Is angst een grondslag voor sommige mensen om een godsdienst niet af te vallen, als dit niet toegelaten is in zulk een godsdienst?

voor sommige mensen zeg je?

elke toetreding tot een groep, club of gemeenschap, houd automatisch ook in, dat je de autoriteit over jezelf op dat gebied, uit handen geeft.
Je hebt jezelf ge/identiviceerd met dat wat de groep,club of gemeenschap voorstaat.

en net zoals je bij het trekken van een cirkel op een blank stuk papier, de binnen EN de buitenkant tegelijk maakt, heb je bij die identivicatie ook het gedachtegoed van de groep, club of gemeenschap eigen gemaakt en die van anderen buiten die groep afgewezen.

Het ligt voor de hand, dat je de kenmerken van die groep accepteerd, anders zou je die stap niet zetten.
Onderliggend vindt je automatisch (na die identivicatie van jou met de groep) voor je sociale betrouwbaarheid ten opzichte van anderen, dat je uitingen en reacties in lijn moeten zijn met je keuze die je hebt gemaakt.

En deze laatste zin, geeft voor jezelf een angst als je daaraan niet kunt of gaat voldoen.

Angst, is al aanwezig voordat je jezelf aan een groep verbind,
het is nl de reden waarom je versterking denkt te vinden in die groep...
Angst soms heel latent aanwezig is de drijfveer van heel veel dingen die we doen, en heeft meestal met een vorm van veiligheid te maken, wat je bereiken wilt.
Onbewust van angst, kan heel makkelijk de haat ontstaan, of minachting en afkeur, die allemaal als oorzaak angst hebben....

het is duidelijk dat ook aan het simpele woord ˋvoorwaardeˋal een angst verbonden zit, voorwaarde is immers geen vrijheid.
Dus ook bij de Religieuze groep zullen de voorwaardes van hun kerk, deze latente angst oproepen, niet anders dan je kunt verwachten.
Er zijn in deze illusie van de groepsveiligheid echter veel sterker geldende voordelen te vinden voor de gelovige, en dat is de reden dat de religie nog bestaat.
Of die voordelen wel terecht zijn of dat je daar je levenstijd aan gaat besteden, is niet de vraag die je stelt.
Want ten diepste is elk mens de autoriteit van zichzelf. ;)

Ja, nou en of !! En dan niet zozeer omdat het binnen die godsdienst wel of niet is "toegstaan" om afvallig te worden, maar vanwege de grote sociale consequenties die het kan hebben.

Ik heb zelf toevallig geluk gehad met mijn familie, die me ook toen ik er achter kwam dat ik eigenlijk gewoon helemaal niet geloofde, gewoon 100 % bleef accepteren. Maar ik heb generatiegenoten binnen die gereformeerde kring die echt volledig door hun familie . omgeving zijn uitgestoten en afgewezen.

Maar vergis je ook niet hoe moeilijk het kan zijn 15, 20 of nog meer jaren intensieve hersenspoeling van je af te schudden, wanneer je je hele leven verteld is hoe verschrikkelijk het is als je god "verlaat", en wat voor vreselijke consequenties dat zal hebben voor het eeuwige hiernamaals ; je moet van goeden huize komen om je daar echt van los te kunnen maken en nooit meer in je achterhoofd te denken "wat als....". Daarom heb ik ook zo'n moeite met het kinderen opvoeden binnen eender welke religie, al zie ik ook wel dat er geen enkele manier is om dat te verbieden. Met het verbieden van bijzonder onderwijs zouden we echter denk ik wel een grote slag slaan.

Veel twijfelaars nemen dan ook niet echt actief de moeite openbaar afstand te doen van het geloof en alles wat daar mee samenhangt. Mijn "examen" kwam pas op mijn 23e, toen ik besloot me actief uit te laten schrijven uit het doopregister. Maar ik ken ook mensen die altijd een slag om de arm houden en die stap niet echt durven te nemen want "stel je voor dat er toch wat is"...... Angst, jazeker. Hoeft geen diepe doodsangst te zijn, maar angst voor "het onbekende" of de sprong in het duister weerhoudt mensen er wel degelijk van defenitief te breken met een religie. Gewoon (bijna) nooit meer naar de kerk gaan en verder je mond houden is makkelijker.