Hoe is het Christendom ontstaan? (zie uitleg)

Iemand die Joods is, behoort tot het Joodse volk. Die is niet altijd religieus, en andersom, iemand die volgens de Joodse religieuze traditie leeft, is niet altijd Joods.

De boodschap die Jezus bracht, was onder zijn volksgenoten niet altijd populair. Het is waar dat hij zelf leefde volgens alle wetten die golden volgens de Joods-religieuze traditie, maar tegelijk maakte hij ook duidelijk dat er dingen zijn die daarboven staan. Zo zei hij over de sabbat (rustdag) toen hij kritiek kreeg omdat hij iemand op de sabbat genezen had (en dus niet de rustdag had gehouden) "de sabbat is er voor de mens, de mens niet voor de sabbat". En zo was er meer waar hij ofwel een stap verder ging (in bijvoorbeeld het gebod om je vijand lief te hebben) of een uitleg gaf die tot dan toe niet gangbaar was.

Nadat Jezus veel rondgetrokken had onder zijn eigen volk, stuurde hij zijn volgelingen erop uit en zei: "maak álle volken tot mijn leerlingen". Voor de Joden was dat vreemd: zij waren immers Gods volk, en mensen van buiten konden zich wel bij hen aansluiten, maar de boodschap van God ook aan andere volken brengen, was niet gangbaar. Sterker nog, het was Joden bijvoorbeeld verboden om bij niet-Joden binnen te gaan of met hen te eten.

De eerste christelijke gemeentes bestonden deels uit Joden die besloten om de leer van Jezus te volgen, en deels uit mensen buiten het Joodse volk die zich daarbij aansloten. Hele discussies werden gevoerd over de vraag of nu die mensen van 'buiten' ook verplicht waren zich aan alle Joodse wetten ook te houden. Dit staat te lezen in vooral het bijbelboek handelingen. Uiteindelijk werd in vergadering besloten dat dit niet hoefde: de voedselwetten, de besnijdenis, en andere wetten moesten niet worden opgelegd aan mensen die van oorsprong niet Joods waren. De conclusie luidde ongeveer zo: "wij kunnen ons zelf niet aan deze wetten houden, dus moeten we dat ook niet opleggen aan anderen."

Aangezien Jezus leerde dat mensen niet bij God hoorden omdat ze tot het Joods volk behoorden, maar dat je bij God hoorde door in hem te geloven, en bovendien de meeste Joden de leer van Jezus afwezen, is het verworden tot twee aparte religies. Overigens gingen de eerste Joodse christenen zowel naar Joodse als christelijke bijeenkomsten, en zijn er nog steeds wel mensen die dat doen.

Het is juist dat Jezus een Jood was en in Israel leefde, maar hij bracht naast de joodse wet van Mozes, de Tien Geboden, een nieuw gebod: Heb God lief boven alles en je naaste zoals jezelf. Dit noemde hij de vervulling van de wet. Als je de tien geboden opvolgt, volgt daaruit automatisch dat je God lief hebt en de naaste als jezelf. Jezus wilde de Liefde voor God en voor de naaste terugbrengen naar de mensheid. Die was in de tempel in Jeruzalem grotendeels verdwenen, de tempel was een marktplaats geworden vol corrupte Farizeeën en Sadduceeën.

Toen na Jezus zijn Hemelvaart zijn leerlingen (discipelen) de wereld introkken om Jezus zijn boodschap te verkondigen, werden ze boodschappers (apostelen) genoemd. Ze kregen een andere titel en ook een andere taak.

De apostelen, waaronder later ook Paulus, die eerst Saulus werd genoemd, trokken rond in zuid-europa en in de landen rond Israel. Zij werden nog geen christenen genoemd, maar leden van de sekte van de Nazarener (van Jezus van Nazareth) of leden van de sekte van De Weg.

Er waren namelijk volgelingen van Jezus en de Joden die bij de oude joodse godsdienst bleven en niet de nieuwe leer van Jezus wilden volgen. Zo ontstond er een nieuwe stroming, een afsplitsing van het Jodendom.

Pas toen Paulus in Rome in gevangenschap verbleef, werden de volgelingen van Jezus christenen genoemd door de Romeinen

Jezus kreeg als titel de Christus, dit betekent Gezalfde. Het woord Messias betekent hetzelfde. Vroeger werden koningen niet gekroond maar gezalfd. Door de titel Christus wordt aangeduid dat Jezus de hemelse Koning is. Het woord Christus is grieks, het woord Messias is Hebreeuws. Het woord Christen is afgeleid van het woord Christus, vandaar de christenen.

Toen de keizer van Rome christen werd rond 325 na de geboorte van Christus, werd de christelijke godsdienst de staatsgodsdienst van het Romeinse Rijk. Eerst werden de christenen vervolgd en vermoord, nadat de keizer christen was geworden moest iedere Romeinse burger verplicht christen worden, de omgekeerde wereld.

Vanuit Rome, de hoofdstad van het keizerlijke rijk is het christendom verspreid in de wereld. De keizers werden later ook het hoofd van de christenen en op die manier ontstond de titel van Paus van Rome. De titel keizer is verdwenen, maar de Paus is gebleven.

Door ingrijpen van het instituut kerk is dat gekomen.
Zij is degene geweest die allelei toevoegingen aan de zo eenvoudige regels die Jezus predikte, realiseerde en tevens zo veel mogelijk afstand van de joodse wetten nam.