Wat voel je als je van je geloof 'valt'?

Als je echt van je geloof valt, dan zul je wel opluchting voelen. En weer veel ruimte om te kunnen zoeken naar een andere invulling van je tijd en gedachten. Je wordt in je denken ook niet meer gedwongen door dogma's.

Geloof is voor veel mensen een houvast, een zekerheid die rust geeft in het leven, maar ook zonder geloof kun je die rust en zekerheid vinden.

De vergelijking gaat niet helemaal op, dus schiet me er niet op af met een minnetje!, maar als kind kom je er ook achter dat Sinterklaas niet bestaat, en daar kom je ook overheen, sterker nog, je voelt je ineens verbonden met volwassenen.

Dat is nooit een 'vallen' geweest; althans niet bij mij. Het is méér een groeien geweest. En wat er dan overblijft?
Ja, wel een beetje een leegte. Voelt niet zo prettig. Vooral niet het idee dat er uiteindelijk géén gerechtigheid is. Of een 'groots plan'.
Daar zul je dan mee moeten leven.
Herinnert me aan een uitspraak van Nietzsche: "Unter den Bedingungen des Lebens könnte der Irrtum sein"
Dat laatste is vermoedelijk de reden dat heel veel mensen niet van hun geloof 'vallen'.

Als je als gelovige in staat bent je eigen plank onder je voeten vandaan te zagen en daarna toch weer kunt zeggen dat je gelooft ondanks dat een bijbelse (of andere beschreven) God een bizar onwaarschijnlijk God zou zijn, dan ben je een krachtige gelovige. Dan kun je in alle discussies meegaan, met rust in je hoofd.
Als je 'gevallen' blijft, ook prima. Dan ga je voor andere constructen en geloven om het leven een plek te geven.

De leegte die ontstond was bij mij vooral het missen van het vertrouwde groepsgebeuren, het zingen in het kerkkoortje, het vaste ritueel op de zondagochtend, de magie van je kinderjaren en het rotsvaste vertrouwen dat het allemaal goed komt omdat god het beste met je voor heeft. Dat vond ik wel eens verdrietig.

Wat ook 'minder' is, is het gevoel dat ik toch iets doe wat mijn ouders in hun hart afkeuren. Ik wijs het geloof en de kerk af waar zij in hun leven zo veel steun en houwvast aan hebben.

Het geeft vrijheid omdat zowel de prachtige dingen als de afschuwelijke rotzooi die je soms overkomt tijdens je leven, geen reden of diepere betekenis meer hoeven te hebben en geen schuldgevoel meer op hoeven te roepen, maar gewoon 'mogen zijn'.

Het gat is snel gevuld met mooie boeken, filosofische gedachten, discussies met vrienden, nieuwe hobbies en met uitslapen op zondagochtend!

