schat zo in dat hij dat ook onzin vindt en helemaal niks aan zichzelf wil veranderen. Want met hem is niks mis, maar de wereld deugt niet. En dan houdt het dus een beetje op.

Of je iets moet gaan doen zonder uitzicht op een betere toekomst: Absoluut JA! Alles beter dan thuis te verpieteren en jezelf overbodig te voelen. Alle werk waarmee je op een eerlijke manier de kost verdient, is eerzaam werk. Ook putjesscheppen en vuilnis ophalen.

Misschien is buschauffeur of vrachtwagenchauffeur wel iets voor hem; weinig contact met mensen, eigen uren... Er worden geregeld banen inclusief opleiding aangeboden in die sector.

Je kunt hem adviseren om het hoofdstuk 'werk' even af te sluiten. En leuke dingen te gaan doen, misschien samen met jou. Lekker ontspannen, relaxen, en beetje plezier zoeken, niet hoeven...
Misschien is dat een manier waarop weer wat nieuwe impulsen, creativiteit op komt borrelen.
Als werk zo n issue is , heeft het m.i even geen zin om zich hierop te richten want een weg eruit zal toch vanuit een motivatie moeten starten.
Deze motivatie kun jij hem ook niet aanpraten, dus misschien is t goed om bij jezelf ook te kijken waarom je hem wilt adviseren, vanuit welke intentie.

Ten eerste zou ik hem een herscholingscursus in functie van een ruimer carrière-aanbod aanbevelen.

Of neen, bij nader inzien zou dat de 2e aanbeveling zijn en de 1e is dan een cursus assertiviteit en constructieve gedachte-focus volgen.

Optie 3:
Wat jouw vriend bijvoorbeeld kan doen is zich gratis inschrijven bij castingbureaus. Je bent dan nooit voor lange tijd aan een zelfde opdracht verbonden en je leert er jezelf relativeren. Zie bijgevoegde link of Google op Casting Studio.

Je moet ook écht geen fotomodel zijn om bij een casting studio een opdracht in de wacht te slepen. Iedereen kan er aan bod komen naargelang de aard van het project waarvoor men ook mensen zonder ervaring vraagt.

Ik ken iemand die op deze manier uit het slop is geraakt en dat was echt niet moeders mooiste hoor.

Optie 4:
Er is ook een mogelijkheid om zijn stem te lenen voor bijvoorbeeld reclame boodschappen. Dat noemt men dan stem casting of voice casting. Zie bijgevoegde link of Google voor nog meer opties op trefwoorden.

Liefs, Succes en Big Smile van me

ik werk in een fabriek, en kom nooit in contact met het "management", voor mijn werksfeer, en dus collega's/directe leidinggevenden, zijn hard werken, en inzet toch echt de belangrijkste dingen, en dit laten ze ook zien.

dus hij kan een stap terug doen en relatief simpel productiewerk gaan doen, niet omdat hij niet meer aankan, maar omdat het werk hem beter ligt en hij dus gelukkiger is.