Is het joodse jubeljaar ooit gevierd?

De wetten van het Jubeljaar vinden we in het boek Leviticus 25:8-10

“ Na verloop van in totaal 49 jaar, wanneer jullie het sabbatsjaar zeven maal achter elkaar hebben gevierd, moeten jullie op de tiende dag van de zevende maand op de Grote verzoendag de ramshoorn laten schallen. Dat vijftigste jaar moet een heilig jaar voor jullie zijn, gewijd aan de Heer. Dan zullen jullie voor alle bewoners van het land vrijheid afkondigen. Het is het jubeljaar, het jaar, waarin ieder van jullie zijn vroegere bezit terug krijgt en terugkeert binnen de kring van zijn familie.” (het Boek)

Voor de jubeljaren wordtook terug gegrepen op teksten uit het Oude Testament (Leviticus 25: 1-7, Deuteronomium 15: 1 en 31:10). Door de Israëlieten werd na elke periode van 7 jaar (Sabbathjaar, klein jubeljaar) en na elke periode van 7x7 jaar (jubeljaar, groot jubeljaar) een jubel gevierd. Gedurende die jubeljaren bleef het land onbezaaid, werden de schulden kwijtgescholden, de slaven vrijgemaakt en rustten de wapenen. Of dit feitelijk zo gebeurde of dat het een loffelijk streven was, dat nooit werd doorgevoerd, daarover kunnen de meningen verschillen, maar lijkt me meer dan aannemelijk omdat alle wetten moesten worden onderhouden.

Het land en het volk zouden een heel jaar vakantie genieten. Een tijd van enorme vreugde. Er zou niet worden gezaaid of geoogst. Er zou niemand op het land moeten ploeteren om een goede oogst binnen te halen. Men kon in dat jaar eten van wat was overgebleven van het jaar daarvoor en van wat er spontaan op de akkers groeide.
Alle schuld moest worden kwijtgescholden.
Was een Israëliet gedwongen geweest zijn bezittingen te verkopen, omdat hij vanwege armoede niet in staat was zijn schulden te betalen, dan kwam hij in dat vijftigste jaar weer in het bezit van die eigendommen.

Veel (evangelische) christenen zien in het jubeljaar een verwijzing naar het Vrederijk wat aanbreekt bij de wederkomst van Christus.

Aangezien de Israëlieten de jaren begonnen te tellen vanaf de intocht in het Beloofde Land, begon hun eerste jubeljaar in de maand Tisjri van 1424 v.G.T. (Le 25:2-4, 8-10). Vanaf de intocht in het Beloofde Land in 1473 v.G.T. tot de val van Jeruzalem in 607 v.G.T. waren de Israëlieten verplicht geweest zeventien jubeljaren te vieren. Droevig genoeg blijkt uit hun geschiedenis echter dat zij God niet als hun Koning erkenden. Zij overtraden ten slotte zijn geboden, inclusief de sabbatwetten, en verbeurden de zegeningen die hij voor hen in petto had.

Toegevoegd na 4 minuten:
Als Israël zich nauwgezet aan de Wet had gehouden, zou het land vóór de ballingschap nog afgezien van de zeventien jubeljaren 121 sabbatjaren hebben genoten. Maar de sabbatjaren werden slechts ten dele in acht genomen. Toen het volk in ballingschap naar Babylon ging, bleef het land zeventig jaar woest en verlaten „totdat het land zijn sabbatten had afbetaald” (2Kr 36:20, 21; Le 26:34, 35, 43). Nergens zegt de Schrift dat het om precies zeventig sabbatjaren ging die de joden niet hadden onderhouden; maar God legde het land zeventig jaar gedwongen woestligging op als vergoeding voor alle sabbatjaren die niet gehouden waren.