Hoe rijm je het opheffen van verlangen met het verlangen naar je/een partner?

Ieder geslachtelijk biologisch wezen word aangezet zich te vermenigvuldigen door contact met een (eventueel tijdelijke) partner.
Als je vanuit jezelf niet actief genoeg zou zijn , helpen je hormonen je wel een handje.
Dit is echter door bepaalde meditatievormen te onderdrukken.
Toch kan bijna iedereen je vertellen dat een keer vurige sex voldoende is je te motiveren toch vooral aan die oerroep toe te geven.
Gelukkig maar, onze kinderen zijn de nieuwe toekomst.
Soms echter kun je geen kinderen krijgen en/of geen sex hebben.
mensen die een äfwijkend "sexueel beleven hadden gingen niet zelden naar het klooster.
Daar echter liep men ook nog al eens tegen "vleselijke lusten" aan, was het niet van jezelf , dan wel die van een anders.

Relationeel gezien zul je een geliefde moeten delen met de wereld (werk, vrienden , hobby's , kinderen enz.)
Zolang je daarover goed communiceer en daar overeenstemming in bereikt, gaat dat goed.
Kom je tekort, kom dan op voor je wensen, andren kunnen je gedachten 9meestal) niet raden.

Als ik naar mezelf en mijn omgeving zie , merk ik dat een levenspartner zeer veel (geluk) kan toevoegen, ondanks dat je vaak niet met je partner op kunt trekken.

Toegevoegd na 4 minuten:
Het opheffen van verlangen zijn in feite dus tegenstellingen en zal hoe dan ook een spagaat veroorzaken.
Je zou je af kunnen vragen of je dit innerlijk conflict door ervaring en onderzoek zou kunnen worden opgelost voor/door jezelf.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid.

Knap van jou dat je jezelf geleerd hebt om niets te verlangen. Dat geeft inderdaad een groot stuk tevredenheid in je leven. Het verlangen wegcijferen naar een partner is echter moeilijker.
Ik denk wel dat het bestaat dat je een relatie kan hebben met een partner die verlangen niet helemaal beantwoordt. Maar daar moet die persoon dan wel mee kunnen mee omgaan, want gemakkelijk zal het niet zijn.
Het laatste deel van je vraag is niet helemaal duidelijk. Bedoel je dat er binnen de relatie ruimte moet zijn voor andere partners of voor andere vrienden/kennissen. Als je het eerste bedoelt, er zijn koppels die daar afspraken over hebben en geen problemen van maken. Het tweede vind ik normaal. Er zijn in je leven momenten, dat er andere mensen (zieke ouders, vrienden in nood enz) soms meer tijd/aandacht krijgen dan jij in een relatie. Je kan niet anders dan dat accepteren.

Het gaat niet zozeer om het opheffen van verlangen, maar om het opheffen van gehechtheid.
Waar gehechtheid is, daar is angst. Angst om iets kwijt te raken, angst de grip te verliezen, angst dat de dingen niet gaan zoals jij had bedacht dat ze zouden moeten gaan.

Waar angst is, daar verstikt de liefde. Het loslaten van verlangen, van gehechtheid, is vrijheid.

"Love is a by-product of freedom; it is the overflowing joy of freedom, it is the fragrance of freedom. First the freedom has to be there, then love follows." Osho

ik denk dat opheffen niet bestaat, aangezien je het verlangen niet weg zal nemen.

m.i. kan verlangen voortkomen uit (een) gemist, persoonlijke behoeften, of bepaalde verwachtingen dus.

verlangens zijn nodig om een bep, doel te halen (partner te vinden) door verwachtingen weet je waar je op moet 'selecteren' (je weet wat je wel/niet zoekt in iemand)
verlangens zijn logisch, ieder mens heeft de behoefte aan aandacht, lichamelijk contact, begrip, waardering, iets betekenen voor iemand en ook iets voor een ander te kunnen betekenen. een mens is niet voorbestemd om solitair te leven, laat ik het zo noemen. hoeveel waarde hecht je aan het verlangen?

zelf herken ik ook wat jij je afvraagt, maar ik denk dat acceptatie van de huidige situatie meer zal zeggen dan het opheffen van verwachtingen. (je zit lekker in je velletje zoals je zelf zegt)
verwachtingen zijn prima, maar het moet geen streven worden. ik kap een relatie af als ik geen volledige aansluiting kan vinden, dus als het niet overeenkomt en zal gaan komen met mijn verlangens, maar net zo goed de verlangens van een ander. (simpel gezegd, het werkt wel of het werkt niet, de reden maakt op zich niets uit, ieders moet lekker in zijn vel zitten, water bij de wijn is okay, maar waterige wijn niet)

juist omdat ik weet dat het pijnlijk kan zijn als je alleen maar bezig bent met de invullen van de relatie op de rit te krijgen. de relatie zelf (je verlangen) haalbaar te krijgen.

een bepaald verlangen, een voorstellig wat prettig zou zijn als een relatie dit in zou houden, zou geen streven moeten zijn. ik b.v. zie mijn situatie (moeder en 2 kids) als basis. voor mezelf en de kids, en als mogelijk uitgangspunt voor dingen die nog komen gaan.
als er miss weer een relatie komt zijn er zeker wel anderen die meer aandacht zullen krijgen, maar dit is andere aandacht want heb het hier over de kinderen.

de aandacht die partners voor elkaar hebben en vooral het gevoel en de emotie erbij..... ik denk dat als je dit met anderen kan delen dat er dan iets niet helemaal lekker zit binnen de relatie met een partner. op meerdere vlakken moet je aansluiting bij elkaar kunnen vinden naar mijn idee.

