Ben je banger voor de dood als je ouder wordt of juist als je nog jong bent?

Ik denk wanneer je nog jong bent. Je hebt dan namelijk nog zo veel te doen in je leven, en je kan bang zijn dat dat niet allemaal lukt in de tijd die je nog hebt. Maar dat is wat ik denk.

Ik denk dat als je ouder bent meer bewust bent met wat er is en komen gaat.

Ook heeft het te maken met hoe je bent, de een is laconieker dan de ander.

Als je jong bent, sta je er ook niet zo bij stil. Vaak als er een dierbare overlijd, besef je pas wat het leven inhoud, maar of je banger bent ligt aan je achtergronden en hoe je er tegen aankijkt. Veel mensen staan er niet bij stil, jong of oud.

Als je jong bent dan denk je niet zo vaak aan de dood, er
is vanalles te doen ( werk-kinderen-huis )
Als je wat ouder bent of bejaard , en je ziet dat leeftijdgenoten sterven, dan weet je dat je zelf ook zo
aan de beurt ben.
Of je dan banger bent, is heel persoonlijk
Dus het antwoord op je vraag is bij mij, Ja

Dat zal van persoon tot persoon verschillen:
het is afhankelijk van iemands karakter en is ook gerelateerd aan b.v. religieuze overtuigingen.

Optimistische mensen zullen minder angstig tegenover de gedachte aan de dood staan dan pessimistisch ingestelde mensen.

Oudere mensen ---weer afhankelijk van hun persoonlijke (levens-)instelling--- zullen óf bang zijn voor de dood,maar ouderen die een welbesteed,"rijk" leven hebben geleid en tevreden kunnen omkijken,zullen iha minder bang voor de dood zijn dan oude mensen die een somberder kijk op het leven hebben.

Maar ook híer ligt dit héél verschillend:

zéér sombere,i.e. pessimistische, mensen verlangen soms juist naar de dood (als "verlossing" uit een door hen als zinloos beschouwd bestaan gezien).

En andere,juist aan het "volle" leven hangende mensen (die nog zovéél van het leven genieten,zoals het hebben van kinderen,kleinkinderen,achterkleinkinderen,e.d. en nog vitaal zijn) zouden ook een bepaalde angst voor de dood kunnen hebben,omdat hun leven nog lang niet "af" is.

Toegevoegd na 2 minuten:
O ja, en wat betreft jonge mensen: die staan nog niet zo stil ij de dood,weant voor hen ligt die relatief nog "ver" van hun vandaan in de tijd gezien.

Ik denk dat ernstig zieke jongeren er wél (uiteraard) over zullen nadenken en dan is 't ook weer afhankelijk van hun karakter hóe ze ertegenover staan qua gevoel.

Dat zal per mens verschillen ik denk niet na over de dood heb dat ook nooit gedaan. het leven bestaat uit geboren worden leven, verdriet, geluk, blijdschap en sterven

Ik denk dat je banger bent als je ouder wordt. Jongeren zijn vaak nog onbevlogen en hun dood aan ouderdom staat nog te van ze ver weg om daar zorgen om te maken.

Toch denk ik niet dat ouderen bang zijn om zelf dood te gaan, ze zijn waarschijnlijk meer bang voor het verdriet wat achterblijft bij hun nabestaanden, of dat ze alleen zullen sterven. Ook zullen ze zich soms afvragen hoe de wereld verder moet zonder hun erbij. En een eventuele lijdensweg naar de dood toe is ook een goede reden om bang te zijn.
Iemand begraven is heel erg en dat doe je niet met plezier. Dat doe je dan ook niet graag een ander aan als jij zelf doodgaat.

Ouderen zijn meer bekommerd om anderen dan om hunzelf! Dus hun angsten hebben ook meer betrekking op anderen.

Bang zijn voor de dood hoort bij het leven.
Als je jong bent sta je er iet zo bij stil, het is een onderdeel van de "midlife crisis" om er bang voor te zijn want dat is de periode in je leven dat je er achter komt dat je niet het eeuwige leven hebt en ook jij ouder wordt en uiteindelijk zal sterven.
Op latere leeftijd zal er altijd de angst zijn om dood te gaan maar leg je je erbij neer en kijkt terug op een mooi leven.
Er schijnt zelfs door het lichaam een stofje aangemaakt te worden dat ook bij ernstig zieke of gewonde mensen ervoor zorgt dat de angst om dood te gaan minder is of zelfs gewenst.

Het ligt er aan.

