Waarom zou jij niet willen geloven in GOD?

omdat ik niet geloof dat hij bestaat, ik geloof wel in een ander soort hogere macht.

God wil niet dat ik in hem geloof. En wie ben ik...

Ik heb geen wil, dus hoef ik niet in God te geloven... gelukkig maar...

God bestaat wel degelijk, maar het is niet die man die alles ziet en mij later gaat straffen voor mijn daden... Ik ben namelijk God, want als god alles is, dan is God ook mij en ik ook God... En had hij niet ooit via zijn zoon gezegd: Ik ben het evenbeeld van de mens?

Ik geloof niet in God, ik weet... Ik weet wel beter...

Het is geen kwestie van willen, maar het overkomt je gewoon, als je zelfstandig nadenkt Dus niet andere mensen voor je laat nadenken en volgt wat zij denken en zeggen.
Het is trouwens niet zo dat ik niet "geloof in god".
Ik geloof in de mens en in iedere mens zit een stukje god.
God is meer iets dat je overkomt en ervaart.
Bijvoorbeeld als iemand iets heel liefs of aardigs doet, dan ervaar je een momentje god. Is moeilijk onder woorden te brengen, maar ik hoop dat je me begrijpt.

Ieder mens heeft, diep in zich, een kern, een vlammetje, van waaruit hij/zij een reden heeft om te leven.
Iets, waar je kracht uit kunt putten, iets, waarvan je kleine stukjes weg geeft aan de mensen om je heen.
De één noemt het liefde, de ander noemt het god....

Ik vind, dat ieder moet kunnen luisteren naar die innerlijke stem.

Als een oud boek of een mens mij gaat vertellen, hoe ik dat moet doen, haak ik af.

Maar als iemand in dat boek of in wat die mens vertelt, wil geloven, heeft hij/zij het volste recht dat te doen. Al ben ik het misschien niet eens met de leefregels, die mensen opstellen aan de hand van dat oude boek....
Er worden naar mijn mening nl. dingen als 'juist' en 'wenselijk' opgesteld, die voor mij niets met mijn kern, mijn vlammetje, en al helemáál niets met liefde te maken hebben.

Als je 'liefde' tenminste ziet als het behoeden en beschermen van het kwetsbare levensvlammetje van de ander, en het stimuleren van het optimale stralen van dat vlammetje in de ander....

Ik werd opgevoed door een moeder die het Christelijk geloof zwaar belachelijk maakte bij elke kans die ze kreeg.

Dat doet niet veel goed voor het geloof. Het is daarna niet meer mogelijk om te geloven in God.
Tegen-training zeg maar.

Ik doe nu het dichtsbijzijnde.

Zoveel mogelijk lief zijn voor mensen, andermans geloof proberen te respecteren, en ik zoek naar het 'hogere' in de grootsheid en schoonheid van de natuur.

Een soort van innerlijke zen af en toe.

Omdat mensen niet in verbinding willen treden met hun essentiele Zelf. God en jezelf, komt op het-ZELF-(de) neer.
Maar als er in deze een contactpuntje defect is, ( de verbinding met jezelf dus ook GOD,en mensen niet willen geloven dat dit Heel kan worden en gaan twijfelen aan zichzelf, hierover zeggen dat er geen God bestaat.
In feite is men al Heel, maar hebben wij de dualiteit, de tegendelen nodig in de vorm van ervaringen en problemen, om ons er ook bewust van te worden, van die Heelheid.
Op jou vraag: waarom mensen nieet geloven in God...
is naar mijn mening omdat mensen niet willen geloven in de Heelheid in zichzelf, en er omheen allerlei excuses te verzinnen, zodat zij niet aan het ECHTE WERK toe hoeven te komen. Maar ieder heeft een vrije wil, en is er voor iedereen alle tijd gegeven het te leren en aan te gaan.

God is een spirituele lasser in jezelf, die het contactpuntje/de verbinding met jezelf hersteld.Je hoeft er alleen in te geloven.
Dit vraagt overgave aan jezelf, en dit vinden mensen nou juist het engste wat zij aan durven gaan, omdat het lijkt op sterven.

Omdat ik geen reden zie om wel te geloven in een god.

Je vraag is wat te breed om goed te beantwoorden.

Ik zou in kunnen gaan op de verschillende, elkaar tegensprekende godsdiensten die bestaan en de willekeur om dan voor een bepaalde godsdienst te kiezen.

Of op de inhoud van boeken die door grote godsdiensten als heilig beschouwd worden, terwijl die inhoud me voor een groot deel helemaal niet aanstaat.

