Moet een mens iets waardevols bijdragen aan de samenleving of kan hij ook gelukkig zijn zonder bijdrage?

Ik zit een beetje in een midlife crisis. Tot op heden heb ik gezocht naar een weg om een rustig leven te leiden. Dat deed ik door met weinig tevreden te zijn en weinig te werken maar wel maximaal te genieten van de mooie dingen in het leven. Natuur, vriendschap, liefde, kinderen, lekker eten, reizen, musiceren,... Echter, mijn vriendin heeft goed gestudeerd en doet baanbrekend onderzoek als wetenschapper. Nu zit ik in een groot conflict met mezelf. Moet ik een grotete bijdrage leveren aan de samenleving of kan ik rustig doorgaan met zo goed als geen echte bijdrage aan de samenleving, omdat ik in het idee was dat als ik voldoende inkomen had om voor mezelf te zorgen, ik verder vrij en onbezonnen kon genieten van mijn bestaan. Echter, ik pieker de afgelopen tijd dusdanig of dat niet een egoïstische denkwijze is dat ik de hele tijd onrustig ben. Ik denk dan: zij heeft 12 jaar gestudeerd om daarna hard te werken om onderzoek te gaan doen om mensen te kunnen helpen genezen. En ik heb alleen maar gezocht naar het me het leven zo makkelijk mogelijk te maken... Als middelbare scholier zat ik ook in natuurwetenschappen en werd van me verwacht dat ik hogere studies ging doen maar ik zag toen niet in waarom, omdat ik me niet bekommerde om inkomen. Maar ook niet aan de perspectieven van eventueel boeiend onderzoek in de geneeskunde. Ik probeer mezelf nu tot rust te brengen. Dan denk ik, elke job is een bijdrage, maar ik voel geen voldoening in de jobs die ik probeer. Vervolg zie reactie

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

in: Overig

2.9K

2.9K keer bekeken

11 11

• Deel op Facebook
• Deel op Twitter
• Deel op WhatsApp
• Delen

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

Ik vind meer bijdragen pas voldoeninggevend indien het me kan boeien. Of moet ik dat verlangen naar passie in mijn werk opzij zetten en zeggen: ik draag bij aan de samenleving, maakt niet uit of ik het graag doe of niet, ook niet of ik het geld nodig heb dat ik er voor krijg. Ik dacht na over vrijwilligerswerk maar ook die dingen kunnen me niet boeien. Gaan studeren is op 43 jarige leeftijd niet evident, ik betwijfel sterk dat ik ooit aangenomen wordt op de universiteit en ooit werk vinden als onderzoeker lijkt al helemaal onwaarschijnlijk. Als ik een korte opleiding zou kunnen volgen waarmee ik toch ook zou kunnen meehelpen aan belangrijk onderzoek zou ik me wellicht ook al heel wat beter voelen. Misschien moet ik mezelf zien als een radertje in de samenleving, een topwetenschapper en een toilettenschoonmaker werken voor hetzelfde doel? Maar de eersten volgen de vooruitgang en doen de ontdekkingen en voelen de vreugde daarvan. De schoonmaker kan enkel juichen dat zijn team, de mensheid, weer een doelpunt heeft gescoord. Ik wil graag degene zijn die scoort denk ik...

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

De wetenschappers in onze maatschappij kunnen alleen maar zo veel werk verzetten omdat er zoveel anderen zijn die wat anders doen. Als een wetenschapper zijn eigen schapen moet hoeden, de hele dag op zijn eigen kinderen moet passen, zijn eigen huis moet bouwen en onderhouden, zelf altijd moet koken... Je ziet het plaatje. Daarnaast zou jouw bijdrage in het grootte plaatje insignificant zijn, hoogstens dat als jij wel was gaan studeren dingen milliseconden eerder waren uitgevonden (teruggerekend). Daarnaast is er volgens mij een teveel aan medicijnstudenten dus zou je hoogstens de kansen van een ander hebben verkleind en als die ander slimmer is dan jij dingen zelfs sneller worden uitgevonden. Uiteindelijk is het dus vooral een probleem dat je met jezelf hebt. Een psygologisch en egoïstisch probleem. IK heb mijzelf niet kunnen bewijzen naar mijzelf toe. Misschien dat je dat probleem het makkelijkst oplost met zoiets als vrijwilligerswerk. Of anders stoppen met piepen en een studie gaan volgen, want dat kan altijd nog.

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

Stuk geschreven voordat ik de toevoeging had gezien.

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

Komt je onvrede met jezelf niet voort uit het succes van je vrouw? Je verhaal kom namelijk op mij over als jaloezie. Na alle investeringen die zij gedaan heeft plukt zij nu de vruchten. Jij staart je nu blind op haar vruchten, terwijl je al die jaren genoten hebt van niets doen.
Simpelweg: jij hebt gekozen voor dat leven, dan zul je ook tevreden moeten zijn met de door jouw gekweekte vruchten. (en blij moeten zijn met de vruchten van je vrouw).

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

Wat me opvalt in je verhaal is dat je zegt iets te willen doen voor de "samenleving" . Maar ook zeg je : . " Ik dacht na over vrijwilligerswerk maar ook die dingen kunnen me niet boeien " .
Wat boeit je dan wel ? Het lijkt erop dat je respect zou willen, zonder iets te dien dat respect verdient .

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

Door leuke dingen met anderen te doen draag je bij aan de samenleving. Een soort midlife crisis krijgen een heleboel mensen. Bij mij is het over gegaan.

