Wat doe je als jou kind weigert jou geloof?

Mijn kind mag dat godzijdank helemaal zelf uitzoeken... Ik dring hen niets op... Dat deed men bij mij en ik haatte dat... Dat doe ik mijn kinderen niet aan...

Toegevoegd na 18 minuten:
Als jij iets later toevoegt, dan moet ik dat ook...

Nee ik ben niet verantwoordelijk op de dag des oordeels... En dat om twee redenen, ten eerste is er geen dag des oordeels en ten tweede is het de verantwoordelijkheid van mijn kind en niet van mij...

Ik ben niet verantwoordelijk voor mijn kind inzake geloofskeuze...

Een kind moet zelf de keuze kunnen maken, als ze de leeftijd hebben dat ze willen geloven in iets..

Volledig in vrij laten.

Ik zou het mijn kind niet verplichten om te geloven wat ik geloof. Ik zou het accpeteren dat het kind anders denkt omdat ik niet zeker weet of het juist is. Ik heb het ook niet gezien.
Maar ik zou er wel over praten. Misschien kan jij je kind overtuigen, of misschien kan je kind jouw overtuigen.

Ik weiger ook het geloof van me ouders over te nemen.
Wel moest ik tot mijn 18de mee naar de kerk en moet ik nu altijd nog erbij zijn tijdens het bijbellezen.

Niet of wel maakt in mijn optiek niets uit. Het enige wat ik wel kwijt wil is dat afzetten tegen iets voor een kind niet slecht is.

Ik vind dat je hem of haar best kan leiden in wat jij kent uit jou gezin en je PROBEERT dit over te dragen. Als hij of zij echt niet wil, laat het dan maar niet zonder het geprobeerd te hebben. Asl het belangrijk voor jou is, is het belangrijk dat je er iets mee doet.

Ik zou er helemaal niks mee doen. Ik zal mijn kind niet aansturen op een geloofsovertuiging maar andersom ook niet. Als het kind wat wil weten van religie dan zal ik mijn kind informeren. Ik laat mijn kind hier dus helemaal vrij in.

Geloof kan je niemand opleggen, zeker niet als het om uiterlijke dingen zoals regels gaat. Het is mooi als je kinderen gaan geloven, op hun eigen manier, omdat ze in het leven van hun ouders hebben gezien dat het geloof waardevol kan zijn.

Voor een geloof moet je kunnen kiezen.
Het kan je niet opgedrongen worden.
Dan werkt het zeker niet.
Geloven doe je met 100 %, je gaat er voor.
Voor een ouder is het heel moeilijk te begrijpen waarom het kind niet wel geloven.
Bij duizenden kinderen wordt het met dwang ingedeelt bij een of ander geloof.
Als deze kinderen volwassen zijn geworden haken de meesten af.
Voor een geloof moet je kiezen, moet je achter staan en vooral moet je geloven.
Geloof is niet af te dwingen, dat kan je een kind niet aandoen.

Het is tenslotte wel zijn/haar keuze.
Je kunt hem/haar niet dwingen
Geloof "opdringen" aan je kind is heel fout.

Als je kind weigert jou geloof, dan jij hebt groot probleem.
Namelijk bij (de Hemelpoort) je er niet in komt.
Kind opsluiten in kast is de oplossing beste.

Volgens mij geeft dit stukje uit het mooiste boek dat ik ken antwoord op je vraag:

Uit "De Profeet" van Kahlil Gibran:

“Je kinderen zijn je kinderen niet; ze zijn de zonen en dochteren van 's levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar ze zijn niet van je en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je moogt hen geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.

Je moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je stoutste dromen.

Je moogt proberen hun gelijke te worden, maar tracht hen niet aan jóu gelijk te maken, want het leven gaat niet terug, nóch blijft het dralen bij gisteren.

God gaf de mens een eigen wil. Dus ook mijn kind. Natuurlijk vertel ik hem alles wat ik geloof. Ik leer hem wat goed en slecht is, en hoop dat hij zich ontwikkeld tot een goed mens.
Maar hij maakt zijn eigen keus. Dwingen heeft totaal geen enkele zin!

Je bent verantwoordelijk voor je kind. Een van de grootste verantwoordelijkheid is dat je kind gelukkig wordt. Dat worden ze alleen als ze uiteindelijk hun eigen keuzes kunnen maken.

Is dit je vraag?:
Wat doe jij als jouw kind jouw geloof weigert?
Zeg je dan: 'Dat moet je zelf weten'? OF wil je dat je kind jouw geloof overneemt?
Je moet er ook rekening mee houden dat het jouw schuld zal zijn als jouw kind gaat branden in de hel op de dag des oordeels, omdat het jouw geloof niet heeft overgenomen.

Zo. Nu heb ik de vraag in ieder geval in begrijpelijk Nederlands vertaald.

