waar komt het woord "leuk" vandaan

Aanvankelijk, in de 18de eeuw, werd leuk gebruikt in de betekenis ‘halfwarm, lauw’. Een ruimte kon leuk zijn, maar ook een persoon. Zo iemand was dan ‘doodkalm, onverschillig’ of ‘flegmatisch’. Van iemand die deed of hij van niets wist of die zich stilhield, kon je zeggen hij houdt zich leuk. En een leuke broeder was ‘iemand die onnozel schijnt, maar soms aardig uit de hoek kan komen’.

Aan die leuke broeders danken we de betekenis die nu het meest gangbaar is, want door hún lauwheid en schijnbare onverschilligheid werd leuk gaandeweg synoniem met ‘grappig, aardig, amusant, geestig’.

Die betekenisuitbreiding had plaats aan het eind van de 19de eeuw. Althans, in boeken uit die tijd is leuk voor het eerst in de betekenis ‘aardig’ aangetroffen. Eind 19de, begin 20ste eeuw werd de nieuwe betekenis voor het eerst in onze woordenboeken vastgelegd. Zo vermeldt de Grote Van Dale in 1898 dat leuk in de betekenis ‘lauw’ op z’n retour is, maar dat het woord inmiddels wordt gebruikt voor ‘grappig, aardig, vermakelijk’ en ‘gezellig’. Het woordenboek geeft als voorbeeldzinnen onder meer ‘een leuke opmerking’, ‘een leuk boek’ en ‘dat is hier een leuk hoekje’.