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

Ach, je hebt gevers en nemers. Zolang de gever onderhouden wordt, valt het niet op. Maar oh wee, als het leven toch niet zo loopt als dat hij wenst... dan pas gaat hij denken. Denken hoe het leven weer gaat lopen zodat hij het makkelijk heeft.
Sommige mensen stellen alleen vragen bij GoeieVraag, en er dus volledig aan voorbijgaan dat de site zowel geven als nemen behelst.

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

Een bijzondere vraag....die door velen is gesteld, en uiteindelijk je inzicht zal verruimen, als je het antwoord kennen wil... De antwoorden die ik je geven zou, passen niet in dit tekstblokje, dus die geef ik maar niet..;-) Mijn tip is deze; Zoek!...want je bent je denken niet.
Je denken, is de 'verdeler' die waarde afmeet aan vergelijkingen, want anders doet het denken niet.
Dit is de oorzaak van het verschil, met 'wat is' en 'wat zou moeten zijn'...
Dat verschil noemen we in ons denken de wens, die overigens alleen in denken kan ontstaan, en leverd heel veel onvrede op. Dat diep ongelukkige gevoel van 'IK WIL',
wat ik mijn hele leven niet krijgen zal...., denk je dat eens in...je leven voor niets geweest, altijd die strijd, dat begeren, die honger, die jaloezie, die afgunst, de verdediging, door vergelijkingen van mijn brein. We leven in een maatschappij, waarin denken de hoofdrol speeld, het is ook de heerser over jou, zo zijn we opgeleid.
Maar je bént je denken niet, wie heeft die informatie ooit op school gekregen? Dat Leven, de Liefde is?
Dat Leven, de Waarheid is?
Dat Leven, de Creatie is?
Dat Leven, de Schoonheid is?
Dat JIJ deze vier dingen allemaal in jezelf ervaren kunt, omdat JIJ het Leven wezenlijk bént?
Zoeken dus....wie ben ik? :-)

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

Eerst moet je dan duidelijk maken wat de wereld is?
zijn dat de mensen die op de wereld leven of is dat de de planeet Aarde Je kunt jezelf dan de vraag stellen wie de beste bijdrage aan de wereld levert? Degene die ervoor zorgen dat er allerlei uitvindingen gedaan worden die het leven makkelijker maken ( lees olie voor verwarming, doktoren die de mensen langer laten leven etc ) zorgen er niet voor dat het beter gaat met de Aarde, denk aan vervuiling etc, overbevolking etc Maak je dus niet te druk, en zorg dat je jezelf kunt onderhouden. bedenk tevens dat leven een chronische ziekte is met dodelijke afloop. Dus GENIET!!!

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

Ik las je verhaal en het kwam op mij zo over (ik bedoel het goed, dus niet verkeerd opvattten):
Je vriendin doet iets voor de wetenschap en maatschappij door onderzoek te doen en zo op haar manier haar steentje bij te dragen. Jij ziet dit, en denkt nu, zou ik dat niet OOK moeten doen? Mijn mening is hierover (en daarom geef ik geen direct antwoord) is dat jij bijdraagt wat jij kan bijdragen op jouw eigen persoonlijke manier. als voorbeeld neem ik mezelf: een werkeloze (ik heb hiervoor jaren gewerkt) moeder die een paar kindjes opvoed samen met haar nieuwbakken echtgenoot. Ik ook heb het idee dat ik wat moet toevoegen aan de samenleving, aangezien ik niet werk en eigenlijk geen reet uitvoert, ik geniet ook van de kleine dingetjes des levens, maar dan denk ik: ik voeg iets toe door mijn kinderen zodanig op te voeden dat zij een welkome aanwinst zijn voor de samenleving. Dus daarom zeg ik: je draagt iets bij door het te doen op je eigen manier, want wat je vroeger heb gedaan is niet tegenwoordig, maar vroeger en het verleden kan je nu eenmaal niet veranderen. Dus is me niet directe antwoord is, dat jij iets toevoegt door te doen wat jij het beste kan doen op dit moment. Genieten van het leven is nog nooit bestraft en zo erg is het allemaal niet, doe wat jij graag doet, dan draag jij op je eigen manier je eigen steentje bij. En doe het dan niet omdat je vriendin dat doet, jij kan het alleen maar op je eigen manier doen.

Verwijderde gebruiker

9 jaar geleden

@Godmelijaar
"Ik wil graag degene zijn die scoort, denk ik…" Scoren kun je met alles en altijd! Belangrijk hierbij is te weten waarmee en hoe je wilt scoren, vandaar ook jouw vraag.
Zelfkennis, op zoek naar jezelf, naar datgene wat jouw drijft in het leven, wat waarde voor je heeft, enz. is hierbij van groot belang. Iets van waarde hebben [zijn] hoeft niet groot te zijn om toch als grote bijdrage gezien en ervaren te worden. Jouw vrouw doet in jouw ogen baanbrekend werk
Maar wie zorgt voor deze vrouw en wie schept de mogelijkheid dat zij dit werk kan doen?
Wanneer jij dat bent dan is jouw bijdrage net zo groots en belangrijk! Het is maar net welke waarde jij er zelf aan geeft. Een dingetje in jouw verhaal gaf me even een vreemd gevoel:
"Omdat ik in het idee was dat als ik voldoende inkomen had om voor mezelf te zorgen, ik verder vrij en onbezonnen kon genieten van mijn bestaan".
Heb jij je financieel afhankelijk gemaakt om je levensstijl te continueren / om geen zalfverantwoordelijkheid te dragen / je te afhankelijk van haar bent ?
Succes.

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Voeg reactie toe