wat staat er in de bijbel over naar de kerk gaan?

In de bijbel bestond de kerk zoals het gebouw dat wij nu kennen nog niet. De gemeente kwam samen, in de tempel, bij iemand thuis, of in de open lucht. In het boek Handelingen staat het voor het eerst beschreven.

Handelingen 2 vers 46: Elke dag kwamen ze trouw en eensgezind samen in de tempel, braken het brood bij elkaar thuis en gebruikten hun maaltijden in een geest van eenvoud en vol vreugde.

En in 1 Korinthiërs 14 vers 26 staat: Broeders en zusters, wat betekent dit voor uw samenkomsten? Wanneer u samenkomt draagt iedereen wel iets bij: een lied, een onderwijzing, een openbaring, een uiting in klanktaal of de uitleg daarvan. Laat alles tot opbouw van de gemeente zijn.

Ook een tekst in Hebreeën 10 vers 25: en in plaats van weg te blijven van onze samenkomsten, zoals sommigen doen, elkaar juist bemoedigen, en dat des te meer naarmate u de dag van zijn komst ziet naderen.

Paulus schreef daarover het volgende:

(Hebreeën 10:24, 25)  En laten wij op elkaar letten ten einde tot liefde en voortreffelijke werken aan te sporen, het onderling vergaderen niet nalatend, zoals voor sommigen gebruikelijk is, maar laten wij elkaar aanmoedigen, en dat te meer naarmate GIJ de dag ziet naderen.

Het Griekse woord dat met „kerk” wordt vertaald, betekent letterlijk „een bijeenroepen”, of met andere woorden, een bijeenvergadering van een groep mensen.
Met de term „kerk” zoals die in de bijbel wordt gebruikt, wordt niet een plaats van aanbidding aangeduid, maar veeleer een groep aanbidders.
De wet van Mozes verlangde dat alle joodse mannen voor drie jaarlijkse feesten op een specifieke plaats aanwezig waren. Veel vrouwen en kinderen woonden die feesten ook bij (Deuteronomium 16:16; Lukas 2:41-44). Bij bepaalde gelegenheden onderwezen de priesters en de levieten de bijeengekomen menigten, waarbij ze voorlazen uit Gods Wet. Ze ’lichtten het toe, legden er betekenis in en maakten het voorgelezene begrijpelijk’ (Nehemia 8:8).
Voor sabbatjaren luidde Gods instructie: „Roep het volk bijeen, de mannen en de vrouwen en de kleinen en uw inwonende vreemdeling die binnen uw poorten is, opdat zij mogen luisteren en opdat zij mogen leren, daar zij Jehovah, uw God, moeten vrezen en er zorg voor moeten dragen alle woorden van deze wet te volbrengen.” — Deuteronomium 31:12.
Men kon alleen in de tempel in Jeruzalem slachtoffers aan God brengen en onderricht ontvangen van de priesters (Deuteronomium 12:5-7; 2 Kronieken 7:12). Na verloop van tijd werden er in Israël andere huizen van aanbidding gevestigd — de synagogen. Dat waren plaatsen voor het voorlezen van de Schrift en voor gebed. Toch was de tempel in Jeruzalem de voornaamste plaats van aanbidding.
Na Jezus’ dood bleven jezus volgelingen voor gebed en studie van Gods Woord bijeenkomen. Ze hadden geen rijkversierde gebouwen, maar gebruikten in plaats daarvan particuliere huizen en openbare gelegenheden (Handelingen 2:1, 2; 12:12; 19:9; Romeinen 16:4, 5).

In plaats dat de bijbel ons aanmoedigt in een kerk te aanbidden, krijgen we de aanmoediging om te aanbidden met de kerk, „de gemeente van de levende God”, het volk dat ’met geest en waarheid aanbidt’ (1 Timotheüs 3:15; Johannes 4:24). Religieuze vergaderingen die door God worden goedgekeurd, dienen de mensen te onderrichten „in heilige gedragingen en daden van godvruchtige toewijding” (2 Petrus 3:11). Ze moeten de aanwezigen helpen rijpe christenen te worden die ’zowel goed als kwaad kunnen onderscheiden’. — Hebreeën 5:14.