Durven mensen zich werkelijk uit te spreken over hun spirituele inzichten? Op dit moment loopt de try-out van Zin of Onzin

Tsja, er zijn ruim zes miljard mensen. Er zullen er ongetwijfeld enkele tussen zitten die hun spirituele inzichten willen delen. Ik kan me herrineren dat hier notabene op GV enkele spirituele mensen zitten die regelmatig hun gedachtes het www plaats(t)en.

Niet alle mensen durven zich over hun spirituele kijk op het leven uit te spreken. Sommige meningen zijn nogal controversieel. Sommige mensen verbinden zich bijvoorbeeld aan sektes waar ze liever niet over spreken. Ze zijn bank voor onbegrip, willen geen lastige vragen of hebben daadwerkelijk angst dat hun onthullingen effect hebben op hun carriere of sociale leven.

Hier op GV lig ik nog best vaak overhoop met een andere GV, puur omdat mijn spirituele opvattingen te extreem zijn, of niet wetenschappelijk onderbouwd.
Het weerhoudt me niet om me meer in te houden.

Nee, we spreken niet alles uit, als er een spirituele mening/verklaring is.
Bijvoorbeeld voorspellingen over leven en dood houden we voor onszelf. En als er ingebroken is bij iemand, zullen we niet zeggen dat het zijn eigen schuld is vanwege de law of attraction.
Als we veel verdriet zien of boosheid, houden we het ook soms voor ons, omdat we misschien zien dat ze nog niet klaar zijn om het echt te gaan doorstaan.
Of als iemand last heeft van zijn rug om hem te vertellen dat het waarschijnlijk een emotionele pijn is van vroeger. Die persoon is al lang blij dat sporten helpt. Ook al is hij minder blij met het vooruit zicht om dat de rest van zijn leven te moeten blijven doen. En ik denk dat hij continu op het randje blijft schommelen omdat hij de kern niet aanpakt van zijn probleem. Ook denk ik dat dit allemaal bij het leerproces van die kwaal hoort.

Dus ja, ik houdt vaak mijn mond in real life. Niet alles is bedoeld om gezegd te worden. Niet alles kan aangehoord worden. Voor alles is een tijd.

Hier doe ik het soms wel, in mijn omgeving doe ik het meestal niet. Er zijn weinig gelijkgestemden, en ik ben bang dat ik mensen alleen maar tegen me in het harnas jaag, omdat mijn ideeën haaks staan met wat zij geloven of niet geloven. Dus eigenlijk is het zelfbescherming, en ook wat te weinig zelfvertrouwen om voor m'n mening uit te komen.
Ook vind ik dat sommige dingen niet gezegd hoeven worden, een ander heeft er niet altijd wat aan.
Toch ken ik mensen die wel voor hun mening uitkomen, en dan blijkt dat het wel goed over komt op anderen en dat niemand in z'n wiek is geschoten. Dus het hangt af van hóe het wordt gezegd.

Ik denk en maak mee dat heel veel mensen daar een beetje huiverig voor zijn omdat ze al gauw als zweverig betiteld worden. Persoonlijk heb ik zoiets van; dit is wie ik ben, take it or leave it.... maar ik moet je eerlijkheidshalve ook zeggen dat ik daarvoor ook een stukje directheid heb moeten leren. Loop je daar dan een risico mee? Tja, dat ligt eraan hoe je het beziet, ik voor mezelf ben erachter gekomen dat het me een hoop verspilde energie scheelt als ik direct duidelijk ben naar mensen. En wat mensen niet willen horen, of wat niet bij hun gevoelswereld hoort, daar doen ze toch niets mee, dus je wint er eigenlijk alleen maar mee voor jezelf, want zinloos energie verspillen word je heel moe van ; ) Er zijn ook echter heel veel mensen die bang zijn voor afwijzing van vrienden, familie, maatschappij en die daarom maar niets zeggen...

Veel mensen vinden het nog steeds raar als iemand zich helemaal spiritueel overgeeft, m.a.w. doe maar gewoon dan doe je gek genoeg, is dan het antwoord....

