Moet je om de essentie (de zin van het leven ) te leren kennen eerst een diep verdriet hebben meegemaakt ?

Eerder nog zal een kameel door het oog van de naald gaan, denk ik.

Toegevoegd na 1 minuut:
Maar vrees niet, ongebreideld feesten en brassen leidt in de meeste gevallen vanzelf naar ellende en verdriet.

En vandaar kun je dan op de trein naar verlichting stappen.

Dat zou wel eens waar kunnen zijn als ik zo jou vraag lees. Maar dan moet ik er eerlijk bij zeggen dat het mijn ervaring is. Dat hoeft ook niet voor iedereen zo te zijn. Leed is groei is mijn motto. Als ik niet dat gene had meegemaakt wat achter mij ligt had ik niet de persoon geweest die ik nu was. Daar ben ik heilig van overtuigd. Want juist door al het verdriet wat geweest is kijk ik vooruit en ben ik een kei in mezelf beschemen wat maar negatief of niet goed voor mij zelf is. Ik schud het als het ware van mij af. Natuurlijk ,leef je leven zo gelukkig mogelijk ,je kunt ook ongelukkig worden door iets van buiten af ,waar jezelf niets aan kan doen. Zolang je kan brassen en rock en rollen DOEN!! Niemand kan dat stukje meer van jou afnemen. Pluk de dag en maak er een feest van. Leef in het nu . Het kan morgen zomaar voorbij zijn. Zolang jij je prettig /gelukkig voelt geniet ervan.

Om verlicht te raken hoef je niet eerst verzwaard te zijn geweest.

Om het leven te leren kennen heb je wel beiden nodig, het hoort er allemaal bij.

Om 'verlichting' te kunnen ervaren moet je eerst pijn of verdriet gevoeld hebben. Het is net als met ziekte, als je weer opgeknapt bent, voel je je ook weer 'beter'.
Pas als je de bodem hebt geraakt kun je je afzetten en weer naar boven gaan. Onderin het dal lijkt het heel zwaar om de top te bereiken, maar als je er eenmaal bent heb je ook een prachtig uizicht.

Dat wil niet zeggen dat iedereen even veel ellende of verdriet mee moet maken om hetzelfde te ervaren. De essentie of zin van het leven is ook voor iedereen anders. Ieder zal op zijn manier te maken krijgen met tegenslagen om van daaruit weer het licht op te zoeken.

Ja, klopt, alleen als je de diepten van het leven ervaren hebt, kun je de allerhoogste toppen ervaren...

Nee er is geen kortere weg, je moet het hele scala doorlopen, je ontkomt er niet aan...

Nee snelle verlichting is er niet, gelukkig of helaas, het is maar net hoe je ertegenaan kijkt...

Meestal gaat het zo dat na een diep verdriet de zin van het leven (er) niet meer is dan de doffe bewustheid het verkeukelde kaft van een boek vol ezelsoren op doorgestreepte bladzijden te zijn.

Wil je echt snel verlicht worden ga dan onder een lantarenpaal staan.

Nee, verdriet moet niet, lijkt me. Af en toe een beetje helpt wel, omdat je dan vanzelf gaat zoeken.
Het belangrijkste is dat je zoekt. De zin van het leven vind je niet door zinloos te leven. Brassen en feesten leidt tot niets. Althans, tot niet meer dan een kater.
Zoeken betekent bijvoorbeeld, het leven doorvoelen en proberen te begrijpen waarom je voelt wat je voelt. Kijken naar alles en je afvragen wat je ziet, wat het betekent dat je het ziet zoáls je het denkt te zien. Dingen doen en opletten wat er dan gebeurt. Dingen laten gebeuren en de gevolgen proberen te begrijpen. Alles onderzoeken, alles waar vinden, dan onwaar vinden. Is er verschil?

Al die dingen hierboven doe je typisch níet als je ‘gewoon lekker leeft’. Dan ga je het leven niet in, je waait er overheen.

Ik herken een zekere waarheid.
Veel van dit soort vragen kan ik beantwoorden door eigen ervaring, wat ik hier mee bedoel, dat je het vaak eerst moet meemaken wil je hier een goed antwoord kunnen geven.
Ervaring is de beste leermeester, maar ook *de sterkste bomen staan in de wind.*
Ons hele leven is een grote les, heb je iets niet begrepen, dan komt het weer op je pad, net zo lang dat je het begrepen hebt.
De essentie van het leven kan je maar gedeeltelijk uit een boekje leren het belangrijkste deel zal je toch in het leven zelf moeten leren.
Genieten van het leven kan uitstekend samen gaan met het spirituele, maar het hoeft heus niet zo.
Er zijn geen voorwaarden of omstandigheden, om spiritueel te zijn, erfelijke aanleg hier voor, speelt een veel grotere rol.
Ook de leeftijd speelt een grote rol, immers je hebt meer in het leven meegemaakt.
Maar ook dit is zeker geen must, voor grote kennis en inzicht.
Er lijkt dus geen enkele voorwaarde, om de essentie van het leven te leren kennen.
Uitbundig leven en spirituele ontwikkeling kunnen prima samen gaan, maar kunnen ook totaal zonder elkaar.

