Ambitie is maatschappelijk geprezen, maar is het niet eigenlijk een sociaal nadeel?
Met ambitieus zijn, bedoel ik niet de natuurlijke interesse die je attentie opleverd in je ontdekkingen.
Die interesse maakt juist dat je intens leren kunt, wat heel makkelijk en vanzelf lijkt te gaan.
De ambitie is naar mijn idee een wens, terwijl interesse 'natuurlijk is.
Zelfs soms bijna afwezig is, omdat ambitie dat soms vereist. Ambitie is de wens die je verkiest zolang je dat wilt.
"Het woord ambitie had in oorsprong een vrij negatieve connotatie; reeds bij de Romeinen had ambitio (het rondgaan bij mensen om stemmen te ronselen) een negatieve bijklank. Er werden zelfs aanklachten ingediend tegen politici die ervan werden beschuldigd te veel ambitio aan de dag te hebben gelegd (i.e. ongeoorloofde kiespraktijken). Met de opkomst van het christendom werd nederigheid naar voren geschoven als na te streven deugd en zelfzuchtige ambitie afgewezen. Met de renaissance kwam ambitio terug in de belangstelling te staan, onder meer door het werk Verhandelingen over de eerste tien boeken van Titus Livius van Niccolò Machiavelli, waarin hij ambitie behandelde en oordeelde dat deze eigenschap - mits gebruikt voor de juiste doeleinden - wenselijk kon zijn. Deze positieve vorm van ambitie wordt vaak "gezonde ambitie" genoemd."
In zoverre kan dus ook de 'ambitie' om verlicht of heilig te worden niet altijd sympathiek overkomen voor degene die daar niet voor open staat, en het kan zelfs zo zijn dat dat wat als empathie is bedoeld als een sociaal nadeel wordt gezien.
het woord zelf bestaat uit slechts letters, en beschrijft een betekenis die met onze creativiteit in denken kan worden aangepast, naar gelang we wenselijk vinden.
Maar de daad, de 'beweging' die ambitie is, veranderd in zijn uitwerking niet. Voorbeeld;
Als ik de drang heb, die ambitie kenmerkt als daad, om mensen in de 'derde' wereld te helpen aan voedsel, dan ben ik als mens nog steeds ondergeschikt aan de ambitie, die voor mij en vooral mijn omgeving neerkomt als hard en gevoelloos.
Mijn ambitie, het ambitieuze gedrag en de ambitieuze oordelen die ik heb zijn onveranderlijk aanwezig.
Het doel verzacht de omstandigheden niet. Voorbeeld; Oorlog, is een wreed en akelig gebeuren.
De minachting, de haat, de pijn, het verdriet...en nog zoveel meer van die mens-onterende effecten.
Dat is de daad oorlog allemaal.
Maar het woord, tja.....daar kun je politiek ook nog 'rechtvaardige' oorlog van maken.
Ons denken zweeft in creativiteit alle kanten op, maar oorlog zal nooit rechtvaardig kunnen zijn!
Als ik als mens een mens dood maak, kan ik mezelf niet rechtvaardig vinden, het maakt niet uit waarom.
Elke reden die ik noem is een ontkenning van de werkelijkheid. Vandaar ook dat ik zeg, ambitie is wreed.
Mijn ambitie kent geen liefde.
Mijn interesse daarintegen is nieuwsgierigheid, en staat volledig open voor wie jij bent, wat jij denkt of weet, voor wat jij voelen zal als ik je tegen kom.
Het is veel groter dan die verkrampte ambitie. ;-)
Door deze natuurlijke vorm is ontwikkeling en ontdekking mogelijk, die niet schadelijk hoeft te zijn voor de samenleving.
Nu lopen we met een vernieuwingen, die conflicten teweeg brengen omdat het uitgangspunt ambitie was...( zo van; de boom is uit de wortel gegroeid en kan niet anders dan dat zijn.)
Ambitie is niet het zelfde als interesse denk ik, het heeft een centraal uitgangspunt, net als egoïsme zeg maar.
Vandaar de conflicten die we krijgen, er komen er steeds meer, ambitie is actie van 'separeren' niet van 'integreren' naar mijn inzicht.
;-)
Verbondenheid is de beperking die geen liefde toelaat, en dat zoek ik niet, als er al iets te zoeken is.....
In verbonden zijn, geeft het me een veilig gevoel.
En dat kan van alles zijn, waarin ik dat bereiken kan, de voetbalclub, de cultuur, de staat, de kerkelijke stroming, mijn vrienden en vriendinnen, mijn familie, mijn werkkring, enz.
