als achter elke angst de vrijheid schuilt , waarom zijn mensen dan zo bekrompen?

Dus iedereen die er niet in slaagt zijn/haar angsten te overwinnen is bekrompen?
Dat vind ik een nogal bekrompen standpunt.

Soms is de angst nu eenmaal groter, dan de behoefte aan vrijheid.
Heb ik eindelijk mijn angst voor de Python van de Efteling overwonnen, voel ik mij daarna inderdaad eventjes euforisch. Maar voor hoe lang? En hoe belangrijk was dat? En heeft dat de kwaliteit van mijn leven verbeterd?

Eric Fromm heeft een boek geschreven: 'De angst voor vrijheid', een klassieke studie over de betekenis van vrijheid voor individu en samenleving.
Hij ontvouwt hier een panorama waarin ons de geschiedenis wordt getoond als
enerzijds een voortdurende strijd voor vrijheid, en anderzijds een even voortdurende vlucht voor diezelfde vrijheid.
Deze vlucht uit zich in de vrijwillige onderwerping aan religieuze dogma's en aan politieke ideologieën, in de neiging tot zinloos geweld,
en ook in de menselijke aandrift tot sociale aanpassing, willoos consumentisme en maatschappelijk conformisme. In dit boek wordt duidelijk dat zolang we de allerbelangrijkste verworvenheid van onze tijd, het individualisme, niet goed kunnen verzoenen met echte maatschappelijke samenhang, we gedoemd zijn tot schijnvrijheid.

Deze twee voorbeelden laten zien dat vrijheid een relatief begrip is.

Waarover een eindeloze boom kan worden opgezet...