Nee dat hoeft niet perse.

De een ontwikkeld zich langzaam steeds dieper naar zijn essentie. Een ander heeft inderdaad een gebeurtenis nodig of een druppel waardoor een emmer overstroomd. En weer een ander zal daar nooit interesse in hebben.

Op het moment dat jij eens naar jezelf gaat kijken en je je gaat afvragen waarom je doet wat je doet. En hoe het komt dat je het doet. Dan zullen zelfs de mensen met een uitbundig leven gaan nadenken.
Wie naar zichzelf durft te kijken zal zien dat er best veel emoties is opgeslagen. Emoties als verdriet, angst, boosheid en sterke emoties die je dingen laten doen om je hiervan af te leiden.

Er is geen gemakkelijke manier. Als je verlichting zoekt, dan zul je altijd deze emoties moeten aanschouwen. De emoties is een laag die doorbroken moet worden voordat je bij je werkelijke essentie komt. Zo zijn er nog meerdere lagen die nog 'in de weg' zitten. Het zijn muren die je kwetsbaarheid beschermen. Als je de bron van je kwetsbaarheid kunt weghalen, zijn de muren niet meer nodig.

Jij hebt namelijk die muren (lagen) omdat je bang bent om vernietigd te worden. Dus als die er plotseling niet meer zijn, wordt jouw grootste angst geactiveerd.

Voor mij zit er wel waarheid is deze vraag. Ik heb veel spirituele mensen ontmoet en zij zijn bijna allemaal door een flink dal gegaan.

Je word je dan bewuster van het leven, je gevoel.
Hierdoor verdiep jij je sneller in 'de zin van het leven'.
En wanneer jij je verdiept in de zin van het leven, kom je al snel bij vragen die spiritueel zijn.

Maar ook ben ik mensen tegen gekomen die vanuit zich zelf spiritueel zijn. Maar die zijn er weinig.

Maar wat is spiritueel? dat moet je dan wel weten en niet verwarren met paranormaal.

Spiritueel zijn is, je bewust zijn van ik, je gevoel, dat wat leeft in je hart, naar jezelf durven gaan en bovenal; liefde voor jezelf, je omgeving! Spiritueel is Liefde! Leven in liefde! Geloven in de zin van een leven! Wéten dat alles verbonden is d.m.v. energie!

Onze essentie is leren. Anders zou elk aards leven die we leven zonder inhoud zijn en zonde van de ENERGIE.
Het 'totale leven' vermijdt energieverspilling.

Kijk bijvoorbeeld maar naar de natuur; iets wat nutteloos is (geworden) wordt afgebroken, spieren die de mens niet gebruikt worden afgebroken; iets wat energie verkwanselt krijgt geen energie meer en zal (af)sterven; etc....

Ieder aards leven heeft weer een eigen thema, leermomenten die je onder de knie wilt krijgen om uiteindelijk, na al die aardse levens, 'verlicht' te zijn.

Het is dus mogelijk dat het éne leven veel 'aangenamer' kan zijn dan het andere, afhankelijk van wat je wil leren.
Het leven zelf laat je "weten" welke 'lessen' je dit keer hebt gekozen.

De momenten die ons laten voelen en uitnodigen ons leven weer in harmonie te krijgen (een oplossing hiervoor te vinden) zijn meestal de zwaardere.

Ik kan je vraag met een volmondig ja beantwoorden.
Door verlichting te ervaren moet je eerst door een diep dal heen.
Een voorbeeld, jij fietst op een zeer koude winterdag een afstand van 25 km.
Als je thuis komt ben je verkleumd, en koud, en besef je hoe heerlijk het is om de warmte van de douche of je kachel op te zoeken.
Als je die koude niet had ervaren, had je de warmte als vanzelfsprekend gevonden.
Verlichting kun je ook krijgen door heel zelfbewust te leven, en te beseffen dat alles wat om je heen gebeurd niet vanzelfsprekend is, en jou kan vormen.

