Kan het geloof vanwege het besef van de tijdelijk heid van het bestaan zijn ontstaan door een nieuwe evolutie in de hersenen?

Ik denk dat je daar wel eens gelijk in kan hebben. De mens is de enige "diersoort" die het besef heeft dat het ooit afgelopen is met het leven. Op het moment dat je je dat realiseert ga je je afvragen: "wat is er NA het leven hier op aarde?" En zie daar het begin van het geloof in leven na de dood en dus in geloof dat er iets meer is dan alleen het leven op aarde en dus dat er iets bestaat dat God genoemd kan worden.

De evolutie is alleen maar geïnteresseerd in de voortplanting van een soort, dus ik zou bij Darwin niet weten hoe daar een verband zou kunnen zijn.

Wat leuk, van die kant had ik het nog nooit bekeken, en ik denk zelfs dat je nog een punt hebt ook.

Alleen vraag ik me wel af hoe gelovige mensen dan "the fittest" (survival of the fittest) kunnen zijn. Dat geloof ik namelijk niet, want ik red mezelf net zo goed. Maar misschien was dat vroeger wel anders.

Die theorie heb ik inderdaad al eerder gehoord, o.a. heb ik erover gelezen in het boek The God Delusion van Dawkins.

Ik kan je dit boek aanraden, Dawkins is veel beter in staat het idee van religie als evolutionair gunstig te analyseren dan ik.

Dit is een mogelijkheid, uiteraard. Ik ben echter eerder geneigd naar het volgende standpunt:

Geloof is een gevolg van het empathisch vermogen - het besef dat anderen ook in staat zijn om te voelen, en ook motivaties hebben. Je ziet dat een persoon iets doet, en kunt hier motivatie voor bedenken ("Hij wil iets uit de boom halen"). Je ziet dat een dier iets doet, en kunt hier motivatie voor bedenken ("Hij heeft honger"). Als je dit soort van duidelijk opererende entiteiten een wil toekent, is het een niet al te grote stap om tot de conclusie te komen dat andere verschijnselen ook zo'n sturende wil achter zich hebben. En vervolgens, te proberen "ruilhandel" op te starten met de sturende wil achter het verschijnsel (de vorige keer dat ik dit deed, ging het regenen, dat betekent dat de regen graag ziet dat ik dit doe), om je eigen doeleinden te bereiken.

Toegevoegd na 2 minuten:
Het is dus een neveneffect van de sociale instelling van ons brein - overal een motivatie achter hangen, zodat je rekening kunt houden met anderen, opdat deze je niet in een kwaad daglicht zullen zien. Anderen te vriend willen houden is namelijk een evolutionair voordeel voor sociale wezens.

Toegevoegd na 5 minuten:
Overigens kom ik mede tot dit standpunt omdat de "primitiefste" geloven die we kennen de natuurgodsdiensten zijn, en niet per sé een statement maken over leven na de dood. Dat lijkt een recentere ontwikkeling.

het antwoord van simplynotedible is bijna het antwoord dat ik wou verwoorden, met dien verstande dat zonder de mens er geen geloof zou zijn en de regels die vanuit geloof opgelegd worden over het algemeen alleen tot doel hebben om de soort zo succesvol mogelijk in stand te houden en uit te breiden

Ik wilde alles opschrijven wat SNE al heeft opgeschreven. Dat hoef ik dus niet te herhalen.

In aanvulling daarop is het voor de mens zinvol, bedoelingen toe te kennen aan anderen. Dat is een vorm van inlevingsvermogen die onze overleving zeer gunstig heeft beinvloed. Niet alleen bij vrienden, maar zeker ook bij vijanden: als je de motieven van een vijand kunt doorgronden, kun je je beter verdedigen.

Een bij-effect hiervan was, dat *alles* van menselijke motieven werd voorzien. Een boom "wil" naar het licht toe groeien. En zelfs: een steen die in de regen ligt, heeft het koud en voelt zich eenzaam.

We zien deze attributie al bij heel jonge kinderen. Het is diep ingebakken in onze psyche.

