Hoe is de belevenis/ervaring van niet gelovige mensen die met een wel gelovig iemand is getrouwd?

Het is best mogelijk als je respekt hebt voor elkaar.
Ik ben een poolse dus zwaar rooms katholiek en mijn man is helemaal niets.
hij werkt jaren in de slachterij waar normaal ruige mensen
werken.
Daar in het bedrijf spreken ze alleen over geslachtsdelen en gemeenschap en drinken.
Mijn man hier in huis ook,maar dat deert me niet wat hij doet.
Wat ik doe deert hem ook niet
Hoewel we spreken er wel vaak over,maar respektvol zonder in discussie te raken.
Het is al jaren een gelukkig huwelijk vol met liefde en respekt.
En ik ben heel gelukkig met hem.

Als je elkaar vrij en in de waarde laat, kan dat goed gaan.
Ik ken ook vele voorbeelden van dat het goed fout kan gaan.
Maar de liefde kan mensen verbinden, en al ademen ze niet dezelfde geest, toch houden ze en respecteren ze elkaar.

Twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen. Er bestaat geen grotere onzin.
Zij kwam uit een gezin van 11 kinderen en katholiek opgevoed. Ik kwam uit een gezin van 7 kinderen en niet gelovig opgevoed.
Al snel bleek dat ik niet de juiste partner was omdat ik niet katholiek was. Overigens is dit altijd door haar ouders ontkend, maar er kon geen andere reden zijn. Ik had een goede opleiding, had werk en zag er goed uit. Het eerste huichelen (verdraaien van de waarheid) was begonnen. Ik zal jullie onthouden wat we allemaal hebben moeten meemaken tijdens onze verkeringstijd, maar het was verre van leuk. Dank zij dat ik een sterke persoonlijkheid was en we verliefd waren, hebben we die periode overleefd. De meeste zouden onder die druk hebben afgehaakt om elkaar later in het programma memories weer te ontmoeten.
In mijn familie werd het katholieke meisje met warmte ontvangen en mijn vriendin ondervond toen hoe het er in een niet gelovig gezin aan toe ging. Geen vooroordelen, wel respect, welkom en warme opvang in moeilijke tijden. En vooral geen huichelarij en schone schijn ophouden.
Door onze negatieve ervaringen bij haar thuis en de totaal andere ervaringen bij haar schoonouders, nam mijn vriendin steeds meer afstand niet zo zeer van haar geloof, maar wel van de kerk. Aan die laatste begon ze steeds meer een hekel te krijgen. De pastoor die met alle egards thuis werd ontvangen (cognacje, sigaartje) en ter sluiks informeerde of er nog nieuwe kindertjes op komst waren (er waren er pas 11) en ondertussen mijn vriendin onder haar rok greep. Geen sexuele voorlichting, maar wel dicteren wanneer en hoe je sex mocht hebben. Na ons huwelijk heeft dit proces zich verder doorontwikkeld en ging ze steeds minder naar de kerk. Overigens, als zij naar de kerk ging, vergezelde ik haar altijd. Onze kinderen zijn niet kerkelijk opgevoed maar als ze op volwassen leeftijd menen toch een geloof te moeten aannemen, zal ik ze dit niet ontraden.
Het ironische wil dat alle zusters (op een na) van mijn vrouw over de jaren zijn gescheiden van hun meestal katholieke echtegenoot en dat ik nu de “beste” schoonzoon ben. Echter over de nare toestanden tijdens onze verkeringstijd is nooit meer gesproken en dat blijft hangen.
Mijn vrouw en ik zijn inmiddels 44 jaar gelukkig getrouwd en we zouden het zo weer over doen als we voor die keus zouden komen te staan onder het motto “liefde overwint alles”. Beide zijn we atheïst geworden.