Oorspronkelijk huwden christelijke geestelijken. Wanneer en waarom is de Katholieke Kerk dit gaan verbieden, daarmee ingaand tegen de Bijbelse tekst?

Het idee is dat doordat een persoon zich niet aan een aardse persoon bindt, een dichtere binding en een betere wijding van het leven aan God kan worden bereikt.

De vereiste van het celibaat werd voor het eerst opgeschreven in de Synode van Elvira in 306.

Het gaat inderdaad om macht voor de kerk.
In de middeleeuwen was het gebruikelijk dat jonge mannen van adel afkomst en vaak eerste geboren met een groot familie vermogen een opleiding tot priester volgden.
Na hun overlijden krijg de kerk, als enige overlevende "familie" hun vermogen.

De eigenlijke celibaatsvraag - ongetrouwd zijn en blijven- werd niet gesteld tot de 7e eeuw.
Van de 7e eeuw tot halverwege de 11e eeuw mochten alleen de Majoristen niet trouwen. Dat was vanuit Rome doorgevoerd. Majoristen waren de hoger gewijde geestelijken: de diakenen, priesters en bisschoppen. Maar omdat de wijdinsleeftijd rond de 25-30 jaar lag, waren de meeste mannen dan al getrouwd als leek of als Minorist (lagere wijdeling).
Door de Gregorische hervorming eind 11e en begin 12e eeuw werd het steeds meer als onverenigbaar beschouwd dat men clericus kon zijn en ook getrouwd. Toch werden nog steeds getrouwde mannen gewijd, maar kon het gebeuren dat de gehuwde vrouw het huis uit gezet werd.
In deze tijd was er veel pauselijke wetgeving om onthouding te propageren. Velen verzetten zich daartegen, onder andere vanwege de gevolgen voor de familie. De meest uitgevoerde straf tegen de overtreding van onthouding was ontheffing uit het ambt. Omdat de clericus zeer afhankelijk was van zijn ambt (en dus van de Kerk) was dit een effectieve strafdreiging.
Vanaf 1136 (de Synode van Pisa) was een wijding van een getrouwde man of een huwelijk van een gewijde man ongeoorloofd, maar niet ongeldig. Dit gold vooral voor de kleinere wijdingen. Bisschoppen waren toen wel ongehuwd en priesters in de regel ook. Sinds Pisa werd een huwelijk beschouwd als belemmering voor een wijding.

In de leerboeken van de katholieke kerk staat:
Alle gewijde bedienaars van de Latijnse kerk worden gewoonlijk gekozen onder gelovige mannen die celibatair leven en de wil hebben het celibaat te onderhouden 'omwille van het rijk der hemelen' (Mat. 19:12).
In de pauselijke brief Pastores dabo vobis (Ik zal u herders geven) schreef paus Johannes Paulus II dat priesters geen vrouw hebben, maar wel een echtgenote: de Kerk, de bruid van Christus. In die zin kan een priester de Kerk liefhebben zoals Christus de kerk liefheeft, analoog aan een huwelijk waarin man en vrouw een echtelijke relatie hebben.

Trouwen is eigenlijk altijd als ongewenst ervaren. St Augustinus en St Ambrosius (beide vroege bisschoppen) vonden vrouwen zo verwerpelijk, laag bij de gronds en dom dat zelfs een hand geven aan een vrouw al werd beschouwd als een verontreiniging. Waar kennen wij dat toch van?
De RK kerk heeft zich altijd hard gemaakt voor het afwijzen van vrouwen in het algemeen en in kerkelijk verband in het bijzonder.
Het hele verhaal eromheen (huwelijk met god enz.) noemt men windowdressing.

Toegevoegd na 5 minuten:
zoek eens op

http://nl.wikipedia.org/wiki/Concilie

en begin dan eens bij de lateraanse concilies.

In het vierde lateraanse concilie wordt de jodenster verplicht gesteld.

Lees ook eens:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Augustinus_van_Hippo

De wenselijkheid van het celibaat voor de hogere ambten wordt het eerst uitgesproken op de synode van Elvira (306) en door paus Leo I (440-461) verordend.
De RK-kerk heeft de menselijke eigenschap uit de bijbel te pikken wat het als machtinstituut het beste kan gebruiken; ongetrouwde priesters waren profijtelijk voor de schatkist en voorkwam bij de vaak adellijke priesters dat een priester moest kiezen tussen de wereldlijke macht van de familie van zijn echtgenote en de kerk.