Wat is zilverwater?

Het gebruik van colloïdaal zilver als antibioticum stamt al uit begin 1800. Rond 1900 hadden westerse wetenschappers bewezen dat zilver een sterk antibioticum was en zo schreven veel doctoren het ook voor. Colloïdaal zilver bleek enorm efficient te zijn tegen infecterende organismen waarbij het gelijkertijd extreem veilig was in het gebruik, zonder de negatieve bijwerkingen die vaak gepaard gaan met gebruik van medicijnen. In Amerika is het rond 1938 erkend geweest als geneesmiddel. Deze status heeft het nu echter niet meer waardoor het als krachtig voedingssupplement wordt gepositioneerd.

Het eerste gebruik van colloïdaal zilver in medicinale toepassingen gebeurde op basis van zeer fijn gemalen zilver uit molens. Dit was een erg kostbaar en langdurig proces waardoor zilverwater erg duur was en niet voor velen beschikbaar was. Daarbij kwam dat colloïdaal zilver niet te patenteren is waardoor veel bedrijven het niet aandurfden er een product op te baseren. Uiteindelijk heeft dit in de pharmaceutische industrie geleidt tot het ontwikkelen van synthetische antibiotica, wat dus wel te patenteren is.

Tegenwoordig is colloïdaal zilver relatief eenvoudig te produceren op basis van het elektrolyse proces dat door Paul Farber ontdekt is. Met deze manier van produceren worden zilver colloïden gegenereerd met een grootte tussen 0,0001 en 0,01 micron. De elektrische lading van de deeltjes houdt ze zwevend in het water, dit wordt het Braunsche effect genoemd.