Worden mensen met een gelovig brein geboren?

Ik vind van niet,het wordt vanaf jongs af aan met de paplepel ingegoten.

Dat is een heel goede vraag. Sommige mensen denken dat de mens wordt geboren met een 'geloofsgen'. Zie de bron.
Het zou kunnen verklaren waarom religie op de hele wereld bestaat, ook in de verste uithoeken.

Nee, ze worden niet met een gelovig brein geboren, maar eerder met een onderzoekend brein. De mens wilt graag weten, en omdat dit niet altijd lukt,zoeken/maken ze een geloof.De nakomelingen van deze mensen hebben ook geen aangeboren geloof, het wordt ze aangeleerd

Je hebt gelovigen ,ja zo als het woord is ! Die geloven wat er door iemand of het boek ,verteld wordt om tegeloven . Dan heb je de visionairen ,de religieuze profeten ,of mensen die wel eens een religieus visioen hebben ,of denken te hebben .ja ik wil niet op tenen staan ,ja dat is mogelijk aan geboren .Er schijnt een gebied in de hersenen te zijn ,in dien dat gestimuleerd wordt ondergaat de persoon ,(religieuze) visioenen . Tevens wat ook al gezegd is ,het zit in veel mensen om iets te willen geloven ,en ach geloof (waarin dan ook) hoop en liefde doet leven .

Geheugenkamer in de brein, is niet actief voor enig iets, dan alleen autonome: orgaan, cel, bloedsomloop ontwikkelingen, en nog meer lichaamfuncties, vanaf de geboorte . Tot geloof komen is pas sprake vanaf de vierde levensjaar. Het cognitieve ontwikkelt wat eerder. Men kan zich niks herrineren vóór hun 4de levensjaar (gem.). En dat is nodig voor geloof.

De mens ontwikkelt een taal, die tot hen gesproken wordt en voorts zo geleerd wordt, en daar ontstaat ook geloof. Zonder taal, is er geen verhaal, laat staan een opvatting e.d. die kinderen kunnen overnemen/geloven.

Naar een kind worden er opvattingen, meningen over de wereld, mogelijk God, of iets soort gelijks verteld, vanuit een bepaald milieu of achtergrond van de ouders. Dat kind zal geloven, hoe de ouders er tegen overstaan, met andere woorden; Ze volgen het geloof op van hun ouders. Tot het kind een leeftijd bereikt als bijna een tiener (8/9 jaar), dan zal het twijfels kunnen ontwikkelen over het geloof, het kan gevoeld worden als opdringerigheid, en ontwikkelen zo naar de pubertijd waarin de ontwikkeling van het geleerde geloof weleens een ommekeer zou kunnen krijgen.

Het beknopte antwoord; Nee, een mens wordt niet met een gelovig brein geboren. Simpelweg; omdat het mensenbrein zich eerst een aantal jaren moet ontwikkelen.

Ik wil natuurlijk niemand beledigen, maar er schijnt een verband te zijn tussen het opleidingsniveau en de mate waarin mensen geloven. Ik haal de link als bron aan.

Aan de andere kant is dit ook wel logisch. Als je nog nooit gehoord hebt van evolutie of iets dergelijks. Wie ben jij dan om niet aan te nemen, dat wat in de bijbel staat volgens de huidige wetenschap "onzin" is.

Vervolgens is er nog een verband tussen je opleidingsniveau en je hersenen. Zie daarvoor de tweede link.

Uit dit stukje en uit de vorige antwoorden, is dus op te maken dat er verschillende invloeden zijn op wat je gelooft. Een deel daarvan is erfelijk bepaald.

Maar lang niet alles! Je bent vrij om te onderzoeken en te geloven wat jij wilt onderzoeken en dan wel niet te geloven.

Het is dus geen ja en geen nee. Voor een deel, wordt je geboren met geloof.