Lijden komt voort uit verlangens, misschien wel waar, maar sommige verlangens zijn ook zo wezenlijk dat ze niet binnen de 'te moeten overwinnen verlangens' vallen.
Het verlangen om je te verbinden is zo wezenlijk, juist op spiritueel nivo.
Die verbinding is juist nodig. Om eenheid te ervaren.

Een behoefte (oftewel verlangen) om je 'aardse dingen' neer te zetten is net zo wezenlijk, werk, gezin, partner.
Dit hoort toch echt allemaal bij een spiritueel leven. Met beide benen stevig op de grond.

Als biologisch wezen heb je bepaalde verlangens. Bijv. verlangens naar voedsel, een partner enz.
Die verlangens overstijgen is niet mogelijk. Dat leidt alleen maar tot innerlijke strijd.
Wat er dan gebeurt is dat een deel van het ego verlangens die voortkomen uit een ander deel van het ego bestrijdt.
De enige uitweg is m.i. acceptatie. Acceptatie dat je die verlangens hebt. Als je iets accepteert dan verliest het zijn greep. Door er de strijd mee aan te gaan wordt het verlangen alleen maar sterker.

Ik heb er niet echt een antwoord op, maar je hebt het mooi omschreven. Ik kan me wel herkennen in het feit, die onvrede ergens door verlangen. Ik heb ook een verlangen, maar meer naar iemand die het niet beantwoord, het geeft onvrede en geen plaats voor iets nieuws. Nutteloos antwoord, misschien herkenning ..

Het is een mooi streven, verlangens loslaten, het kan bevrijding geven.
In dit streven heb je waarschijnlijk al een hoop bereikt, maar op dit punt blijft het schrijnen.
Je verlangen naar het loslaten van je verlangen naar een unieke relatie is misschien een trede te ver.
Rationeel kun je dit misschien behapstukken maar je gevoelens voeren een interne strijd.
Ik denk dat je milder moet zijn t.a.v. jezelf. Misschien ben je er niet aan toe om hier vrede in te vinden.
Dat is op zich ook niet vreemd, niets is menselijker dan erkend te willen worden in een relatie. Het loskomen daarvan past ook moeilijk bij een modern mens in deze samenleving.
Als je een monnik was die solitair op een bergtopje leefde was dit misschien reëel geweest. Maar je bent hier, je hebt er voor gekozen om duurzame relaties aan te gaan en dat is jouw plek.
Zorg dat de relatie die je aangaat bevredigend is. Als je er geen vrede in kunt vinden dan moet er iets veranderen. Een ander kun je niet veranderen, jezelf wel.
Je zult eventueel moeten overwegen om stappen hierin te nemen want doorgaan met een relatie die frustraties oplevert kost veel energie.
Bepaal je grenzen en bespreek die met je geliefde.

ik heb hier ook vaak over nagedacht, ook vanuit boeddhistisch oogpunt. Je hechten aan dingen en mensen creëert lijden.
En net als jij tot de conclusie gekomen dat het ook kan kloppen. Als je je hecht dan zal je lijden als je dat waar je aan gehecht bent verliest. Of als het niet aan je verwachtingen voldoet. MAAR je hechtingen kunnen ook veel mooie zaken aan je geven. Een diepe band met iemand, liefde, etc.
Wat betreft het verlangen - hechten klopt het dat het lijden veroorzaakt, ook als het om simpele dingen gaat, het verlangen naar eten terwijl je geen honger hebt. Het geeft alleen tijdelijke voldoening hieraan gehoor te geven. Maar aangezien verlangen en hechten ook mooie dingen met zich meebrengen vind ik niet dat mensen zich compleet moeten onthechten of proberen verlangens compleet te onderdrukken.
Als je relatie niet evenwichtig is 'je verlangen wordt niet naar je zin beantwoord' is dat een duidelijk signaal dat er iets niet helemaal klopt aan de relatie. Ofwel je verwachtingen moeten worden bijgesteld, ofwel de ander investeert niet hetzelfde in de relatie als jij, of nog legio andere mogelijkheden.
Het is mooi als er binnen je relatie ruimte is voor anderen, maar ben jij wel de persoon om daar mee om te kunnen gaan? Ben je emotioneel sterk genoeg als zij meer aandacht krijgen? Of onderdruk je je gevoelens vanuit idealisme?
Blijf wel bij jezelf, streef na wat je wilt nastreven maar alleen op een manier die past in jou leven.
Ik volg zelf nooit 1 bepaalde stroming helemaal, maar wat ik eerder doe is wijsheden overal vandaan opnemen in mijn eigen levenswijze. Regels, normen, ideeën, denkwijzen etc die ik nuttig, mooi, integer en goed vind neem ik op. En dan bedoel ik niet 'wel de lusten niet de lasten' want meestal gaat het om punten waarop ik mijzelf wil verbeteren.

