Waarom zijn Ajax en Feyenoord zulke vijanden geworden?

De eerste vorm van rivaliteit ontstond in de seizoenen 1917/18 en 1918/19. Onder druk van clubs uit de lagere klasse werd er een Eerste klasse B opgericht, waarvan de kampioen mocht meestrijden om het landskampioenschap. De toenmalige Eerste klasse kende veel oudere, elitaire voetbalclubs waaronder Ajax, Sparta, HFC, HVV en HBS. Zij wilden zich liever niet mengen met deze lagere clubs waar onder meer Feyenoord, SVV, DFC en RFC deel van uitmaakten. Deze Eerste klasse B werd al spoedig niet serieus genomen door de gevestigde elite en Margarine Eerste klasse genoemd. In deze periode kwam het nog niet tot een ontmoeting tussen Ajax en Feyenoord, maar werd de toon wel gezet tussen de oudere eliteclubs en de clubs uit de arbeidersklasse.

In 1921 promoveerde Feyenoord wel naar de Eerste klasse West. De Amsterdammers speelden sinds 1911 al in deze klasse en waren in 1918 en 1919 al landskampioen. Vanaf het seizoen 1921/22 speelden de twee clubs tegen elkaar en ontstond De Klassieker.

Op 9 oktober 1921 volgde de eerste ontmoeting met Ajax. Rond deze wedstrijd die gespeeld werd in Rotterdam was gelijk veel te doen. De wedstrijd eindigde in 2-3, maar na protest van Feyenoord is de uitslag officieel vastgesteld op 2-2. Feyenoord eindigde dat seizoen op de tweede plaats achter Blauw-Wit, maar voor Ajax met 1 punt verschil. In 1924 volgde het eerste landskampioenschap voor de Rotterdammers.

Tussen beide clubs is altijd rivaliteit geweest, die waarschijnlijk voortkomt uit de rivaliteit en verschillen tussen Amsterdam en Rotterdam, de twee grootste steden van Nederland.

Ajax en Feijenoord, zijn als clubs geen vijanden, maar teams in een competitie die gewoon van elkaar willen winnen. De vijanden zijn de supporters , althans sommigen. Als je fan bent van een club, wil je winnen van die andere. De duels tussen beide clubs zijn ook duels tussen twee steden, Amsterdam en Rotterdam waartussen al een zekere rivaliteit heerst, als beiden havensteden waarbij Rotterdam in belang de laatste honderd jaar alsmaar won. Het clubgevoel is bij een deel van de supporters uit de hand gelopen, zodat er daadwerkelijk vijandige gevoelens zijn ontstaan bij de harde kernen. Deze haat is aangeleerd gedrag, en sommige mensen voelen zich prettig door deel uit te maken van een groep, en een gezamenlijke vijand te hebben waartegen ze kunnen strijden. Dat geeft een gevoel van saamhorigheid en veiligheid. Het is een primitieve emotie die de meeste mensen hebben, echter meestal zonder dat van excessief gedrag sprake is. Over voetbalgeweld is veel geschreven en daar kan je allerlei sociologische en psychologische beschouwingen op los laten. Met voetbal heeft het niet zo veel meer te maken. Toch genieten mensen er op de een of de andere manier wel van, van dat vijandbeeld. in Rotterdam op radio Rijnmond, vermijdt men het uitspreken van de naam Amsterdam. Daar noemt men die stad 020 , alsof de naam te vies is om in de mond te nemen. Alhoewel dat door de radiomakers niet echt kwaadaardig is bedoeld kweek je daarbij wel het beeld, vooral bij mensen die niet goed nadenken, dat er met Amsterdam iets ergs aan de hand is. Dat houdt het vijandbeeld in stand. Sommige supporters willen de andere club en hun leden inderdaad uitroeien, dat is ook gebleken . De vraag is wat men zou bereiken als men erin zou slagen de tegenstanders te elimineren. Er is dan namelijk niets meer om tegen te voetballen. Dit leidt tot de conclusie dat het waarschijnlijk niet om de eigen club gaat, maar om de behoefte een vermeende vijand om zeep te helpen.
Trots te zijn op je eigen stad is mooi. Grapjes maken over de vermeende minderwaardigheid van een concurrerende stad is ook niet erg, zolang je alles in proportie blijft zien.