' Van je geloof vallen' is een nogal vreemde uitdrukking, omdat vallen iets plotselings suggereert, terwijl het losraken van een geloof meestal een tamelijk langdurig proces is. Een proces van onderzoek, bewustwording (groei) en loslaten.
Wanneer je afkomstig bent uit een religieus milieu en jouw dierbaren dezelfde ontwikkeling niet meemaken, krijg je met complexe gevoelens te maken.
Enerzijds voelt het bevrijdend dat je niet meer vast zit in een ' geloof' dat eigenlijk niet bij jou en jouw verworven inzichten , waarden en normen past. Anderzijds kan er een kloof ontstaan tussen jou en je familie. Het duurt vaak erg lang voor men accepteert dat je ' er' in dat opzicht niet meer bijhoort. Maar als de relatie verder goed is, herstelt zich dat vroeg of laat. Toch blijven er moeilijke momenten. Bijvoorbeeld bij familieomstandigheden. Als de hele familie in gebed is voor een moeder/vader/kind dat op sterven ligt .. als er een advertentie geplaatst moet worden (jouw naam onder een tekst ' veilig in Gods armen?") als je afscheid gaat nemen van je stervende (diep gelovige ) zusje of broer. Enzovoort.
Reken maar dat dit lastig is. Je kunt je er heel eenzaam bij voelen.
Er ontstaat overigens geen gat m.b.t. de relevantie van het leven. Althans niet in relatie tot de relevantie van het leven van een gelovige. Als bij gelovigen doorvraagt in welk opzicht hun leven relevanter is dan de niet-gelovige kom je uiteindelijk terecht bij de verering van God en de mogelijke toegang tot het eeuwige leven. En als je daar dan weer op doorvraagt wordt het vaag. Niemand kan aangeven wat er nu eigenlijk zo leuk is aan dat eeuwige vereren van God en een eeuwig leven. Iedereen vervalt in bijbelse ( of zelfgekozen zweverige ) termen die misschien mooi klinken, maar geen helder antwoord geven.
Ik merk wel vaak, dat gelovigen juist erg angstig zijn voor de dood. Wat staat hen te wachten: Gods toorn? Verdoemenis door werking van Satan? Hellevuur?
De niet-gelovige heeft geen last van dergelijke spookbeelden. Die heeft ook niets te vrezen. Want met de dood is het zo dat, waar hij is ben jij niet en andersom. (vergeten van wie die uitspraak is)
Ik zou zeggen, er is zowel spraken van verdriet ( vooral in relatie tot familieomstandigheden) en blijheid. ( Het laatste bijvoorbeeld)

Het eerste wat je voelt als je van je geloof "valt" is ongeloof!! Ongeloof dat datgene waar je je al die jaren aan hebt vastgehouden niet waar blijkt te zijn.

Je komt erachter dat er andere waarheden zijn die blijkbaar niet naast je geloof kunnen bestaan, maar die je geloof eerst doen wankelen en vervolgens doen verdwijnen om plaats te maken voor andere zekerheden.

Bij de meeste mensen is dit een proces dat niet van de ene op de andere dag gebeurt, maar waar een flinke tijd overheen gaat en het laatste duwtje is dan ook nog vaak een emotionele klap.

Ik denk op de eerst plaats: Een grote(re) angst voor de dood. Want dit is toch de fundamentele angst van vrijwel ieder mens.
Geloven kan die angst enigszins wegnemen of verlichten.
Daar zul je dus een vorm aan moeten zien te geven.

Verder zul je voelen dat je je bestaan zal moeten invullen vanuit je eigen bron van liefde, respect en mededogen.
En niet je gewetensvorming meer kunnen voortzetten zoals die jou vanuit het geloof is meegegeven cq opgedrongen.

Ik kan je niet vertellen hoe ik omging/omga met het gat, want er is geen gat.

Als kind, mijmerend in mijn bed, heb ik heel geleidelijk aan mijn geloof verloren. Van geloof in de god van de kerk, via geloof in een god die misschien toch wel anders was dan de kerk vertelde, via heimelijke twijfel, vervolgens openlijke twijfel, naar het realiseren dat god niet bestaat. In geen enkele vorm.

Het voelde als een spannende ontdekkingsreis. Alsof je voor het eerst je geboortedorp verlaat en de wonderlijke wereld gaat verkennen.

Het voelde alsof het licht aanging.

De grootste "moeilijkheid" was het realiseren dat het leven dan zinloos zou kunnen zijn - en daarna, dat het leven zinloos is. Daar heb ik me "overheen kunnen zetten" door dit als feit te accepteren: als dat kennelijk is zoals het is, dan kan ik wel van alles gaan bedenken om de waarheid niet onder ogen te zien, maar het is beter om die waarheid bóven mijn voorkeuren te plaatsen.

De waarheid gaat voor, ik heb maar te volgen.

Tot op de dag van vandaag is dat mijn levensmotto.

Dat gat wat je voelt, dat is niet te vullen. God heeft je zo gemaakt dat dat de plek is waar god in je hoort te wonen. Als je een keuze maakt om zonder God te leven dan zal je altijd blijven voelen dat je iets mist, dat je niet compleet bent.
God wil graag een persoonlijke relatie met jou. Hij is de enige die je volledig kan begrijpen. Hij wil je vader en vriend zijn.

