is het een kwestie van #geluk om de ramp te overleven of van heel erg veel pech?

Het is een geluk dat je leeft, maar het is pech dat je familie (ouders en je broer) dood zijn. Ik neem tenminste aan dat je het over Ruben uit Tilburg hebt.

Heel erg veel pech, te zitten in een vliegtuig dat crasht, meevallertje dat je die crash overleeft, vooral als je de enige bent.

Een klein geluk dat je een ramp overleeft.
Maar hoe je uit de ramp komt, als klein kasplantje.
Dat is in die zin best wel pech.

geluk bij een ongeluk.
je stort neer, duidelijk ongeluk, maar je overleefd het wel, heb jij ff mazzel.
maar je bent je familie kwijt, je spullen, en je bent zwaar gewond, je krijgt veel te veel aandacht van de pers,
het word heel zwaar, maar als je geluk hebt, kom je er weer bovenop.

Als je zo´n crash overleeft heb je heel veel geluk. Niemand had dat geluk, alleen die Tilburgse jongen, als dat geen geluk is.
En reken maar dat hij heel, heel veel steun krijgt van iedereen, dus hij wordt opgevangen, want iedereen leeft met hem mee. En hij wordt door familie en door middel van giften bijstaan in zijn verwerking, genezing en verdere opvoeding. Dus heel veel geluk te overleven, daar waar ieder ander de dood vond.

Als je een ramp overleeft heb je ontzettend veel geluk gehad.
Maar sommige dingen kun je doen om je voor te bereiden.
mocht er eventueel iets fout gaan.
zo controleer ik altijd in een hotel of de nooddeuren open zijn en waar ze zijn.
Als ik in een vliegtuig stap tel ik altijd het aantal stoelen tot naar de nood uitgang.

Laatst hoorde ik Mr Pieter van Vollenhoven zeggen dat hij bij het landen en opstijgen van het vliegtuig altijd zijn benen optrekt naar zijn borst toe.
Met als reden als je crasht schuiven de stoelen naar achter en heb je kans om klem te komen zitten maar met je benen opgetrokken verkom je dit tevens ben je dan minder kwetsbaar.

Toegevoegd na 42 seconden:
naar moet aan zijn

Wat je heel vaak hoort van mensen die een ramp overleven (en niet alleen een vliegtuigcrash, maar alle situaties waarbij ze maar net aan de dood ontsnapt zijn) is, dat ze hun leven daarna helemaal omgooien.
Vóor die tijd waren ze misschien heel erg bezig met het vergaren van materialistische status, altijd druk-druk-druk, en alle waarden in geld uitgedrukt.
Erna staan ze vaak meer spiritueel in hun leven : beseffen veel meer, dat iedere dag bijzonder is, en dat je beter iets van je leven kunt maken, want dat je Ferrari en je huis-met-zwembad en 7 badkamers tóch niet meekan, als het je tijd is.
En als deze mensen praten over hun overlevingsdag, hoor je een heel duidelijk voor/na-verschil.

Dus je hebt geluk als je een ramp overleeft, maar niet het geluk van het winnen van de staatsloterij....

De 'pech' is, dat zoiets op je pad komt, maar je hebt er niet om gevraagd.

What does not kill me, makes me stronger....je zult niet meer dezelfde zijn als ervoor.

Het kind dat de crash overleeft heeft als enige valt buiten dit verhaal. De verschrikkelijke nieuwsgeilheid van de pers, het nog niet weten, dat hij als enige nog leeft, zijn volledig nieuwe toekomst - hij zal pas over veel jaren de balans kunnen opmaken, of er een reden is geweest dat hij overleeft heeft, of dat hij liever ook had willen sterven.

Iedereen schijnt te vinden dat die jongen geluk heeft gehad dat hij die ramp heeft overleefd.
Maar waarom geluk?
Wat heeft het leven nog in petto voor die jongen?
Hij zal er zijn hele leven mee geconfronteerd blijven.
Niet alleen met zijn verlies, maar ook met zijn lichamelijke verwondingen. En het gezeur van de pers iedere keer.
En wat voor leven wordt dat dan?

Nee, alleen al het overleven zou zomaar eens pech kunnen zijn.

"Geluk" is als hij, met de juiste hulp en begrip en verzorging en liefde en bescherming en door enorme wilskracht er in slaagt een goed leven op te bouwen.

Geluk of pech is maar net hoe de overlever het zelf ervaart.

Ik verwacht dat het jaren zal duren voor iemand die in zijn eentje een afschuwelijk ongeluk overleeft, zijn lot 'geluk' zal noemen in plaats van 'pech'.

Voor zijn omgeving zal het waarschijnlijk 'geluk' zijn, omdat ze niet in een afschuwelijk leeg gat vallen na het verlies van zo veel geliefden, maar iemand hebben om voor dóór te gaan.

Wat een benauwd denken hier. Er vallen per maand evenveel doden in het verkeer als in Tripoli zijn gevallen en elke dag weer mist een kind zijn ouder(s) door een verkeersongeluk en/of overleefd hij/zij dat maar net. Gaan we soms een stille tocht op GV organiseren?

Toegevoegd na 39 seconden:
Dit soort vragen doen mij twijfelen aan het bestaan van gezond verstand.