Welke positie neemt de kerk aan ten opzichte van het speciesisme?

Speciësisme is de term voor het verschijnsel van discriminatie tussen wezens op basis van hun soort, doorgaans discriminatie van diersoorten door de mens.
Peter Singer is een Australische moraalfilosoof. Hij stelt dat het voorchristelijke denken het idee van menselijke superioriteit over dieren heeft bevorderd. Hij verwijst naar het Bijbelse scheppingsverhaal, waarin God verkondigt dat mensen "heerschappij moeten hebben over de vissen van de zee, en over het gevogelte in de lucht en over de aarde.”
Singer beweert verder dat de introductie van het christendom in de westerse wereld gepaard ging met een nieuwe golf van speciësisme. De bijbel beweert dat elke niet-menselijke soort is geschapen om de mensheid te dienen. Deze ideologie nam al snel veel westerse samenlevingen over. In Rome bleef de morele status van het doden of martelen van een niet-mens onveranderd. Gevechten met wilde dieren gingen door tot in het christelijke tijdperk. Singer citeert ook René Descartes, die christelijke overtuigingen gebruikte om te beweren dat dieren machines zijn die door God zijn geschapen en daarom geen pijn voelen. Dit leidde tot meedogenloze afranselingen en dierproeven.

Tegenwoordig is de relatie tussen de kerk en dierenrechten complex, waarbij verschillende christelijke gemeenschappen tot verschillende conclusies komen over de status van dieren.
Dat is niet zo vreemd: er zijn in de Bijbel altijd wel passages te vinden die een bepaalde overtuiging ondersteunen. Zo zijn er ook passages die een positieve kijk op dieren weergeven en impliceren dat de houding van de mensheid tegenover hen een zorgzame verantwoordelijkheid zou moeten zijn. Zie:
https://en.wikipedia.org/wiki/Christianity_and_animal_rights
(Exodus 23:4–12 Psalm 104:31 Spreuken 12:10 Mattheüs 10:29 Mattheüs 23:37)