Ik zit enorm in de put vanwege grote problemen. Psychologen en psychiaters kunnen mij echter niet helpen, en verder ook niemand anders. Wat nu?
Ik zit enorm in de put vanwege persoonlijke problemen. Ik word er gewoon helemaal depressief van. Maar ik heb jarenlang bij psychologen, psychiaters e.d. gelopen, en die hebben mij ook nooit kunnen helpen. Mensen in mijn omgeving weten het ook niet. Ik voel me enorm wanhopig!! Wat zou ik kunnen doen?
Was je het niet eens met de diagnose, het behandelplan, of de werkwijze ?
Tja, er was eigenlijk geen diagnose die gesteld moest worden, dat was eigenlijk niet van toepassing. Maar ik was het inderdaad niet eens met het behandelplan en de werkwijze, en ik voelde me gewoon niet begrepen. Dat voelde voor mij persoonlijk zo.
Ik wil jou en je situatie snappen. Daarom heb ik een paar vragen.
Je hebt jarenlang bij psychologen en psychiaters gelopen. Welk verschil van mening had je over de behandelplannen ?
Het zou kunnen zijn dat je geen ziekte-inzicht hebt (anorexia : ik ben niet te dun, ik ben dik ) , of dat je vind dat je niet iets moet doen dat moeilijk is ( agorafobie: de eerste stap buiten de deur ). Zou er zoiets kunnen spelen?
Je zegt dat je je niet begrepen voelde. Is het dat je meer het begrip zoekt dan aansturing naar verandering ?
Heb je ooit je vitamines laten checken. Een aantal symptomen van vitamine tekorten (zeker D en B12) hebben dezelfde effecten als depressie. Alleen laten psychiaters (maar ook psychologen) daar bijna niet op testen. Het effect is een niet-effectieve behandeling en men haalt de schouders op (dit heb ik zelf helaas ook in de praktijk mee gemaakt). Heel langzaam komt het begrip naar voren dat men dit als eerste gaat testen. De depressieve klachten die door een vitamine tekort ontstaan kunnen aan de basis liggen van een echte depressie. Maar als je de oorzaak niet weg neemt, kom je er ook niet overheen. Let wel, ik zeg niet dat dit DE oplossing is. Maar als het nog niet uitgezocht is, is het zeker de moeite waard om dit eens nader te bekijken. @Erna55.
Zie korte omschrijving hierboven. Dat is 1 van de redenen waarom mensen niet beter kunnen worden van de behandelwijze van psychiater / psycholoog.
Ik lees dat je al jaren lang bij psychiaters en psychologen loopt maar dat die je niet kunnen helpen omdat ze je niet begrijpen. Dat vind ik opmerkelijk, dat één of twee je niet kunnen helpen ala maar jaren lang?? Hoeveel zijn dat er wel niet geweest??Waaraan ik dan denk is dat je misschien een beetje een eigenwijs persoon bent die iemand zoekt die je bevestigd in je misère maar dat dit niet gebeurd/lukt.
Even als voorbeeld, jij vind dat een blauw iets groen is. Maar waar je ook komt iedereen zegt 'dat is blauw', nu ben jij al jaren lang op zoek naar die ene persoon/hulpverlener die ook vind dat jouw blauw iets groen is. Of te wel je stelt je niet open voor hulp, wilt enkel bevestigd worden in je ellende.
Nogmaals puur gebaseerd op wat ik hier lees van jou en mocht ik er volkomen naast zitten dan mijn excuus.
Ik heb PDD-NOS (een vorm van autisme dus, en ik heb daar heel veel ellende van. Ik heb dus inderdaad geen vrienden, ik heb het wel geprobeerd maar het lukt me niet om die relaties aan te gaan. Die eenzaamheid doet ontzettend pijn en vreet me als het ware op. Daar staat weer tegenover, dat ik periodes heb dat ik me zo leeg voel, dat ik dat weer heel eng vind. Ook heb ik al zolang ik me kan herinneren last van stemmingswisselingen in mezelf (die voor niemand anders merkbaar zijn, maar voor mezelf heel naar). Ook heb ik last van een soort dwanggedachten, dat dingen zeg maar blijven hangen in m'n hoofd en niet meer weggaan. Daarnaast word ik er gewoon depressief van dat als ik dingen net geleerd heb, ik ze de volgende dag alweer verleerd ben (schijnt ook een kenmerk van autisme te zijn). Plus het feit dat ik het niet kan accepteren dat ik mijn hele leven afhankelijk zal blijven van mensen. (Ik heb namelijk ook een verstandelijke handicap). En dan nog het feit dat ik net een grote buikoperatie heb gehad en daardoor weer een litteken 'rijker' ben, daar ben ik ook helemaal niet blij mee... Ik moet bekennen dat ik er liever helemaal niet meer zou zijn, ik vind deze wereld ook geen goede plaats....
Nee, dat durf ik niet. Maar ik moet toegeven dat als ik het wel zou durven, had ik het allang gedaan...
Uit wat je nu vertelt waren er genoeg onderwerpen te bespreken. Stond er in je behandelplan ook de volgende zaken genoemd ?:
Hoe je leert accepteren dat je beperkingen hebt,
wat je aan zelfstandigheid kunt winnen,
Wat kun je wel en wat kun je niet veranderen.
En ook hoe je zelf de regie over je leven kunt nemen. Wanneer je deze zaken een beetje kunt, dan zul je je beter voelen.
Ik zie het echt niet zitten om wéér naar de zoveelste 'hulpverlener' te gaan eerlijk gezegd. Ik voel me echt niet begrepen door hun. Ik heb ze zelfs nog het een en ander over autisme uit moeten leggen, waarvan zij zeiden: ''dat wist ik niet.'' Ik voel mezelf diep wanhopig; ik heb al 8 of 9 keer een eind aan mijn leven proberen te maken, maar allemaal zonder resultaat. Ik zie het leven zó uitzichtloos, maar ik kan er niet uit..!!!..
Bij welke zaken heb je hulp nodig ?
Wat moet je nog leren om zelfstandig te wonen ?
''Wat moet je nog leren om zelfstandig te wonen?'' Er is één ding dat zeker is, en dat is dat ik nóóit zelfstandig zal kunnen wonen. Er is namelijk iets heel geks bij mij, en dat is dat ik met handelen (=performaal) 38 of 40 IQ-punten lager zit dan verbaal. Dus in feite heb ik een verstandelijke handicap. Vandaar.
(Sorry voor het late reageren trouwens).
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.