Ik zou de vraag willen stellen: Waarom niet gelovige mensen bij een traumatische ervaring vaak zich tot God richten.?

Ik heb zelf een traumatische ervaring meegemaakt. Sinds mijn 4e verjaardag was ik actief met een heleboel vechtsporten, mijn werk was geestelijk enorm uitdagend. Van de ene op de andere dag is alles weg. Geen controle meer over je lichaam, geestelijk aangerand en congnitief sterk verzwakt.

Je hebt geen vertrouwen meer in je lichaam. Je zoekt naar iets waar je wel vertrouwen in kan hebben. Voor mij mijn vrouw en 3 jarige dochter. Voor anderen kan dat een geloof zijn. Actief geloven houdt toch veelal contact met mensen in, en door veel contact kan je een een traumatische ervaring een plekje in je leven geven.

Las het inderdaad net bij de andere vraag.

Ik ben niet gelovig maar herken wel wat je bedoeld. Ik denk dat dit niet automatisch betekent dat de mensen dan toch geloven in een God, ik denk dat het enkel gebeurt op momenten dat men met een probleem zit en dat men iets kwijt wil (moet). Als er op dit moment niemand in de buurt is dan richt men zich soms tot God. Ik denk dat dit is met het idee van: Äls je dan echt bestaat laat dan nu zien dat dit zo is.

Hoop dat het een beetje duidelijk antwoord is, vrij lastig om te fromuleren..

als we naast de spijker slaan richten we ons ook tot Hem.
Als ik een auto voor me over de kop zie slaan geloof ik niet ik 'oh mijn Balkenende' zal roepen.
Meer moeite heb ik met mensen die alles te pas en onpas afschuiven op 'het is Gods wil'

Ik denk dat zoiets in Amerika veel heftiger is. Daar lopen ze er in ieder geval wat meer mee te koop dan in Nederland..
Ik ben ook benieuwd wat voor antwoorden je hierop krijgt, ik zag het al staan in een andere vraag!

Één van de eerste namen voor 'god' voordat hij god heette, was 'Ka' en dat betekende 'Heer' en dat betekende toen vooral 'Tot wie ik mij kan wenden'. Als iets buitengewoons zich voordoet waarop je als mens geen reactie paraat hebt, is de natuurlijke neiging om je te wenden tot iets buiten jezelf. 'God' is in het westerse spraakgebruik toch wel een ingeburgerd begrip en ondanks dat je wellicht in niets gelooft of het niet weet, zal je je tot god richten op bijvoorbeeld een angstig moment. Reflex.

Wat is jouw definitie van traumatische ervaring?

Menselijk is om een traumisch voorval te verdringen, waar dit mogelijk is tenminste. De mens wilt doorgaan met het leven van voor deze gebeurtenis. Wanneer je getuige bent van een ernstig ongeval dan kan je dit inderdaad lang bezig houden. Ook wanneer dit 20 jaar terug gebeurd is. En ook als dit goed is afgelopen...

Wanneer het om andere traumatische gebeurtenissen gaat, zoals incest, of verkrachting dan zal het slachtoffer dit proberen te verdringen. Dit met alle gevolgen van dien. Want de dag dat de spreekwoordelijke bom barst komt met de dag dichter bij. Want wat het brein in dergelijke gevallen doet is de mogelijke verwerking verplaatsen naar de nacht. Hierdoor krijg je de meest verschrikkelijke dromen. Net zolang totdat je in een (bijna) overspanne situatie aan klopt bij de eerste de beste waar je in vertrouwen het verhaal kwijt kan...
(Dit uit eigen ervaring)

Wanneer dit gebeurt is er werkelijk niets dat jou verweten kan worden. Het menselijke brein is m.i. in staat om dit te doen. Het menselijke brein is onmenselijk groot qua opslag van gebeurtenissen. Hier staat alleen wel tegenover dat hetzelfde menselijke brein in z'n werking dusdanig complex is dat de duur naar die spreekwoordelijke bom niet te voorspellen is...

Ieder mens reageert anders op gebeurtenissen die traumatisch zijn. Het gaat m.i. puur over de geestelijke gesteldheid van het moment dat iets gebeurd. En het gaat ook over het moment, waarop je dit tot uiting brengt. Bij een getuige verklaring word dit namelijk steeds complexer naar mate de tijd verstrijkt. Dat gele baseball petje kan gemakkelijk een grote zwarte sombrero worden...

Wat traumatisch is blijft afhankelijk van de omstandigheden, waarin iets gebeurd. En bij de één is dit het vallen van een kleuter net zo erg als voor de ander het zien verongelukken van een weggebruiker...

En waarom niet gelovigen zich dan richten tot god? Ik heb mezelf er weleens op betrapt. Maar durf je er geen definitief antwoord op te geven...

Als je door een onverwachte gebeurtenis controle verliest, er gebeurt iets wat je niet wilt, dan heb je de neiging 'de schuld' of mogelijkheden tot hulp te zoeken bij iets of iemand die die controle wel heeft. Psychologische oorzaak dus. Van oudsher is die controle-overnemende macht die we inroepen dus god.
Lees die term zoals Spinoza en sommige oudere denkrichtingen hem bedoelen als 'de verzameling van alles' en het klopt nog ook :):)
Zolang we er hoop en kracht uit putten is er ook helemaal niks mis mee:)