Waarom voel ik geen rouw?

misschien had je allang geleden moeten scheiden

Zou toch raar zijn als je rouwt over iets waar je blij om bent?

was niet mogelijk anders had ik dat al gedaan, ben nu 78 jaar.

Alles is mogelijk als je het wil

Opluchting mag je ook voelen, voel je niet verplicht om een bepaald gevoel te hebben.

Je geeft zelf het antwoord al: Je bent blij dat je van die man af bent.

Je bent echt niet de enige die niet rouwt na het overlijden van een partner of familielid. Rouwen is een vorm van emotioneel afscheid nemen. Dat proces heb jij met je man al lang gehad. Voor nu overheerst de opluchting. Later kan dat veranderen in berusting (zonder enige vorm van emotie) of kunnen er alsnog gevoelens van gemis komen, al is dat dan misschien vooral het gemis van de band die je met je man nooit (of alleen heel lang geleden) gehad hebt. Voel je vooral niet verplicht om te rouwen of om emotie te voelen. Als dat komt, dan komt dat. En anders niet. Het is niet raar of verkeerd om opluchting of zelfs blijdschap te voelen. Noem het een proces van afscheid nemen, dat kun je invullen zoals jij wil. En laat je niet opjutten door ronron. Scheiden is niet altijd een oplossing voor een moeilijk huwelijk. Soms is het middel erger dan de kwaal, zeker in geval van een narcist. https://rouwinformatie.nl/niet-rouwig-als-een-verlies-geen-pijn-doet/

U bent zeker niet de enige die geen verdriet voelt na een overlijden. Alleen wordt daar niet of nauwelijks over gepraat.
De emotie die bij u is losgekomen, is ook een emotie op zijn dood. En, die emotie is gewoon goed. Niemand voelt volgens het boekje. Niemand kan zeggen wat u moet voelen.
U voelt zich opgelucht, fijn, dat kan en mag.
Zelfs blijdschap is iets wat u mag en kunt voelen.
Hopelijk heeft u nog veel rustige fijne gelukkige jaren zonder hem.

Hartelijk dank, hier heb ik iets aan, meer dan van ene ronron.

@ronron1212 Het is wel heel makkelijk om te oordelen vanachter een scherm in je eigen veilige haven. Ja misschien is er altijd een keuze of mogelijkheid, maar dan moet je die wel zien of KUNNEN pakken. Victim blaming is heel gevaarlijk en zo intens gemeen. @Wouterina, het feit dat je deze vraag hier stelt, geeft mij het gevoel dat je man vanuit zijn graf nog steeds macht over je heeft. Hij laat je zelfs nu nog schuld voelen. Want je voelt geen rouw en gaat aan ons vragen waarom niet. Vermoedelijk voel je geen rouw, omdat er andere gevoelens zijn: Dat je blij en opgelucht bent, dat je ademruimte hebt. Dat er nu tijd is voor jou. Jouw gevoelens? Ik weet dat het makkelijk zeggen is, maar laat hem los, hij heeft geen macht meer over jou. En misschien het overwegen waard. Ga naar de huisarts. Vast zitten in een relatie met een narcist kost zoveel, dat je er misschien zelf niet meer uit komt. Het zou zonde zijn om de vrijheid die je nu hebt alsnog te laten beteugelen door vast te blijven zitten in herinneringen. Goed dit waren mijn wijze woorden voor vandaag.

@Wouterina, je geeft niet aan wanneer je man is overleden. Maar rouwen is voor iedereen anders. Mijn eigen ervaring is, dat na het overlijden van een dierbare na een ernstig ziekbed, bij mij de opluchting dat het lijden voorbij was overheerste. Het gevoel van missen kwam geleidelijk, en was veel sterker op "speciale dagen" (verjaardagen, feestdagen, enz.) en dat was mijn manier van rouwen. Anderen rouwden wel direct na het overlijden van de dierbare, op hun eigen manier.
Ik wil je in ieder geval meegeven, dat niemand jou kan vertellen hoe jij je moet voelen. Het zijn jouw gevoelens. Blijdschap kan, maar het kan gebeuren dat je op een later moment, toch nog gevoelens van rouw krijgt.

@HeerVoldemort wat heeft dit er mee te maken Victim blaming is heel gevaarlijk en zo intens gemeen. Dat heeft niets met mijn reactie te maken je gaat wel erg ver.

Inderdaad @HeerVoldemort, victim blaming is gemeen. Zeker in dit geval, omdat het één van de kenmerkende eigenschappen is van narcisten.

@ronron1212
Vind je dat? Hoe zou jij je eigen reactie dan omschrijven?