En dan nu het antwoord:

Ik zal op de eerste plaats mijn geloof nooit opdringen aan mijn kind! Ik zal hem of haar vertellen over de vele religies en levensovertuigingen, zodat mijn kind later, als het daar aan toe is, zelf iets zal kunnen kiezen wat bij hem/haar past.
Er zal bij mij dus uberhaupt geen sprake zijn van 'weigeren' of 'overnemen'.
Ik laat mijn kind vrij.
Dat is ook de enige weg.

En dat verhaal van 'de dag des oordeels': Jeetje, onder welke rots kom jij vandaan gekropen?!

Ik ga dit beantwoorden met een heel raar voorbeeld.

Ik geloof dat er 5 goden zijn die voor ons zorgen.
Mijn kind gelooft dat er maar 1 god is.
Ik kan dan elke dag tegen mijn kind zeggen dat er 5 goden zijn, maar als mijn kind dat niet gelooft, dan gelooft dat kind het niet.

Hier komt de essentie van het woord 'geloof'. Je gelooft het, of je gelooft het niet. Je kunt niet iemand dwingen om iets te geloven, en niemand kan je verantwoordelijk maken voor het geloof van dat kind.

Los daarvan leven we in Nederland in de situatie dat iedereen gelukkig volgens de wet vrij is om een religie te kiezen die hij/zij wil. Of geen religie te kiezen.

Jou vraag is dus eigenlijk of ik me aan de wet houd. Nou, dat doe ik.

Jij hebt niet een kind gemaakt, jij hebt een leven gemaakt.
Een leven met VRIJE WIL.

Geloof is maar een van de vele aspecten van het leven. Bekijk het eens anders. God wil dat je leeft volgens bepaalde regels, of normen en waarden kan ook. Toen Jezus begon en toen de Bijbel geschreven werd was de wereld anders. De religie's die toen aan de macht stonden waren uiterst primitief en geweldadig. Daar moest een harde en onvoorwaardelijke boodschap tegenover staan om ook maar een kans te kunnen maken.
Er zijn heel veel mensen die niet specifiek in God geloven maar als mens heel wat beter functioneren dan anderen die elke dag hun gebedjes etc. afwerken en elke zondag in de kerk vooraan zitten.

Stel dat een meisje uit een gereformeerd gezin niets meer met het geloof te maken wil hebben omdat haar vader haar jaren heeft misbruikt. Een mij bekend praktijkvoorbeeld. Dan zou God haar dus de hel insturen en haar vader die wat gebedjes opbrabbeld zou zonder meer de hemel ingaan??? Kom nou, zoiets is dus mensverzonnen.

Mijn overtuiging is dat God, of hoe je de hogere macht ook wilt zien, dat niet zal ontgaan. Je leeft immers zoals Hij dit bedoeld. Je enige fout, als je dat zo wilt zien, is dat je meer aandacht voor andere zaken, mensen, etc hebt dan voor Hem.

Je kunt het geheel wat abstracter bekijken want zo zal je kind het leven ook zien.

Zonder nog een bemoeial van "boven", buiten z'n pa en ma, die als er niet in "Hem" gelooft wordt een op in het laatste uur voor z'n dood "bekeerde moordenaar" nog voor een opstandige puber de Hemel in laat gaan.
Dat zijn praatjes vanaf de kansel uit de jaren 50, toen kon de pastoor of dominee de mensen nog intimideren met zelfverzonnen gruwelijkheden.
Want vergeet niet dat de basis van het geloof zoals wij dat kennen toch nog steeds de angst is.
En dat is niet nodig.
Ik denk dat als je je kind onder druk gaat zetten je een kloof doet ontstaan, en een aversie tegen jullie manier van leven en overtuigingen. De mens is in staat tot het hebben van een eigen mening. Deze mening kan door omstandigheden veranderen. Als je graag wilt dat je kind niet de aansluting tot het geloof verliest dan haal de druk van de ketel en laat hem vrij maar geef hem wel goede bagage mee zonder dat er altijd meteen een godsdienstige boodschap aan vast zit.

Maar goed, moeilijke materie. Ik maak er ook maar wat van, van het leven bedoel ik.

Ieder mens moet zijn eigen keuzes kunnen maken, zeker over zoiets belangrijks als het geloof.
Ieder mens heeft daarin zijn eigen verantwoordelijkheid, dus op de Dag des Oordeels, zo die al bestaat zal jou dat niet aangerekend kunnen worden.

Een geloof kun je niet afdwingen, NOOIT !
Ieder mens heeft zijn eigen geloof, óf helemaal geen geloof, kan ook.
Ik heb ook zo mijn eigen dingen, waar ik in geloof, mijn dochter deelt dit en mijn zoon niet.
Oke, heb ik vrede mee, het is hun eigen vrije wil en dat respecteer ik, net zoals mijn zoon mij respecteert waar ik in geloof, respecteer ik hem ook in zijn keuze.
Vroeger bv, móest ik naar de kerk, ik was alleen maar rond aan het kijken wat iedereen deed, het interesseerde mij niet, toen niet en nu nog niet.
Je werd er alleen bang gemaakt met de hel en verdoemenis, niet te vergeten het vagevuur...
Waar ik in geloof is dat we hier zijn met en in liefde, voor jezelf en voor elkaar.