Dat het wel erg makkelijk was om God de schuld van(alles)bepaalde dingen te geven.........

Als je van je geloof valt dan wil dat nog niet zeggen dat je van God af bent.
Wellicht wel van je beeld van God.
Ik kan me voorstellen dat een teleurstelling je geloof kan doen wankelen. dus is God niet zoals je gedacht had.
ik ben van het geloof "God bestaat" en niet alleen omdat ik geloof maar ook omdat ik het ervaren heb.
maar God is Geest
Ik kan net zo goed zeggen "dat stoplicht bestaat niet en doorrijden maar"
Grote kans dat me iets zal overkomen maar ook een kans dat er niets gebeurd.

Het kan dan een tijd duren maar dat stoplicht kom je vanzelf weer tegen. ook al wil je het misschien niet zien.
(los nog even of het op groen rood of oranje staat)
(Dat zeg ik erbij omdat anders de mensen weer roepen aha God is dus toch niet zo aardig als je denkt het leven staat soms gewoon op rood
je kan van je religie vallen (de wijze waarop je God vereert en je leven daar voor inricht)
Er is geen kerk zonder vlekje en diegene die beweerd de waarheid in pacht te hebben ,...... tja die komt bedrogen uit

Je kan van je kinderlijk geloof afvallen
Je kan van het instituut kerk afvallen etc etc
Tenslotte kan je concluderen dat God niet bestaat zoals jij hem denkt te kennen. door ervaring en of teleurstelling.
maar tenslotte zien we op de huidige dag als door een beslagen raam. en de wereld is een groot tranendal ;) BLA BLA BLA

En het kan dus zijn dat de God die jij voor ogen had je alleen maar tegenhoudt om te leven.
Het kan dus een opluchting zijn.
maar gek genoeg wat je ook hebt "weggegooit" het kan heel lang duren voordat je dat ziet en ervaart.
God kwijtraken of verwerpen is altijd een strijd zeker als je daarmee denkt (vooral in het begin dat het eigenlijk zonde is)
Jezus zei "dit is het eeuwige leven dat zij U kennen en Hem die gij gezonden hebt". (ik heb het dus even over mijn God)
Als je dat eenmaal hebt ontvangen raak je het niet meer kwijt.
ook al lijkt je het te verwerpen of weg te gooien.
zelf God afwijzen of dood zwijgen of simpelweg niet meer weten wat te geloven verandert aan God niets.
maar meer aan je eigen denkwijze en dat is zoals ik zeg een strijd zeker als je probeert het helemaal kwijt te raken, lukt je niet,... als je God ooit hebt gekend zoals ie is.
en ik zeg het nog maar eens wie Jezus gezien heeft de Vader gezien.
en zal uiteindelijk ook tot de conclusie komen dat je "geloof" verliezen niet kan.
Omdat God jouw heeft uitgekozen (wellicht tegen beter weten in ;)
Lees Jonah nog maar eens na...bah het is weer veel te lang

O wat een moeilijke vraag. Want verlies je het geloof in God of in de kerk. Volgens mij zit daar een groot verschil in. Ooit, in een grijs verleden, zei Fons Jansen het volgende"Ik geloof wel in God, maar niet in zijn grond personeel". Dus val je van je geloof in God of van ja geloof in de kerk.
Ik ben van huis uit katholiek en geloof wel degelijk in god. Maar ik ga absoluut niet naar een kerk. Die prediken iets waar ik juist niet in geloof. Namelijk ANGST. Ik geloof absoluut in LIEFDE. Dat is waar het volgens mij om draait. Iedereen mag zich realiseren dat voor hun GOD niet bestaat. Vaak denk ik dat diep in ons hart wij alle in God geloven. Maar dat er een ongeloof bestaat ten opzichte van alle kerken.