Wat is een ziel?

Heel moeilijk te zeggen,het is door velen anders uitgelegd,maar ik denk dat t het onstoffelijke deel van je lichaam is danwel de essentie van je "zijn"

Je zult en kan daar geen antwoord op krijgen dat je zal bevredigen.
Wetenschappelijk gezien kan het bestaan van de ziel (als een feitelijke entiteit) niet worden aangetoond. De wetenschap richt zich immers op verschijnselen die verifieerbaar en falsifieerbaar zijn, of die daar op rationele gronden uit afleidbaar zijn. Dus krijg je alleen maar esoterische antwoorden, en in die hoek hoort dit onderwerp dan ook thuis.

Hoe kan je iets beschrijven dat niet bestaat.
Geen ziel, geen hemel (gelukkig), geen hel , geen vagevuur, geen voorgeborchte (waar kinderzieltjes worden bewaard om later in de hel gekieperd te worden, geen god de vader, geen jezus, geen heilige geest, geen adam en zeker geen Eva (uit de rib van adam), geen erfzonde….. Allemaal verzonnen ter onderdrukking en als bandenmakerij van de arme burger.

De ziel wordt vaak gezien als het ‘vonkje’ goddelijkheid waarmee ieder mens op de wereld komt. Het allerbinnenste wezen van de mens dat geschapen is door god. Lichaam en geest zitten daar omheen. Het is de ziel die het ‘kind van god’ is, die de mens als spiritueel wezen aanstuurt. Het is ook dát deel dat verantwoordelijk is voor het gedrag van de mens, dat na de dood beoordeeld wordt en eeuwig leeft.
Vaak ook net even anders, er zijn talloze boeken over geschreven. Dieren ook? Tja. Ook dat kun je geloven.

De ziel
De ziel is het centrum van en in je zelf. Vanuit dit centrum kan je liefde ontvangen en geven vanuit de puurste vorm. Dit is iets van je zelf. Als je je ziel nog niet ontdekt hebt, leef je vanuit je ratio en je hart, waar de algemene basisbehoeften bestaan.

Onsterfelijke ziel?
De filosofen van de Oudheid leerden dat de mens in wezen een onsterfelijke, geestelijke 'ziel' is, ondergebracht in een tijdelijk lichaam van vlees, dat de werkelijke mens niet het lichaam is, maar een onzichtbare, onstoffelijke 'onsterfelijke ziel' die denkt, hoort, ziet en die eeuwig bewust zal blijven voortbestaan. Volgens hun speculaties verlaat de ziel op het tijdstip van overlijden het lichaam en reist naar een ondefinieerbaar rijk, mogelijk een paradijs of een plaats van bestraffing. Sommige Oosterse wijsgeren speculeerden dat de ziel van de overledene na de dood in een ander lichaam intrekt en verder leeft als een dier, of misschien als een menselijk wezen. Is er voor dergelijke leerstellingen enig Bijbels fundament? De Jewish Encyclopedia zegt daarover: "Het geloof dat de ziel na de ontbinding van het lichaam". na de dood, "haar bestaan voortzet, is veeleer een zaak van filosofische of theologische speculatie dan van eenvoudig geloof.
De wetenschap
De wetenschap heeft eenvoudig geen bewijsmateriaal voor het bestaan van een onsterfelijke ziel. De wetenschap richt zich alleen op fysieke, materiële substanties en gedragingen – fysieke materie en energie. Het geestelijke ligt geheel buiten het gebied van de natuurwetenschap en is daarom niet aan de 'wetenschappelijke methode' onderworpen. De wetenschap is niet in staat enig leven los van het fysieke waar te nemen en kan dit daarom evenmin onthullen. Daarom is alles wat de mens te weten kan komen (afgezien van goddelijke openbaring) stoffelijk. Maar wat de wetenschap wel heeft ontdekt, kan toch van ontzaglijke hulp zijn om te begrijpen hoe de mens is samengesteld.
De wetenschap heeft ontdekt dat alle levende materie, in haar eenvoudigste vorm, uit protoplasma bestaat, de substantie waaruit de 'levende stof' van de cellen van zowel planten en dieren als de mens bestaat.
Eveneens is met zekerheid bekend dat mensen die op de operatietafel 'stierven' en dan door hartmassage of op een andere wijze weer tot leven werden gebracht, zich absoluut niets van de tussenliggende tijd konden herinneren! Zij 'gingen' nergens heen! Hieruit blijkt dat de wetenschap geen bewijs van een 'onsterfelijke ziel' in de mens heeft.