Ik zou erop in kunnen gaan dat het bestaan van één of meer goden niet nodig is om onze werkelijkheid te verklaren, en dat ik geen reden zie om het bestaan van bovennatuurlijke wezens te veronderstellen.

Maar in het kort komt het hierop neer: waarom zou ik wél willen geloven in een god?

Als je vanaf je geboorte te horen krijgt dat een mens, en jij dus ook, slecht bent, je dagelijks vergeving moet vragen voor je zonde, terwijl je helemaal niet het idee hebt zoveel dingen fout te doen. Als je vanalles moet, en ook nog een heleboel juist moet laten, dan kom je als je wat ouder wordt met heel veel vragen te zitten, ik tenminste wel
De eerste keer dat ik een boterham at zonder daar voor te bidden was vreemd, maar hij smaakte er niet minder om.
Langzaam heb ik me van alle ingepompte ideën los gemaakt, ben zelfstandig gaan denken.
Dan maak je ook nog je ouders verdrietig ze vinden de door jouw ingeslagen weg, de hel, er wordt aan je getrokken, mensen worden ingeschakelt om je te overtuigen dat je zo fout bezig bent. Je bent het verloren schaap en dat moet terug gebracht worden naar de kudde.
Jaren later heb ik een wonderlijk gesprek met mijn ouders, nu beide in de 70. Ze vertelde me het geloof los te laten.
De worden van mijn moeder maakte diepe indruk op me:
Ik heb niet meer het gevoel dat ik alles fout doe, waarom vergeving vragen, ik ben toch een goed mens.
Mijn vader had zich verdiept in de evolutie theorie, andere geloven, ander inzichten en die hebben hem de ogen geopend.
Dan gebeurt hetzelfde als bij mij, mensen gaan aan ze trekken, hun zoon, drs. in de theologie en dominee, voelt zich geroepen om ze te 'redden'
Ik ben zo blij voor mijn ouders alleen jammer dat ze 70 jaar lang 'vast' gezeten hebben in hun pricipe's, regeltjes en wetgevingen.
Ik ben gereformeerd opgevoed, niet zo streng dat we geen tv hadden of zo, maar elke zondag naar de kerk, dagelijks bijbellezen, bidden en vooral je schuldig voelen.
Dit is mijn reden om niet in een god te geloven, het was een bevrijding, ik realiseer me goed dat een andere manier van geloven misschien ander effect had gehad op me.
Maar ben gelukkig en 'vrij' om te denken wat ik wil.

Eerst zien, dan geloven.....

waarom zou ik het wel willen.Het universum is er met al z'n geheimen en daar heb ik genoeg aan.Daar geniet ik van en heb er verdriet van,wat wil een mens nog meer.

Tot op heden ben ik nog geen steekhoudende argumenten voor het bestaan van een god tegengekomen. De meeste argumenten die ik ken zijn intern tegenstrijdig ("almachtig" als in overal toe in staat zijn, is dat op zichzelf al, bijvoorbeeld), niet overeenkomstig aan de werkelijkheid zoals ik die elke dag ervaar, of lijken meer gebaseerd op een wens dan op logica. Vaak kun je de argumenten voor de god waar het dan over gaat overigens net zo goed gebruiken als argumenten voor de vele andere goden waar de persoon die het argument aanhaalt ook niet in gelooft, waaruit blijkt dat deze ook niet geheel eerlijk is in zijn gebruik van deze argumentatie.

Ik WIL wel geloven in god. Maar gezien de stand van zaken op dit moment, ben ik genoodzaakt dat niet te doen uit intellectuele eerlijkheid. Er is gewoon geen voldoende argumentatie VOOR het bestaan van een of meerdere goden, laat staan een specifieke.

Ik geloof niet in God als persoon.
Ik zou duizenden andere namen kunnen bedenken die dit mystiek kan benoemen.
Zoals de schepping, de schoonheid. en de rijkdom van de aarde.
Liesbeth

Om dezelfde reden dat iemand gelooft is het menselijk ook respect te hebben voor zij die niet geloven. Vele geloven niet in God om verschillende uiteenlopende redenenen : te rationeel, verbitterd door een tragische gebeurtenis, een vorm van onverschilligheid, luiheid, overtuiging dat er andere machten zijn, gewoon omdat zij geloven dat het leven ophoudt met de dood.