Meestal voel je je als je jong bent "onsterfelijk" je denkt er nauwelijks aan dat je kunt overlijden. Daarom doen we van die gevaarlijke dingen in onze jonge jaren. Onveilige seks , alcohol , te snel rijden . stunten.

Als je ouder wordt , denk je meer aan hoe je geleefd hebt. Eigenlijk is er een grotere angst dan de dood en dat is dat je zal sterven zonder het gevoel dat je je leven optimaal hebt geleefd.

Of je bang bent van de dood hangt helemaal af van wat je gelooft en hebt meegemaakt. Sommige wat oudere mensen hebben al een bijna- dood ervaring gehad en die zijn meestal niet meer bang van de dood. Omdat dit meestal een hele mooie ervaring is ( mijzelf inclusief ) . Je bent tijdens zo'n ervaring alleen dankbaar voor alles en pijn en angst verdwijnen. Dat gevoel blijft hangen.

Als je na een groot deel van je leven geleefd te hebben nog niet geloofd in het voortbestaan van de ziel na de dood , dan kan de dood angstig en onvoorstelbaar zijn.

Nog anderen , diegenen die een depressieve aard hebben , zullen de dood zien als een heilzame verlossing voor een langzame eindeloze marteling. Dan is er óók geen angst meer .

Hoe meer er nog op je verlanglijstje staat, hoe banger je bent om dood te gaan. Je bent bang om dingen te missen. Tevredenheid is dan ook de oplossing voor die angst. Onzekerheid maakt die angst groter. Heb ik het wel goed gedaan? Ik geloof dat alle mensen van nature goed zijn. Dus in principe maakt het niet uit wanneer je dood gaat. Ik zorg wel dat ik alles eruit haal wat er in zit. Stel dingen niet uit tot later, want later is al lang begonnen!

Als je ouder wordt kom je eigenlijk dichter bij de finish en met de finnish in zicht ga je het steeds jammerder vinden als het straks voorbij is. Het doel is niet de finish te halen (dat weet je namelijk zeker, iedereen gaat dood), het doel is om te genieten onderweg!

Bang voor de dood hoeft niemand te zijn, omdat het slechts een geboorte is naar een nieuw leven, net zoals je hier geboren bent.

Als je jong bent is de dood nog veraf, en als er mensen dood gaan overkomt dit altijd een ander en nooit jezelf.
Je bent nog jong en je staat volop in het leven, vol van scheppende gedachtes, bruisend van de energie van het leven zelf.
Voor de dood is nog geen plaats.

Als je oud wordt heb je het leven geleefd, en volop ervaringen meegemaakt, waaronder de dood van je ouders, wat zo onwerkelijk is, omdat het was dat je ouders nooit dood zouden gaan.
Het is de kunst om je minder wordende lichaam in overeenstemming te brengen met je geest, omdat je nog zoveel wilt, maar het niet meer kunt.
Veel ouderen kijken graag terug op hun geleefde leven, met hun goede dingen en slechte dingen.
Ze maken al vast een waardeoordeel op hun voorbij ge gaande leven.
De dood zal plaats vinden tussen hun kinderen en kleinkinderen, vol van liefde en compassie.

Ik kan maar 1 ding bedenken om heel veel angst voor de dood te hebben, en dat is als je leven in dienst heeft gestaan van dood, haat en geweld.
Kies daarom voor de liefde en het licht, als je nog jong bent, en je schreden nog lichtvoetig zijn.

Denk dat dit inderdaad erg persoonlijk, en dus voor ieder mens anders is. Als je ouder word, sta je er misschien meer bij stil, ook omdat je meer vrienden en bekenden verliest. Lekker bezig blijven en doorgaan zoals mijn oma van 88 die nog steeds 2 danslessen per week volgt!

nou ik denk als je klein ben dan denk je daar dus nog helemaal niet aan en als je ouder bent dan hoor je wel vaker om je heen dat er iemand overlijd enzo. en dan ga je er soms ook zelf bij stil staan.

De dood is niet eng; het ontbreken ervan lijkt me veel enger ;)

Dit hangt sterk af van je ervaringen. Hoe meer ervaringen ik heb die voorbij de materie gaan ["bron-ervaringen"], hoe minder angst ik ken. Hierbij speelt leeftijd geen rol.

De meeste doodsangst is trouwens angst voor [pijn in] het leven.