Je kan niemand dwingen om een bepaalde overtuiging te accepteren waar hij/zij niet achter staat. Ook al is dat jouw kind.
Wat je wel kunt doen is het opvoeden met jouw normen en waarden, dus ook jouw geloofsnormen en waarden, en het goede voorleven.
Als je kind dan ouder wordt, en zelfstandig, gaat het zijn eigen keuzes maken. Als jij in alle liefde het goede hebt voorgeleefd kun je erop vertrouwen dat hij de goede keuzes zal maken, ook al is dat misschien niet de weg die jij hem/haar het liefste zou zien inslaan.

Hoewel het natuurlijk fictie blijft geeft 'Angels & Demons' een mooi voorbeeld. Namelijk de strijd tussen het oude conservatieve denken en het nieuwe wetenschappelijk onderbouwde denken in een geloof...

En wanneer ik naar de Bisschop kijk van deze prachtige Bisschopsstad. Dan zie ik een op leeftijd zijnde conservatieve man. Terwijl zijn rechter hand en Hulpbisschop een losgeslagen vrijgezel is die wel van vernieuwing houd. En dit is eigenlijk de reden, waarom ik 'Angels & Demons' als voorbeeld aanhaalde. Een dergelijke strijd gebeurd binnens kamers en niet zichtbaar voor de buitenwereld...

En nu jouw vraag: Wanneer jouw kind op een bepaald moment de volwassen leeftijd heeft bereikt. En daarmee zelf verantwoordelijk is voor zijn/haar keuzes. Dan sta je als ouder volstrekt machteloos. Vergelijk het maar met de puberteit, waarin het kind opstandig is tegen de ouders. En uit eigen ervaring weet ik waar ik het over heb. Want zo'n draak van een puber als ik was heb ik nog niet gezien...

In mijn visie kan een ouder niet verantwoordelijk worden gehouden voor de keuzes van het kind als deze de volwassenheid heeft bereikt. En als je dit niet in ziet heb je wel een erg bekrompen conservatief inzicht in het leven...

Het is nog altijd de genade van God zelf, waarin je gelooft.
Hij heeft altijd het beste met ons voor, en dat mag je jou kind uitleggen. Ik zie aan mijn eigen kinderen dat ze begrijpen wat ik bedoel en nemen goede dingen van me over omdat ze weten dat ze zonder voorwaarde geliefd zijn door mij.

Baby(face), bedenk het eens anders. Stel dat jij je kind hetzij door goed praten, manipuleren of doordat je kind het uit schuldgevoel "jou" geloof aanneemt. Jij bent als ouder dan blij (merk ik uit vraag/reacties) en vindt dat je het goed het gedaan op de dag des oordeels.

Maar wat nou als jij heel je leven de verkeerde stroming heb gevolgd, dan heb jij je kind onthouden van de ware zoektocht naar verlichting!

Linksom of rechtsom, het is egoïstisch in mijn ogen.

Daarnaast bestaat er geen plein dat groot genoeg is voor alle mensen, dus zal de dag des oordeel voorlopig wel uitblijven denk je niet?

Mijn ouders hebben er bewust voor gekozen om mij niet te dopen. Geloof is namelijk een persoonlijke kwestie. Wel ben ik als kind met verschillende geloven én niet religieuze levensbeschouwingen in aanraking gekomen, en is me altijd duidelijk gemaakt dat ik als volwassene geheel vrij zou zijn om zelf voor een religie te kiezen (of voor geen religie te kiezen).

Als ik kinderen krijg, wil ik het op dezelfde manier aanpakken. Wat dat betreft ben ik het met mijn ouders eens. Ik weet dat er ook heel veel ouders zijn die hun kinderen wél specifiek met hun eigen levensbeschouwing willen grootbrengen, en ik denk dat dat hoort bij de vrijheid van ouders om hun gezinsleven naar eigen inzicht in te richten. En ik begrijp het ook wel: als je denkt dat op een andere manier leven gelijkstaat aan een zonde, dat je je kind dan veroordeeld tot de hel (of vergelijkbaar vervelend hiernamaals) dan wil je dat als ouders natuurlijk voorkomen.

Maar wat nu als het kind in kwestie weigert? Ik denk dat het dan, wat je religie ook is, belangrijk is om een paar dingen te bedenken: je kunt je kind wel dwingen om bepaalde regels te volgen, maar niet om iets ook werkelijk te geloven. Denk je dat het niet uitmaakt wat je kind gelooft, als het bepaalde regels maar volgt? Zo nee, waarom zou je je kind dan dwingen om volgens jouw geloof te leven? Het resultaat in het hiernamaals zou dan niet beter zijn, terwijl je wel heel veel strijd in je gezin veroorzaakt. Is dat het je waard? En sowieso: er komt toch echt een moment dat je kind zelfstandig wordt en jouw meningen over wat een juiste levensbeschouwing is überhaupt geen invloed meer zal hebben.