Een ding is zeker. Met geluk alleen gebeurt er niets. Van geluk gaat iedereen maar lui achterover zitten. Geen beweging. Onze aarde is duaal. Hier gelden de wetten van de aarde. Onze natuur dwingt ons zowel de goede als de vervelende ervaringen te aanvaarden. Hoe erg we een vervelende ervaring vinden, hangt af van onze weerstand tegen de ervaring. Zoals ik het zie, is het voor de snelle weg naar verlichting, belangrijk om vooral de negatieve ervaringen zonder reactie, zonder weerstand te doorvoelen.
De ervaring was er immers al, het zat op je te wachten totdat jij hem eindelijk eens wilde aanvaarden. dat uitstellen zorgde voor het lijden. (het vermijden van pijn, leidde aldus tot het werkelijke lijden)

Geen geluk zonder verdriet
Geen liefde zonder haat
Geen bergen zonder dalen
Geen warmte zonder kou
Geen hoogtes zonder dieptes

Als men in het licht wil staan
Moet men eerst door het donker gaan
Door het donker kan men leren
Hoe men het licht kan waarderen.

Verlichting kun je zoeken, maar op het juiste moment vindt het jou.

"Er waren eerst bergen en rivieren
Dan verscheen er iets wat was niet bergen en rivieren
Dan verdween er alles en was er niets
dan waren er weer bergen en rivieren"

Dit is een uitspraak van een van de Dao-meesters. In mijn ogen beschrijft het precies de antwoord op je vraag.

Dit zijn de stappen van de menselijke ontwikkeling, zoals ze zijn aangegeven in verschillende tradities (boeddhisme, zen, dao, confucianisme, yoga, maar ook in een of andere vorm in de religies van Zoroastr, en Abraham, enz).

De eerste regel is de materiële wereld, dingen waarvan je wilt genieten. Dat is je rock'n'roll.

De tweede regel is wanneer mens gaat verder zoeken, dan de materieel genoot. Dat is eigenlijk wanneer hij begint met het zoeken.

Derde regel is, ehm... derde regel :D

De vierde regel is weer de materiële wereld. Genoot van aardse dingen. Rock'n'Roll.

Maar vergis je niet, en verwar de eerste regel niet met de vierde

Dat wat er wordt ervaren op tweede en derde regel is onbeschrijfelijk. Ieder zijn pad. Naar dezelfde bestemming.

Maar de pad moet wel doorgelopen worden. Het is eigenlijk van jou niet afhankelijk :) Je loopt je pad sowieso, hoewel nog niet (helemaal) bewust, gezien dat je zoekt de makkelijke manier.

PS Ik zeg niet dat het in no-time niet kan gebeuren.

PPS Ramakrishna over de derde regel:

"The Divine Mother revealed to me in the Kali temple that was She who had become everything. She showed me everything was full of Consciousness. The image was Consciousness, the altar was Consciousness, the water-vessels Consciousness, the door-sill was Consciousness, the marble floor was Consciousness -- all was Consciousness. I found everything inside the room soaked, as It were, in Bliss, Bliss of God. I saw a wicked man in front of the Kali temple; but in him also I saw the power of the Divine Mother vibrating. That was why I fed a cat with the food that was to be offered to the Divine Mother. I clearly perceived that all this was the Divine Mother-even the cat."

Toegevoegd na 7 minuten:
(Ramakrishna was toen nog een kleine jongen...)

Nee dat denk ik niet. Er zijn mensen die de essentie van het leven heel goed leren kennen zonder een diep verdriet te hebben meegemaakt. Ook kleine gebeurtenissen kunnen grote invloed hebben.

"Moet je om de essentie
(de zin van het leven ) te leren kennen
eerst een diep verdriet hebben meegemaakt ?"

de ene waarschijnlijk wel,
de ander waarschijnlijk niet;

en ook zijn er 'diep verdrietige mensen'
die 'het' nooit zullen leren kennen;

men kan, volgens mij, de essentie
(of de zin) van het leven
ook leren kennen door BEGRIP;

en ik begrijp, zoals ik waarneem,
dat de essentie (of de zin) van het leven
slechts is bedoeld om te ervaren;

en daar hoort ook het 'diepe-
en onvermijdelijke verdriet' bij...

Ik ben er van overtuigt dat mensen eerst moeten zien wat ze willen voordat ze de zin van hun leven leren kennen.
verdriet zal je levenslust abreken.

De essentie en verbinding is er gewoon altijd al.Die hoef je niet te leren kennen. Die is er en die ben je nooit kwijt geweest. enige wat nodig is, is dat je je dit weer herinnerd. Dat je je zelf weer herinnerd aan wie en wat je bent.
Het leven met al zijn pieken en dalen aan ervaringen zijn nodig, en houdt je erg wakker en levendig. Het maakt dat je dat doel na blijft streven, juist omdat je je zelf al kent, en weet waar de weg naar herleidt, en naar terug verwijst.
een weg naar essentie vinden en leren kennen is er niet.
de essentie is de weg.
Je kunt ook zeggen; Maak je een groot verdriet mee, omdat je jou essentie niet kan herinneren.