Ik denk wel heel veel na over de dood, altijd al gedaan. Ik ben niet suïcidaal ofzo, maar heb het altijd fascinerend gevonden dat je er het ene moment wel bent, en het volgende moment niet meer. Toen ik klein was, was ik heel bang voor de dood, en voor veel andere dingen ook trouwens. Inmiddels ben ik dat helemaal niet meer, omdat het iets onvermijdelijks is dat iedereen overkomt, en dat we, welbeschouwd, eigenlijk niet kennen. De dood geeft het leven betekenis; als het leven nooit zou eindigen, zouden alle dingen hun belang verliezen. Waarom nog moeite doen voor iemand waar je verliefd op bent, bijvoorbeeld? Als je eeuwig leeft, kun je dat altijd nog doen... En waarom nog eten, je huis opruimen, goed voor jezelf zorgen, als je onsterfelijk zou zijn?
Hoe meer je nadenkt over de dood, hoe minder eng die wordt. Ik denk dat dat in het algemeen voor iedereen geldt. Alleen beginnen de meeste mensen pas als ze zelf ouder worden echt over hun eigen dood na te denken.

Als je jong bent is de dood zo ver weg dat jij daar (meestal) nog niet aan denkt. En dat is ook goed. Dan mag je nog onbezorgd zijn en heel erg druk bezig met "leven".

Als je ouder wordt kom je er steeds dichter bij.
En als je ouders overleden zijn, ben jij normaalgesproken de volgende ronde aan de beurt...

ik denk jonger,
vaak heb je als een ouder iemand, al meer voldoening uit het leven gehad, al hebben we het nu natuurlijk niet alleen over bejaarden.
ikzelf nu 16 jaar, denk er eigenlijk vaak over en ja ik ben er wel bang voor, het is ook niet makkelijk niet bang te zijn voor het onbekende, maar ik denk dat waarneer ik weer veel langer op deze aarde ronddwaal ik er wel een keer genoeg van krijg, dan lijkt het me dat je ook minder bang wordt.

Echt bang om dood te gaan ben ik niet, je zult het realistisch gezien niet kunnen voorkomen. Eens gaan we allemaal dood, dat is een gegeven. Waar ik wel eens bang voor ben is de manier waarop ik dood zal gaan: ik kan alleen maar hopen dat dat dan rustig en pijnloos zal verlopen. Mijn (gezonde) opa stond 's ochtends op en zei tegen mijn oma: "ik voel me niet zo lekker", en stierf. Mijn vader (ziek en diverse keren geopereerd), lag een week op de intensive care, meer een plant dan een mens. Of hij veel pijn had en wat er in zijn hoofd omging kon hij ons niet duidelijk maken. Uiteindelijk stierf hij totaal verzwakt. Inmiddels, na al vele sterfgevallen meegemaakt te hebben, heb ik mezelf wel aangeleerd meer van het leven te genieten en wat laconieker te zijn in de dingen die op me afkomen, je hebt uiteindelijk maar 1 leven. Ik ben in de vijftig en kan als antwoord op je vraag zeggen: ik ben minder bang voor de dood dan toen ik jong was, ik kijk er wat nuchterder naar, ik vind het een minder angstige gedachte dan vroeger.

Ik denk als je jonger bent: als je oud bent dan heb je er minder moeite mee en als je erg oud bent aanvaard je het gewoon, tenminste mijn oma koos er zelf voor omdat haar dat beter leek dan pijn lijden. En als je jong bent vind je het nog eng en griezelig en heb je geen ervaringen

Toegevoegd na 1 minuut:
het is ook verschillend per persoonlijkheid per persoon en je gedachtes en je ervaringen en de invloed van andere bronnen dus het is eigenlijk wel moeilijk te zeggen.

Ik denk dat voor sommige kinderen geldt, dat ze bang zijn voor de dood, omdat het iets onbekends is waar ze zich niets bij voor kunnen stellen (om dezelfde reden zullen veel kinderen er misschien juist weer Niet bang voor zijn).

Daarna komt er een periode waarin de dood nog heel ver voor ons weg is, dus waarin we er minder aan zullen denken.

En naarmate we ouder worden gaan we er misschien weer meer aan denken (hoewel dat niet automatisch hoeft te betekenen dat we er bang voor zijn).

Ik denk dat doodsangst ook te maken heeft met je verlangen. Wil je nog heel veel dingen doen of taken invullen dat ben je banger voor de dood als dan wanneer je niets meer hebt om voor te leven.

Ik zelf ben altijd bang geweest voor de pijn die je voor je dood zou kunnen ervaren, maar nooit voor de dood zelf. Ik hoop dat wanneer het zo ver is, ik naar eigen tevredenheid over mag gaan en dat alles dat ik had willen zeggen, nog gezegd mag worden.