Dit vermogen om bedoelingen toe te kennen is zo nuttig, dat bij-effecten voor lief worden genomen. Zo'n bij-effect is niet alleen het toekennen van motieven, gedachten en emoties aan een steen, maar ook aan de natuur als geheel.

In eerste instantie werden zo de Zon, de Wind, de Zee aanbeden. Later leidde het idee dat de natuur een bedoeling had, automatisch tot het bedenken van een Bestuurder die de natuur personificeerde.

Het geloof is dus niet een doel op zich, maar een bij-effect van iets dat evolutionair van voordeel was.

Dat geloof zelf heeft, indirect, ook weer evolutionaire voordelen. Het brengt ons samen, het motiveert ons, het laat ons strijden voor en met de groep. Op dit moment zien we dat (helaas) vooral bij bepaalde fundamentalisten; het principe is echter bij ons allen aanwezig.

Het geloof disciplineert ons ook. Bij een experiment met examenkandidaten werd de helft van de studenten verteld dat er een verhaal de ronde deed over een geest die in het examenlokaal zou rondwaren; de andere helft van de studenten kreeg niets te horen.

Wat bleek: de studenten die van de rondwarende geest hadden gehoord, keken duidelijk minder antwoorden af bij hun buren dan de studenten die niets van een geest hadden gehoord. Het idee dat er een geest zou kunnen zijn, was al voldoende de studenten in het gareel te houden. Het is duidelijk welk evolutionair voordeel zo'n discipline heeft.

Veel onderzoekers komen nu tot de conclusie dat geloof door de evolutie in ons zit ingebakken. Godsdienst kan dus nooit worden uitgebannen. Je kunt de gebruikelijke godsdiensten eventueel wel verbieden, of onaantrekkelijk maken, maar het gevolg zal zijn dat de mensen overal in gaan geloven.

Ergens in een ver verleden is het ooit begonnen.
Misschien toen de mens geen dier meer was.
Heel langzaam is er ergens een besef gekomen van leven en vooral dood .
Ook bij de oermens zal het besef van sterven al aanwezig geweest zijn.
En hoe zal dat dan bij die andere soorten mensen, die al uitgestorven zijn , geweest zijn?
En de mensachtigen?
En olifanten en dolfijnen?
Van olifanten is bekent dat ze terug komen op de plaats waar soortgenoten zijn gestorven, soms zelfs nog na jaren! Dus moeten ze besef hebben van dood gaan.
En van apen?
Ook bij de oermens is het ooit ontstaan als onderdeel van bijgeloof, of was het al geloof?
Bijzonder vind ik het nog steeds, dat bij alle natuurvolkeren ter wereld, ook die geheel geisoleerd leefden, zonder het besef van elkaars bestaan, er goden en afgoden waren, contact hadden met overledenen, geesten, vaak in tranche, onder invloed van drugs, met dans, rituelen enz.
Zij vonden het normaal en niet paranormaal.
Deze mensen wisten bewust dat het leven eindig was.
Deze mensen waren al met een soort geloof bezig.
Alleen waren er meerdere goden, die ook offers kregen.
Was hun bijgeloof niet geloof?
Zijn wij dan niet te ver afgedwaald?
Bij ons ging het mis toen de mens zelf de regeltjes gingen bedenken, het ging zelfs goed mis!
In de naam van de heer of God is het moorden begonnen.
De joden in Egypte, later de kruistochten, heidenen werden in de naam van god vermoord, en het gaat nog steeds door, moorden in Irak, israel, Afrika en waar allemaal nog meer?
Onder de mom van geloof is het hoogmoed geworden.
De evolutie van onze hersenen heeft ons er toe gebracht!
Logisch dat velen zich van het geloof afkeren.
We hebben het besef van een eindig leven volkomen verkracht, misbruikt en met het geloof in de hand vertrapt.
Dat heeft de evolutie de mens gebracht.
En het moorden gaat gewoon maar door, in de naam van een god.
Ik schaam me mens te zijn!