Speelt de levenswijze van ouders een belangrijke rol bij spiritualiteit van hun kinderen?

Heel veel. Ik ben zelf gereformeerd opgevoed, tot mijn puberteit hobbelde ik daarin redelijk netjes mee, je weet niet beter, er is je geleerd wat waar en nier waar is,( in de ogen van je ouders). Pas als je zelf na gaat denken over dingen, ga je een keuze maken.

Ik denk het wel, maar het hangt er ook maar net van af hoeveel vrijheid de ouders hun kinderen geven. En hoe de rest van hun omgeving er uit ziet. Als je van kids af aan te horen krijgt dat bijvoorbeeld het protestantse geloof hét geloof is en dat alleen dat geloof de 'waarheid' is, dan kun je als kind daar moeilijk tegeningaan. Zeker ook als jouw school en familie en vrienden etc. ook protestants zijn.

echter, als er wat ruimte voor zelfbezinning word gelaten bij de kinderen zullen we misschien wel eerder naar de spiritualiteit van hun ouders toeneigen, maar in de puberteit gaan ze zichzelf ontdekken en willen ze zich misschien júist gaan afzetten tegen hun ouders.

Het beste is natuurlijk als je ouders jou aan alle geloven laten ruiken en dat je een school hebt die dat ook allemaal laat doen. Dan zul je zelf waarschijnlijk wel het beste uitzoeken wat het beste voor jou is, waar jij zelf heilig in gelooft.

ja, heel veel.
als kind, doe je gewoon wat je ouders ook doen, je weet niet beter.
maar als je ouder word, meestal ergens in de pubertijd,
begin je zelf na te denken, een andere mening te vormen over dingen die daarvoor altijd zo logisch waren.
je krijgt een eigen mening.
en die mening zou dus totaal anders kunnen zijn als die van je ouders.
dat geld dus ook voor spiritualiteit.

ik denk het wel.

Als ouders voorleven, dat het enige belangrijke status, geld en dikke auto's is, en kinderen worden voor de kwelbuis geparkeerd, zodat consumeren dé levenswijze lijkt te zijn, zullen kinderen anders opgroeien dan als ouders kinderen voorleven, dat alles wat leeft respect verdient, en er met de kinderen gepraat wordt, creativiteit aangemoedigd, en er tijd wordt besteed aan het genieten van en het zorgen voor de schoonheid van de natuur.

(Het is het verschil tussen 'ikke ikke ikke en de rest kan stikken', en 'leven en laten leven').

Godsdienst heeft daar op zich niet zoveel mee te maken : het gaat om de normen en waarden, die een kind meekrijgt.
Een geloof aan een God, of een besef een uniek mens te zijn tussen andere unieke mensen, kunnen volgens mij allebei een even grote mate van spiritualiteit meegeven.

Als een kind van jongsaf leert, dat werkelijk leven méér inhoudt dan 'bestaan', is dit een manier van in de wereld staan, die ze de rest van hun leven waarschijnlijk nooit meer helemaal kwijt zullen raken. Ook al zetten ze zich ertegen af, en willen de nieuwste mobieltjes en de fraaiste merkschoenen, dat kan een periode zijn waar ze doorheen gaan in hun puberteit. Maar als (jonge) volwassenen zal het ze niet het gevoel meer geven 'goed' en 'betekenisvol' te leven.

Zeker, geloven, of de levensvisie wordt met de paplepel ingegeven. Het hoort bij de vorming van de mens, het bepaalt mede wie je bent en wie je wordt. Of je de waarden in je latere leven omarmt, of juist verwerpt, in beide gevallen, kan dat gebeuren doordat je het in de opvoeding erover hebt gehad.

ja ouders beïnvloeden de kinderen. die kunnen later anti worden of er in meegaan.

Zonder meer. Ik geloof n.l. niet in geloven om het geloof,maar je wordt in een bepaalde richting opgevoed.
Als gelovige katholieken streng gereformeerde ouders hadden gehad,dacht je dat ze dan nu ook nog katholiek zouden zijn?
Als je daar goed over nadenkt(maar dat doen "echte gelovigen liever niet),begint de basis van elk geloof aan "geloofwaardigheid"in te boeten.
Dit is wel mijn persoonlijke mening en daar mag iedereen het eens of oneens mee zijn.