Geloof is iets wat je moet ontwikkelen, maar we zijn wel geschapen met een spirituele behoefte. Vele mensen beantwoorden de vraag ’Bestaat er een God?’ gewoonlijk door te herhalen wat zij gelezen of van anderen gehoord hebben. we moeten echter persoonlijk over deze vraag nadenken. (romeinen 1:20)

Dr. Ivar Lissner merkt in zijn boek Man, God and Magic op dat een „fundamenteel verschil tussen mens en dier” is, dat „de mens er niet tevreden mee is alleen maar te slapen, te eten en zich te warmen”. De mens heeft een „vreemde en AANGEBOREN drang” die „spiritualiteit” (geestelijke levenshouding) genoemd kan worden. Dr. Lissner voegt eraan toe dat ’alle beschavingen van de mensheid geworteld zijn in een zoeken naar God’. Dat we ons bezighouden met de vraag of er een God bestaat, is dus een teken dat we een belangrijke eigenschap — onze spiritualiteit — niet over het hoofd hebben gezien.

In Genesis 1:27 onthult de Bijbel hoe het komt dat we behoefte hebben aan spiritualiteit: „God ging ertoe over de mens te scheppen naar zijn beeld, naar Gods beeld schiep hij hem; als man en als vrouw schiep hij hen.” Omdat Jehovah God een geest is, slaat dit niet op een fysieke gelijkenis, maar op een overeenkomst in eigenschappen. Net als zijn Schepper kon de eerste mens, Adam, eigenschappen als onzelfzuchtige liefde, goedheid, mededogen, rechtvaardigheid en zelfbeheersing naar waarde schatten en tentoonspreiden.

Hij was ook begiftigd met een geweten, een innerlijk moreel besef, dat hem zou helpen zijn vrije wil in harmonie met Gods wetten te gebruiken. Door die kenmerken onderscheidde hij zich van de dierlijke schepping en was hij op een unieke manier toegerust om de wil van zijn Schepper te volbrengen (Genesis 1:28; Romeinen 2:14).

We worden dus geboren met een spirituele behoefte!

Je wordt geboren ergens in een nest op een ecologische plaats, met de daar door de tijd heen ontwikkelde cultuuropvattingen die het weten van jouw brein zullen voeden.
Alleen met zelfdenken en inlevingsvermogen naar anderen toe, bestaat er de mogelijk daar veranderingen in te brengen en bij eventuele twijfel of constatering, dat er waarschijnlijk iets niet klopt of voor verbeteringen vatbaar is.

Het bij geboorte normaal ontwikkeld brein wordt dus voornamelijk bepaald door de jouw omgeven prikkels en door wat je er zelf aan wilt sleutelen als je er de behoefte toe voelt.

Het antwoord is met zekerheid "ja". Door hersenonderzoek is reeds geruime tijd geweten dat er een specifiek gebiedje in de hersenen aanwezig is voor geloof/god/religie. Het is zelfs zo dat door dit plekje te stimuleren (bv. een elektrische puls erdoor sturen) dat men die mensen een godsdienstige openbaring kan laten beleven. De vorm waarin die openbaring zich manifesteert hangt uiteraard wel af van het soort godsdienstige opvoeding die men gekregen heeft.

Mensen worden in principe geboren als een onbeschreven blad, hoewel niet helemaal de ' tabula rasa' die we vroeger dachten : in de structuur van de hersenen liggen al wel verschillende eigenschappen / karaktertrekken vast, die mede je ontwikkeling bepalen. Ze bepalen echter niet de RICHTING waarin je je ontwikkelt. Die krijg je pas mee met je opvoeding.

En ja, het blijkt dat de ene mens 'vatbaarder' is voor geloof in een hogere macht dan de ander. In extreme gevallen (visioenen, stemmen horen, extatische ervaringen) kan dat zelfs een echte hersenafwijking (ziekte) zijn, maar meestal is het vrij onschuldig van aard.

Wat PRECIES maakt dat mensen de in hun vroege jeugd opgedrongen (want fraaier is het niet) religie helemaal integreren in hun wezen zonder daar echt kritisch over na te denken, of zonder er echt ooit helemaal van los te kunnen komen, weten we niet. Het is duidelijk geen kwestie van intelligentie , ontwikkeling of gedachtenvrijheid alleen (al helpen die alle drie wel).

Een religie / geloof ontstaat ook niet spontaan, maar wordt door de omgeving gevormd en aangeleerd. Bij de een grijpt dat dus dieper in dan bij de ander, wat te zien is op scans in de hersenen bij het tonen van (aangeleerde) religieuze beelden en symbolen.

