Wat gebeurt er als je minuten lang met je hoogste snelheid nonstop rent terwijl je niet meer kan?

Dan krijg je situaties als die van de Zwitserse Gabriela Andersen-Schiess (marathon bij de Olympische Spelen in Los Angeles, 1984, laatste 400 meter strompelend afleggend en na de finish ingestort) of die van de Keniaanse Hyvon Ngetich (marathon van Austin, 2015, kruipend over de finish).

Als je redelijk fit bent maar geen topconditie hebt en niet supergoed getraind bent om in wedstrijden tot het uiterste te gaan, dan zul je gewoon langzamer gaan lopen omdat je domweg niet harder kan. Maar dat is dan omdat je lichaam een soort van snelheidsbegrenzer heeft die best wel een stuk onder je theoretische maximum prestatie staat ingesteld. Door hard te trainen schuift dat maximum op naar boven. Als je ook veel traint voor wedstrijden dan kan ook de marge tussen wat je daadwerkelijk kunt presteren en het theoretische maximum kleiner worden. Je kan dan gemakkelijker instorten wanneer je het uiterste uit de kan probeert te halen.

Als je hartfalen hebt, dan zul je bij inspanningen op de echte limiet van je hart komen, je krijgt dan wat angina wordt genoemd ( pijn op de borst) en dat is dan kramp van de hartspier. De reden waarom gezonde mensen dat niet krijgen is dus door die de-facto snelheidsbegrenzer die ervoor zorgt dat je niet je theoretische limiet kunt bereiken. Je kan het effect van die snelheidsbegrenzer verminderen door stimulerende middelen zoals amfetamines te nemen, je kan dan harder lopen bij dezelfde conditie met het risico dat je dan over de grenzen van je hart gaat en dan dood neervalt door acuut hartfalen.