Als de ziel uit het lichaam is is het leven er uit. De ziel is dus HET leven.

Geest en lichaam zijn aardse zaken. Ze zijn sterfelijk. Je ziel is datgene wat jouw geest en lichaam bezield. Het is wie je bent. Je ziel is onsterfelijk.

De ziel is een concept dat mensen troost biedt door ze te laten geloven dat 'iets' blijft voortbestaan onafhankelijk van hun stoffelijke lichaam.

Vreemd genoeg wordt hetzelfde concept ook gebruikt om mensen te overheersen door middel van angst, door ze te laten geloven dat dat 'iets' vreselijk zal lijden na de dood als ze zich in dit leven niet gedragen volgens de regels van de machtshebbers.

De ziel is het centrum van en in jezelf. Vanuit dit centrum kan je liefde ontvangen en geven vanuit de puurste vorm. Dit is iets van jezelf: niemand kan je leiden hoe je in je ziel dient te komen, niemand kan je leiden om vanuit je ziel te gaan leven. Dit is iets tussen jou en je ziel. Zolang je er nog niet klaar voor bent om in je ziel te gaan rondneuzen, leef je vanuit je ratio en je hart, waar de algemene (basis) behoeften bestaan. Met deze basisbehoeften kan je prima leven, tot op een bepaald hoogte.

Was er ook niet zo iets als een paar grammen die ze niet thuis kunnen brengen die verdwijnt als je sterft?

Eerst wil ik het kort even hebben over het begrip "geest" versus "ziel". Deze twee worden in het (door het christelijke-griekse denken gevormde) Westen vaak lukraak door elkaar heen gebruikt. Dat heeft zijn oorsprong in de bijbel waar de geest toch meestal als "de geest G'ds" voorkomt, maar daarnaast ook als synoniem gebruikt wordt voor iets als een individuele ziel bij de mens aanduidt.
In Oosterse tradities komt het concept "ziel" helemaal niet voor. De "geest" is bij het Boeddhisme iets heel anders dan bij ons in het Westen. Het staat voor onze waarneming van de wereld via onze vijf zintuigen en het denken. Die waarneming versluiert onze zuivere perceptie van de werkelijkheid. De ziel in het Westen staat echter niet synoniem met het "Zelf" in het Hindoeïsme of Boeddhisme (wat juist staat voor een onversluierde waarneming.) Wat we bovendien goed moeten begrijpen is dat de geschiedenis van de ziel bij ons pre-christelijk van oorsprong is.

Wat we in het Westen hebben ontwikkeld hebben als het concept "ziel", is terug te vinden in onze (middeleeuwse) sprookjes, sagen en mythen. De "reis van de ziel" staat in die verhalen voor ons groeiend en worstelend menselijk bewustzijn dat zich wil manifesteren in een leven. Het is vaak een gevecht tussen "goed en kwaad" en uiteindelijk het overstijgen daarvan, dan wel de overgang naar een nieuwe (hogere) fase van inzicht. Daarom komen we in sprookjes zoveel monsters, draken en andere gevaren tegen. Carl Gustaf Jung was de denker bij uitstek die met (de ontwikkeling van) het idee van de ziel verbonden kan worden. Hij zag de psychè als een reeks bij de mens aangeboren (grotendeels onbewuste) psychische basispatronen op persoonlijk en collectief niveau.
Ik zou "de ziel" dus samenvattend willen omschrijven als de manifestatie van innerlijke groei en/of stagnatie bij ieder individueel mens. Of de ziel buiten dat ook een onafhankelijke (en misschien zelfs: onsterfelijke) entiteit is staat iedereen vrij om naar eigen geloof in te vullen.