Kinderen hebben een aangeboren en primitief soort 'geloof' (ook wel bekend als ' magisch denken' ) dat ze gebruiken (nodig hebben) om de volslagen onverklaarbare wereld om hen heen te verklaren. Daar past het heilige geloof in Sinterklaas, de Tandenfee, papa die alles kan en de zon die sist als ze het water raakt in , en van dat systeem maakt het eventuele met de paplepel ingegoten geloof natuurlijk gretig gebruik.

Later groeien we over de meeste van deze 'geloven' heen, maar omdat religie ook gebruik maakt van angst, troost, beloftes en het 'waarom' achter zaken die voor ons onvatbaar zijn (en vaak geen reden hebben), is het een stuk lastiger achter je te laten dan het gegeven dat je schoen zetten geen zin heeft als er niemand is om er een kadootje in te doen, of paaseieren te gaan zoeken die niemand voor je heeft verstopt, en dat je in het gras niet bang hoeft te zijn dat je op een kaboutertje trapt.

Maar ook voor mensen die zich los weten te maken van het geloof uit hun jeugd, blijft soms die behoefte aan troost, eenvoud, verklaring en lotsbestemming, en blijft er iets religieus (ietsisme) of behoefte aan mystiek (tegenwoordig vaak 'spiritualiteit' genoemd) hangen. En in welke mate, ...(vervolg zie reacties)

De mens wordt geboren met aanleg voor fantasie, het levenslange vermogen om te leren, behoefte aan steun en de wens om de wereld om zich heen te verklaren.

4 ingrediënten die je eindeloos kunt mixen tot allerlei prachtige geloven.

Ja en nee.

Geloof is een nogal algemene term. Het is goed mogelijk dat een brein al vanaf de geboorte een bepaald bezit wat de dingen rondom 'geloven in een hogere/andere macht' reguleert. De psychologie wijst namelijk ook uit dat we ontzettend veel zogenaamde 'verbindingen' bezitten vanaf de geboorte. De verbindingen die we niet of weinig gebruiken sterven als het ware af.
Op deze manier kan het dus dat iemand die 'geloof' toegereikt krijg deze verbindingen eerder tot stand zal houden en zodoende zal vasthouden aan het geloof. De keerzijde hiervan is uiteraard dat mensen wie geen 'geloof' wordt aangereikt dit niet in stand houden en deze verbindingen uit zullen sterven, waardoor deze mensen er weinig tot niets meer mee zullen (kunnen) doen.

Geloven in exacte termen zoals Jezus, Boeddha of Allah is echter aangeleerd en niet aangeboren. Het zijn subjectieve termen, die absoluut niet voor iedereen gelden, en dit kan niet al aanwezig zijn in het brein zonder informatie te hebben gekregen.

mensen hebben de eigenschap om alles te verkaren.

op een bepaald moment zal men zich dus afvragen wat het leven voor nut heeft, wat zijn rol in het geheeld is, of er meer is na de dood, etc.

hier zijn allerlei antwoorden op te vinden en kiest men voor de meest logische (verschilt dus van persoon tot persoon)

mensen worden dus met de eigenschap 'verklarende' hersenen geboren, en denkt met de verklaring gevonden te hebben gaat men hier pas in geloven.

dus nee, het geloof zit niet meteen ingebakken in de grijze massa, maar het wordt gevormd door oa je opvoeding, je omgeving, je ervaringen, je karakter etc.

Ik denk niet dat je met een gelovig brein wordt geboren, ik denk dat dit vooral met je leefomgeving en personen met wie je omgaat te maken heeft. Je ouders spelen hierin denk ik wel één van de belangrijkere rollen in. Als je wat ouder wordt ga je inzien dat je misschien andere geloven (een ander geloof dan je met de paplepel ingegoten hebt gekregen) ook wel interessant kan vinden waardoor je tot andere inzichten zou kunnen komen. Het kan ook zo zijn dat het geloof van je ouders ook echt jou geloof is maar dat moet je uiteindelijk ook wel zelf ondervinden.

Niet met een gelovig brein maar met een ingeschapen Gods-kennis. D.w.z. dat een mens zich (zonder ingeving van wat dan ook) weet dat er hogere macht bestaat.