waarom heeft de een meer behoefte aan spiritualiteit, diepgang en zelfontplooiing en de ander niet.. is dit 'bepaald'? heeft dit een oorsprong?

+1

t is maar wat je onder deze termen verstaat, welke betekenis je er zelf aan geeft.. spirualiteit is voor mij hetzelfde als ontplooiing en ontwikkeling. (oftewel bewustwording)

het ene sluit het andere dan ook niet uit. wellicht dat er daarom even gewezen werd op de aanname en hier kan ik me persoonlijk helemaal in vinden

ik snap de link naar diepgang, ontplooiing, angst voor innerlijke emoties niet naar het paranormale. ik ben zelf behoorlijk realistisch, maar ben zeker niet bang om mijn eigen angsten, emoties, onzekerheden, tekortkomingen, fouten etc te face. sterker nog, ik ga ze zelfs graag aan omdat ik dit een middel vind om mezelf beter te kunnen ontplooien. ieder zijn dieptegang, ontplooiing etc. maar ik denk dat het ene het andere niet uitsluit of zal beperken. elke mens kan zichzelf ontwikkelen, vanuit welke idee of aanname dit ook mag zijn. ben het wel helemaal met je eens dat ieder moet doen wat goed voelt, maar hoop dat je me uit kan leggen waar het verschil dan in zou moeten/kunnen zitten.

Ik wil je met alle plezier verdere uitleg geven over mijn visie, maar ik snap niet wat je wilt vragen, of waar de uitleg over moet gaan?

dank je voor je spontane reactie :))
(niet iedereen kan de interesse voor andermans zienswijze waarderen, vandaar) zit er een verband tussen zelfontplooiing, en de basis (denkwijze, opvatting, manier) van waaruit je jezelf kan ontplooien als je je bedenkt dat deze basis vanuit een 'wetenschappelijk' standpunt kan zijn, of uit een 'spiritueel' standpunt. soms zijn mensen idd bang hun angsten en emoties te 'facen'. maar zou je dit toch doen, kan dit alleen of beter met en spirituele instelling opgepakt worden, of beter/makkelijker op een andere manier, of bestaat er geen 'betere/makkerlijkere' manier dan de andere? wou gewoon weten hoe jij hier over denkt, omdat je ook niet stilstaat bij je eigen ontwikkeling zeg maar :))

Ik weet niet zeker ok ik je nu beter begrijp. Waar ik wel de laatste tijd mee werk is dat ZOWEL spiritualiteit ALS de wetenschap beide een houvast is voor het leven. Een leuning van de trap zeg maar, zodat je niet valt. Als je vanuit jezelf vast komt te zitten in wat je hebt geleerd en hebt ervaren, kan je dieper gaan wroeten om de kern te vinden. Maar men is dan wel bang en kwetsbaar. Maar met als grote angst dat men 'valt' (een psychose) of dat men in een niemandsdal terecht komt voor onbekendheid en nieuwigheid. Dat laatste klopt ook wel. Want als je nu eenmaal alle laagjes hebt weggepeld. Dan 'weet' je ook wat jou allemaal heeft beïnvloedt in het leven. Zowel goedbedoelde adviezen als negatieve invloeden zijn ineens niet meer zo positief. Je ziet dat zelf, maar de ander (die niet is gegroeid) ziet het niet. Het is zeg maar een nieuwe wereld waarin je bent ontwaakt. En ook dat is eng, want waar moet je naartoe, waar kan je steun vinden, hoe kan je wel de liefde vinden.
Deze 'tussen'-periode is heel eng en eenzaam. Maar geeft je wel de mogelijkheid om het opnieuw te gaan ontdekken. Steunen op spiritualiteit is dat je leunt op een bekend 'leerschool'. Je hoeft niet meer bang te zijn voor de dood, want de leerschool vertelt je dat die niet bestaat en je weer opnieuw terugkomt.
Je hoeft niet meer bang te zijn om 'gepest' te worden, want je 'leert' dan juist wat je wilde leren en welke je taak in het leven nodig heeft. Leunen op de wetenschap houdt je 'aards'. Geesten bestaan niet. enz. Als je erg spiritueel bent, leun je erg. Kun je het loslaten, dan durf je meer in het leven te staan en op jezelf vertrouwen.
Het is allemaal stappen... Je hebt misschien de spiritualiteit nodig om je te steunen tijdens je transitie. Daarna kan je leren om alleen te staan, en ook dan groei je maar ben je vrij van de spirituele theorie en regels... Je gaat ze zelf ontdekken.