Lijden komt onder andere voort uit verwachtingen die je hebt van anderen en jezelf. Het vermogen om onvoorwaardelijk lief te hebben is er een van optimale liefde. Liefde voor één persoon is dan ook iets wat inderdaad ook biologisch en chemisch werkt, maar waar we vooral niet aan voorbij mogen gaan is het feit dat deze processen aangestuurd worden door een op voorhand gemaakte afspraak. Voordat je geboren wordt geef je aan welke les je wilt leren in dit leven, je ouders, je broers en zussen, je partner, je familie en vrienden bestaat uit een groep mensen die ieder een deeltje op zich genomen hebben om je te helpen die les te leren. Je partner speelt daar een grote rol in, net als je ouders. Dat bepaalt dan ook mede je parnterkeuze.

Onvoorwaardelijke liefde is een afspiegeling van liefde voor jezelf en anderen in het algemeen. Leren iedereen onvoorwaardelijk lief te hebben ligt op ons zielenpad en brengt je in contact met het goddelijke, de boeddhanatuur, het christusbewustzijn of hoe je het dan ook wilt noemen. Je zou kunnen zeggen dat dat deel is van het verlichtingsproces.

Je partnerkeuze hangt dus af van je levensles en onvoorwaardelijke liefde kun je bereiken door je Bewust Zijn te vergroten. Wanneer je zover bent kun je ieders tekortkomingen in jouw verwachtingsbeeld plaatsen binnen de door jou en/of door je partner te leren levensles en tegelijkertijd zullen jouw verwachtingen dan meteen verdwenen zijn. We zijn allemaal één. Verwachtingen zijn simpelweg niet nodig. Ons ego heeft alleen de neiging eraan vast te houden vanuit een behoefte aan bescherming van onszelf. Zodra we daar doorheen kunnen breken, door ons Bewust Zijn te verruimen krijgen we inzichten die verwachtingen overbodig maken.

Mooie vraag.
Het tevreden zijn met wat je hebt, of nog iets verder, het dankbaar zijn voor wat je hebt is een prachtige tegenhanger van verlangen naar. Ik heb geen idee wat het Daoisme vertelt over het verlangen naar een (bevredigend) partnership maar wat ik weleens heb gehoord is dat wij allemaal ons verlangen naar een partner(ship) verwarren met het verlangen naar de Bron van waaruit wij komen en van waaruit wij geluk van heelheid hebben ervaren, van eenheid. We hopen dat onze partner ons verlangen naar heelheid kan vervullen. En soms kan dat ook omdat de partner een deel van ons is, een soulmate (hoewel dat woord nogal eens wordt misbruikt).
Persoonlijk spreekt mij dat aan en hielp het mij om het intense verlangen naar een intiem partnership te begrijpen.

Het tweede deel van je vraag heeft m.i. meer te maken met het bij elkaar passen of niet. Wanneer je samen met een partner bent, op welke manier dan ook, is het m.i. wel heel belangrijk om hetzelfde te denken over voor jouzelf belangrijke onderwerpen en/of een voor jouw belangrijke levenswijze.
Wanneer jij, laten we zeggen een monogame relatie wilt hebben en de partner niet zal meestal één van beiden erg gefrustreerd raken. Wanneer jij ervan houdt om aan te raken, te knuffelen, tijd samen door te brengen en de ander niet, zal één van beiden gefrustreerd raken. Dat heeft dan niet zoveel te maken met dankbaarheid voelen voor wat je hebt alswel dat de persoonlijkheden met elkaar niet matchen, wat bijzonder pijnlijk kan zijn als je wel heel veel van je partner houdt.
En wat er dan gebeurt is dat in die situatie het verlangen naar de partner?, de Bron? de eenheid? diep gevoeld kan worden.

Voor mijzelf zou het in een relatie zeker moeten kunnen dat er ruimte is voor anderen, (hoewel niet seksueel, ik kies nu voor monogame relaties) maar als dat betekent dat de nadruk komt te liggen op de relaties met anderen i.p.v. de relatie tussen ons... dan zou ik hard aan de bel trekken. Ik kies er niet voor om er bij te hangen in een relatie maar ik kies voor een gelijkwaardig partnership.
Vaak beginnen dit soort problemen wanneer één van de twee het vanzelfsprekend begint te vinden dat de ander er is,
wat het nooit is.