Wanneer mensen hun spirituele inzichten aan het ontwikkelen zijn en ze al hun ontdekkingen in het begin enthousiast delen komen er nogal eens niet begrijpende reacties op, begeleid met spot of veelzeggend stilzwijgen. De één zal zich daar niet veel van aantrekken, de ander zal tijd nodig hebben om daar tegen te kunnen. Hoe dan ook, wanneer je je sterk genoeg voelt en niet meer angstig bent om een buitenbeentje te zijn, breekt er vaak wéér een tijd aan waarin je al je wijsheden, inzichten en intuitieve kennis aan jan en alleman wilt vertellen want het heeft jou zóveel gebracht en geholpen met je eigen ontwikkeling ... dat gun je iedereen! Maar dat wil niet iedereen, láng niet iedereen. En dat is logisch, niemand wil "bekeerd"worden ;-) en iedereen wil graag op zijn/haar eigen manier leven. En dan leer je weer dat je je inzichten beter kan léven, omdat dat voor jezelf belangrijk is. Je kan het voeden met gelijkgestemden als je die behoefte hebt. En verder praat je er pas weer over op het moment dat iemand jou er om vraagt met respect (en niet om je uit te dagen) of wanneer iemand jou hulp vraagt.
En intussen ga je verder met je eigen ontwikkeling.
Ik ben ervan overtuigd dat er door veel intuitief ontwikkelde mensen meer niet dan wel gezegd wordt, en dat is goed, dat getuigt van respect voor de ontwikkeling van een ander.

Ik weet dus niet of de mensen bij stardustradio zich werkelijk uit durven spreken over hun spirituele kijk op het leven. Dat hangt van hun eigen ontwikkeling af. Zijn ze in het stadium dat ze bang zijn om voor een rare zonderling uitgemaakt te worden dan zullen ze zich inhouden. De vraag is natuurlijk of je dan wel aan zo'n programma mee wilt doen... Maar dat is dus een van de risico's; dat mensen je uitlachen om iets wat voor jou zo gevoelig ligt.

Het gaat er niet om wat je doet, maar wie je bent. Ik ben wel enigszins spiritueel ingesteld, maar niet echt een spiritualist.
Ik leef bewust in het heden, nu, op dit moment, ban negatieve emoties direct uit en bekijk alles zo positief mogelijk. Heb ook geleerd emoties niet op te kroppen.
Ik kan midden in mijn werkzaamheden ineens een muziekstuk horen waarin mijn tranen spontaan omhoog komen. Ik laat ze rustig stromen en voel me dan heerlijk vrij. Als mijn omgeving dan verschrikt vraagt wat er is hoef ik alleen maar te zeggen; " dat doet die muziek, die vind ik zo mooi", en iedereen zal het bevestigen of begrijpen. Velen hebben nl. hetzelfde maar durven zich niet te laten gaan omdat anderen dat raar zullen vinden.
Ik ben ook altijd eerlijk en wanneer ik het niet kan zijn dan is het eigenlijk alleen om een ander niet te kwetsen.
Ik zal niet snel liegen, ik praat er dan omheen of selecteer het voor mezelf als een leugentje om bestwil. Soms kan het niet anders, zeker niet bij een kind. Ik voel me niet zweverig en wordt ook zo niet gezien door anderen. Ik kan gek genoeg gewoon vertellen dat ik weet dat mijn (overleden) schoonvader altijd als een soort beschermengel over mijn kind zal waken, omdat ik dit gewoon voel en weet. Mijn kind liet me dat zien als baby.
Hij had soms een bepaalde houding ,in de wieg al, zijn ene beentje over het andere geslagen precies op de manier zoals mijn schoonvader altijd lag als hij even ging liggen. Toen hij ouder was liet hij zijn sokken net zo afzakken als pa altijd had en had net als hij een voorliefde voor geitenwollen sokken. Ook mijn zoon is wel eens verongelukt, zwaar gekneusd hoofd maar verder geen letsel. Als hij niet zo'n goede beschermengel had gehad.....
Ik heb geen moeite met me te verwoorden en zeg wat ik denk, ongeacht wat anderen vinden. Het probleem is dat mensen dat ook aanvoelen en ik vaak meemaak dat een wildvreemde me ineens in een koetjes/kalfjes gesprek zijn/ haar levensverhaal vertelt en dan ineens beseft dat hij/zij me dingen vertelt die nog nooit aan iemand verteld zijn. Ik ben in elk geval iemand die zich zou uitspreken als ik daarom gevraagd werd omdat ik weet wie ik ben. Ik weet ook dat anderen sceptisch zijn en dat mogen ze. Ik hoef niemand te bekeren en ieder moet het leven nemen zoals het voor ieder is, maar velen zullen zich nooit werkelijk uitspreken uit angst kritiek te zullen krijgen.

Ligt eraan hoe 'zeker' jijzelf bent over je spirituele inzichten. We leven momenteel in een tijd dat er steeds meer mensen voor open staan. Als je je zeker genoeg voelt, kun je je hierover uitspreken bij mensen die ook in dit onderwerp geinteresseerd zijn. Dat merk je wel in de gesprekken die je hebt... Bij de mensen die er nog niet voor open staan, kun je wel proberen iets te triggeren, maar mijn ervaring is dat ze écht niet snappen waar het over gaat.

Loop je hiermee een risico? Wat is het risico? Dat mensen je niet snappen en denken dat je aan een of andere geestesziekte lijdt?

Wat is het risico als je bij jezelf blijft?