Waarom is het altijd veel leuker een nieuw project te beginnen dan een lopend project af te maken?

Omdat een mens bijna altijd nieuwsgierig is naar het 'nieuwe'.

Je komt weer 'nieuwe' uitdagingen tegen, 'nieuwe''problemen, 'nieuwe opdracthen'. En je begint uiteraard wel met een schone lei.

Dan zit de moed er nog in en hoef je niet opnieuw na te denken hoe alles ook al weer in elkaar stak bij 't oude project.

Vaak heeft dit met de bagage van een bestaand project te maken. De fouten die je ziet zijn niet de jouwe, de planning die al is bepaald is niet de jouwe.

Ik denk echter dat het ook een toegevoegd plezier kan geven om een project van een ander af te maken. Immers, de fouten die zijn gemaakt kunnen een drijfveer zijn om te corrigeren. Het kan een geweldige kick geven om ondanks de druk toch het te kunnen klaren.

Daarnaast is het bij een nieuw project het onbekende en de vrijheid die je hebt die vaak lonkt. Bij een bestaand project ga je alle geplande stappen af, er valt niet veel meer aan te veranderen (en je weet vaak wat de reactie zal zijn: ben je over tijd, dan klaagt men. Ben je op tijd, dan willen ze nog even een requirement toegevoegd).

Bij een nieuw project begin je met frisse moed, vol goede ideeën en met heel veel motivatie.
Bij het oude project ben je ook vast zo begonnen, maar dat gevoel gaat na een tijd gewoon weg. Het afronden is in de meeste gevallen ook minder leuk dan het starten.
Denk maar aan 'de laatste loodjes wegen het zwaarst', dat zal bij projecten ook zeker het geval zijn.

Wij/De kipjes hebben een half jaar aan een afstudeeropdracht gewerkt. We begonnen heel fanatiek, met ontzettend veel motivatie! Maar als je 5 maand bezig bent met dezelfde onderzoeksvraag en je bent bijna dagelijks aan het typen achter je pc.. dan is de lol er gewoon van af!
Begin ik over een tijdje aan een nieuw onderzoek, dan zal ik weer met frisse moed beginnen en er ook echt wel weer zin in hebben!

Ja, daar heb ik ook last van! Als ik aan een werkstuk begin denk ik altijd van "Jippie, jippie! Dit wordt het interessantse en beste werkstuk allertijden - klaar voor publicatie!" Maar als je dan eenmaal bezig bent...
Zoals Marleen al zei, het heeft er deels mee te maken dat je wel het eindproduct in je hoofd hebt - het interessantse, beste werkstuk allertijden! - maar niet het proces waar je eerst nog doorheen moet om tot dat eindproduct te komen. Bovendien valt je uiteindelijk werk altijd tegen ten opzichte van hetgeen je voor ogen had, althans dat heb ik. Halverwege wordt wel duidelijk dit dat helemaal niet zo'n interessant en goed werkstuk wordt als je wel had gedacht en dan sluipt de frustratie binnen, ben je niet meer gemotiveerd...
Waar ik ook altijd last van heb, is het volgende: ik weet wat ik wil doen, wat ik wil schrijven, maar moet dat vervolgens ook echt DOEN. Het bedenken is voor mij altijd leuker dan het uitvoeren. (Ik heb het toch al bedacht, waarom staat het dan niet in één keer op papier!? Waarom is een dergelijke gedachteleescomputer nog niet uitgevonden!?)

Dat ligt per persoon verschillend. Ik vind het heerlijk om te gaan troubleshooten in een lopend project - fouten opsporen, oplossingen zoeken. Er is voor mij ook niets (qua werkzaamheden, dan) zo bevredigend als een lopend project instappen, en met de tijd meetbare verbeteringen op te merken die (mede) door mijn toedoen bewerkstelligd zijn.

Omdat als je een idee in je hoofd hebt, het altijd heel leuk is, en als je eraan begint, ben ja dan ook heel enthousiast. Maar op een gegeven moment heb je het idee in je hoofd al zo ver uitgewerkt dat je geen zin meer hebt om het allemaal in elkaar te zetten. Of het mislukt al na vijf minuten en je hebt geen zin om het te redden.

Omdat het veel meer inspanning vraagt een projekt volledig af te maken. De 20/80 regel. En tijdes de afwerkingsfase duiken meestal de echte praktische problemen op die nooit naar voren kwamen in het begin.