Waar liepen telefoonkabels?

De eerste telefoons konden alleen rechtstreeks met elkaar verbonden worden. Telefoneren met een willekeurig persoon kon pas toen rond 1880 centrales met telefonistes ontstonden. De telefoniste (het waren altijd vrouwen) kon je doorverbinden met een andere abonnee. Je telefoon was meestal een houten kast aan de muur met een hoorn, een slinger en een batterij voor de microfoon. Als je aan de slinger draaide, liep er via de bovengrondse telefoonkabel, een stroompje naar de telefooncentrale en viel er daar een klepje open waarachter je telefoonnummer stond. De telefoniste stak een stekker in het bijbehorende contact en vroeg wie je wilde spreken.
In een dorp kon je wel het nummer opgeven, maar je kon ook gewoon zeggen: 'Kunt u me doorverbinden met de dokter (of meneer Jansen of Spoorzicht)?'

Met het toenemende aantal abonnees werd dit systeem echter onhoudbaar. Een centraal batterijsysteem maakte inmiddels de batterij in de telefoon overbodig, de stroom ging via de telefoonkabel. Vooral in steden ontstond een wirwar van telefoondraden (één per abonnee) en overbelaste telefoonpalen. Dit bracht de noodzaak tot bundeling van de draden met zich mee.

In 1887 ontstond door overname van de particuliere interlokale telefoonnetten de Rijkstelefoondienst. In 1903 werd de eerste telefooncentrale met een centraal batterijsysteem opgericht, waardoor de slinger kon verdwijnen. Vervolgens werd in 1904 de eerste ondergrondse telefoonkabel van Amsterdam naar Haarlem gelegd

De kabels liepen en lopen in Nederland ondergronds; in sommige andere landen worden ook bovengrondse kabels gebruikt (een bekend beeld uit Amerikaanse films). De kabels lopen niet van huis tot huis maar van een huis naar een telefooncentrale. De lage kastjes die je buiten soms ziet staan zijn schakelpunten. Als je je buurman belt gaat het signaal via een centrale die kilometers verderop kan staan.