Twintig miljoen werklozen in europa? Wie lost dit op?

Arbeidstijdverkorting. Klaar!
Kunnen we gelijk eens onthaasten en ff een adempauze nemen. Natuurlijk, diegenen die twee banen willen kunnen dat ook best.

Het is geen oplossing, eerder een probleem...

Het is wrang, men wordt in deze maatschappij gedwongen om te werken, zonder werk heb je nergens recht op... En dan ontslaan ze massa´s mensen zonder pardon... En die zijn dan van het ene moment op het andere paria van de maatschappij...

Als het zo gewaardeerd wordt dat je wel werkt, waarom is er dan geen respect voor diegene die ondanks alles toch in dat bootje is komen te zitten...

Respect is heel, heel ver te zoeken helaas... En erg pijnlijk...

Geen wonder dat mensen soms helemaal doorslaan en dingen doen die erg pijnlijk zijn en waar ze ook zelf achteraf heel veel pijn en schaamte door ondervinden...

Een probleem van een tweesnijdend zwaard.
Werklozen in Europa, zeker in Nederland, verhongeren en verkommeren niet. Maar ze missen iets heel essentieels : een taak in het leven. Een doel om voor op te staan.

Sommige mensen weten dat gat te vullen en zich toch nuttig te maken door bijvoorbeeld vrijwilligerswerk te doen, en gelukkig is daar ook enige ruimte voor, al is die aan de krappe kant. Ook zijn er gelukkig nog steeds voornamelijk vrouwen en een toenemend aantal mannen die niet zozeer de behoefte hebben hun eigen portemonnee te spekken maar liever voor huis en haard en anderen daar omheen zorgen.

Ook daar is sprake van groei, maar ook daar groeit de waardering niet evenredig mee. En de overheid stimuleert dat ook zeer beslist niet ; integendeel. Als het an bijvoorbeeld mevrouw Dijksma of mevrouw Dresselhuis lag, zou ik niet voor mijn kinderen (en andermans) zorgen, bijna fulltime hulpmoeder op school zijn, geen vrijwilligerswerk in zorg en oppas doen, nee, dan zou ik ' nuttig' moeten zijn (jaja) door een of ander flutbaantje fulltime uit te voeren en minimumloon te verdienen ; geld dat we helemaal niet nodig hebben.

Daarnaast is er ook heel veel werk waarvoor we niet weten waar we de mensen vandaan moeten halen, deels veroorzaakt door het minimale verschil tussen minimumloon en uitkering, een negatief verschil zelfs, waardoor de arbeidsprikkel ontbreekt. Maar in sommige lagen van de samenleving ontbreekt na drie generaties steuntrekken inmiddels ook de arbeidsmoraal. Pijnlijk, maar gelukkig vrij kleine aantallen. Tel daar bij op het probleem van 'passende arbeid' en de idee dat werk perse leuk moet zijn dat in sommige kringen opgeld doet, en je hebt het plaatje redelijk compleet.

Op de lange duur zullen we moeten wennen aan een maatschappij waarin niet meer arbeid is voor iedereen, en moeten andere manieren om zich nuttig te maken in de samenleving de waardering krijgen die ze verdienen. Dat is nog een hele lange weg, vrees ik.