Hoe werkt een anker?

vanwege het gewicht houd het de schip op zijn plaats, en ook door de hogere druk onderwater wordt die zwaarder, en verder als je hem omhoog wil trekken zitten er sterke machine's in de boot gemonteerd.

Doel doel van de vorm van een anker is dat deze zich als er een meer horizontale trekkracht op de ankerketting wordt uitgeoefend ingraven in de grond, waardoor een schip niet kan afdrijven.

Een anker of grondtakel is een onderdeel van de uitrusting van een schip dat overboord wordt geworpen om het schip vast te leggen op plaatsen waar niet aangemeerd kan worden. Een anker bestaat traditioneel uit een ijzeren of stalen constructie met meerdere grote boogvormige vloeien die zich in de zeebodem ingraven. Doordat het anker via een ijzeren of stalen ketting of draad met het schip verbonden is, wordt het afdrijven belet. Er zijn ook alternatieve ontwerpen voor ankers, maar het basisprincipe is nooit veranderd.
Bij de klassieke ankervorm is de bovenste dwarsbalk, de stok, bedoeld om het anker te richten, zodat één van de twee vloeien zich loodrecht in de bodem ingraaft, terwijl de andere vloei loodrecht omhoog staat

waneer men voor anker gaat, legt men meestal het schip zo dat de voorkant tegen de stroming of wind staat. dus drijft de boot achterstevoren af. haalt men het anker op vaart men langzaam naar het anker toe tot men boven het anker ligt lukt het ophalen niet goed dan vaart men over het loodrecht heen.
bron cursusboek klein vaarbewijs pagina 80 anker opgaan.

In oude tijden was een anker dikwijls slechts een grote steen, een zak of mand met stenen, een zak zand of, bij de Egyptenaren, een verzwaarde boomstronk. Ze hielden het schip op hun plaats op het gewicht. Een belangrijke overgang was die naar het driehoekig anker. Door de vorm kon het blijven haken achter rotsblokken, waardoor het een betere houdkracht had, ondanks het lagere gewicht.

De volgende belangrijke overgang was het gebruik van een stok. In eerste instantie gebruikt bij houten ankers, zorgde een stenen en later loden stok dat het anker gedwongen werd zich te richten, zodat één van de twee kanten zich in kon graven. Dat laatste type wordt beschouwd als metalen anker, ondanks dat het deels uit hout bestond. De Grieken waren de eersten waarvan bekend is dat ze metalen ankers gebruikten; de Romeinen gebruikten ijzeren ankers die verrassend veel lijken op de modernere stokankers, hoewel nog uitgerust met rechte armen.

In 1813 werden ankers met gebogen armen geïntroduceerd en vanaf 1852 werd bij de Royal Navy het Admiralty Anchor gebruikt. In 1821 werd het stokloze anker uitgevonden. Door de vloeien, of armen, onder een kleine hoek scharnierend te maken, kon het zich ingraven zonder dat een stok nodig was. Dit maakte het gebruik van het anker veel eenvoudiger.

Door gebruik te maken van ketting in plaats van touw — met als vuistregel een lengte van minimaal driemaal de diepte van het water — kan gezorgd worden dat de trekkracht ter plaatse van het anker horizontaal gericht is. Bij een opwaarts gerichte kracht zullen de meeste ankers uit de bodem getrokken worden en hun houdkracht grotendeels verliezen. Van deze eigenschap wordt gebruikgemaakt bij het lichten van het anker.

Een anker graaft zich in als het bijna plat op de bodem ligt.
Als men naar het anker toevaart komt de ankerlijn en bij trekken het anker zelf loodrecht te staan; hierdoor gaan de klauwen naar boven i.p.v. naar beneden en kan het anker meestal vrij gemakkelijk uit de grond worden getrokken. Als het niet lukt kan men nog over het anker heen varen.