Omdat ik niet gelovig ben opgevoed, ik ben zelf gaan zoeken .Mijn ouders liten mij daar vrij in.Als kind ging ik uit mijn zelf naar de Zondagsschool. Dat heb ik wel als prettig ervaren.Maar bleef toch mijn twijfels houden.
Ik geloof wel dat er iets is ,maar dat is voor mij geen GOD.

Ik vind je vraag heel treffend geformuleerd. Geloven in God heeft volgens mij alles met je wil te maken, niet met argumenten. Daarmee bedoel ik niet dat geloof niet beargumenteerd moet worden, integendeel. Lees boeken van C.S. Lewis - inderdaad, die van de Narnia serie. Hij was een overtuigd atheïst die wilde bewijzen dat God niet bestond. Maar hoe meer hij ging graven, hoe meer hij ging beseffen dat er wel degelijk een God moet zijn. Uiteindelijk is hij christen geworden en zelfs een groot voorvechter die met reden gelooft.

Als je in God gelooft heeft dat consequenties. Je 'ik' gaat dan namelijk van de troon en God komt erop. Want dat is de plaats die God in behoort te nemen: de eerste plaats.
En ik denk dat je daar niet aan wilt. Je wilt zelf God zijn, zelf bepalen wat goed en fout is.

Daarom ben je zo allergisch voor alle ge- en verboden, waarvan het christelijk geloof is doordrenkt. Denk je. Ik zeg niet dat ze er niet zijn, maar het gaat in de eerste plaats om God. Mag Hij God zijn in jouw leven?

En je wilt niet in God geloven, omdat je relatie nog steeds verwart met religie. God wil geen religie, maar relatie. Je hebt nog niet door dat God de Enige is die jou ten diepste kan bevestigen in je wezen. 'Wie ben ik nou?' God zegt: 'Jij bent mijn geliefde kind. Ik heb je gemaakt en Ik heb je gewild'. Je kent die onvoorwaardelijke liefde van God (nog) niet. Die liefde, waardoor je vanzelf van je troon opstaat, God daar laat zitten en voor Hem neerknielt.

Als een christen doorzaagt over het belang van in God geloven, dan komt dat hierdoor. Hoe vaak ben je niet afgewezen? God wijst niemand af, Hij bevestigt je juist. Als je die bevestiging ten diepste meemaakt, dan smelt je onwil om te geloven als sneeuw voor de zon.

Toegevoegd na 18 uur:
O ja, ik moet de zonde nog noemen. Als God het voor het zeggen krijgt in je leven, dan laat Hij zijn licht over de zaak schijnen. Dat kan vies tegenvallen Mensen willen niet zondig zijn, hun trots neerleggen en vergeving vragen. (Zie ook de bronvermelding.)

Veel ongelovigen vragen zich vaak af: 'Als God rechtvaardig is, waarom laat Hij zoveel onrecht toe?' Maar als Hij rechtvaardig is en de zonde wil bestraffen, is Hij opeens veel te streng. Dan mag je het opeens geen zonde noemen. Mensen willen dus ook niet in God geloven, omdat ze dan hun zonden moeten erkennen. Ze vergeten dat God bereid is de zonden te vergeven. Daaraan zie je hoe diep zijn liefde is voor mensen.

Heel simpel: omdat in mijn wereld God niet bestaat.

Zou ik misschien een tegenvraag mogen stellen?
Geloof je ZELF in God?

Omdat ik mezelf niet voor de gek wil houden.
"Iets wat zonder bewijs kan worden beweerd kan ook zonder bewijs worden ontkent."
Geef mij het bewijs dat God bestaat en dan zal je me dwingen in hem te geloven.

Te veel ellende op deze wereld om in dit baasje te geloven. Ik zie het meer als een middeleeuwse marketingtool om andere mensen een mening op te dringen. Niet zonder succes overigens. Wel ben ik van mening dat iedereen moet kunnen geloven wat hij of zij wil. Maar ik doe er in ieder geval niet aan mee. Dan geloof ik nog eerder aan prehistorische ruimtevaarders van andere planeten die voor goden werden aangezien. Waarom waren er anders vroeger zoveel goden, ieder met zijn eigen specialiteit.

Ik geloof zeker in God de Vader, er staat niet voor niets in de bijbel dat er dwaalleraren zijn.Dat is ook geschreven door God via zijn Heilige Geest.
Jezus zegt Ik ben de weg de waarheid en het leven, niemand komt tot de Vader dan door mij.
Mooier kan het niet zijn.

Er zijn teveel definities van God in omloop, om er überhaupt in te kunnen geloven...

Voor het overige wil ik helemaal nergens in geloven. Wat ik niet weet, dat weet ik dan maar gewoon niet.