Die verbondenheid ga ik automatisch beschermen van de 'aanvallers' die deze verbinding niet begrijpen of niet hebben.....
Terwijl het uitgangspunt, de psychische veiligheid opgelost kan worden IN mezelf, kijk ik automatisch naar buiten, weg van mij..met alle gevolgen van dien.
Mijn land! Mijn kerk! Mijn familie!
Het ego zal zich gestreeld voelen..., 'zie je nou wel dat ik besta'...., eerzucht.
En als ik dan het nieuws van Parijs hoor, met al die ambitieuze minachting, die gruwelijkheid, dan denk ik....was dat nou ambitie of interesse die hier aan ten grondslag ligt? En dan ligt de vraag open....wat denk 'ik' ervan..
Daar hoef ik alleen maar attent op te zijn, zien hoe het ego functioneerd, want ik denk dat op die manier de kracht van ego afgaat...
Ik vecht er niet tegen, dat win ik toch niet, als ik het maar begrijp. @Paspoes, ik dacht dat in het oude grieks de liefde twee 'soorten' konden zijn; Amor of Agape.
De ene, amor, is de materieel gerichte soort die zoals je zegt verbinding nodig heeft, anders zou het een 'zooitje' worden, je hebt gelijk.
Maar die andere, agape, is alleen in vrijheid merkbaar, en dan is het er voor alles en iedereen.
En die bedoelde ik eigenlijk, sorry voor mijn onduidelijkheid.
Deze liefde agape richt zich op de behoeften van de ander, zoekt wat het beste voor de ander is en laat de ander de vrije keus om die liefde te beantwoorden of niet.
Een verschil met eros is, dat het vertrekpunt bij deze laatste vanuit jezelf is en bij agape bij de ander. En eros eerder een de geslachtelijke liefde is, of ook wel een verlangen dat een iets geestelijker inslag heeft. Dat agape meer in vrijheid is kan ik zo begrijpen dat die liefde stelt geen voorwaarde stelt. Een liefde zonder grenzen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Agape
http://www.bijbelseplaatsen.nl/plaatsen/A/Agape%20en%20Eros/986/
De totaliteit van denken, met bewust en onbewust, heeft het effect dat het zelf-cenrisch is.
Zelfcentrisch is gericht op 'ik', de persoon die ik denk te moeten voorstellen, en door mijn ervaringen in de geschiedenis van mijn levenstijd bepaald is door mij.
Zelfcentrisch maakt de eigenliefde, waaruit elke goede daad voortkomt.
Daar moet je dan moeite voor doen.
Er bestaat ook nog een goede daad, die het automatisch gevolg van agape is, het is een keuzeloos goed doen, daar hoef je niet bij te denken, dat gebeurt vanuit agape.
Omdat dit niet verbonden is, met niets, hoef je geen moeite te doen, het wordt direkt en zonder overdenking aanvaard als de Waarheid in je brein.
Geen menselijk afweging komt er aan te pas, al verwerk je het wel om uitvoering te geven. Één enkele ervaring, kan in geen duizend woorden worden uitgelegd, en daarom stop ik er maar even mee, we dwalen een beetje af denk ik..:-)
Arm of rijk, eenvoudig of gecompliceerd, het is er te ervaren voor iedereen, maakt geen keuze jij wel ik niet.
Het is niet eisend en niet verbonden, want dan zou het van het denken zijn, niet zuiver.
Ik kan het niet zoeken, of vragen, ik kan het als mens niet 'dirigeren', als ik het meemaak, is het in een seconde weer weg...omdat mijn denken het wil vatten, en vasthouden....en misbruiken bovendien.
Niet omdat we zo slecht zijn, maar omdat ons denken dualistisch is.
Deze liefde is onvoorwaardelijk, dus voor alles en iedereen. De liefde die wij 'liefde' noemen, is er alleen ter bevestiging van het centrale-ik.
Het is de actie waar je aan denken moet, en je denken/ brein geeft daar als gewoonlijk ook emotie bij, net echt.
Omdat wij het produceren, verbinden wij het aan een persoon, en natuurlijk moet die persoon voor ons een 'voordeel zijn of mij aksepteren, wat eisen is.
Inderdaad zijn er dan nog mensen die het met hun denkwerk verbinden aan dingen....je zei het al, erg eenzijdig en levenloos, je krijgt dan als bedenker van die 'liefde' eigenlijk altijd gelijk, en dat is weer een eis.....
Elke eis van wederkerigheid, is een gevangenis voor de ander, een stok achter de deur...
We fabriceren met ons verstand wel een houdbare situatie, en over en weer besteden we er liefdevole aandacht aan, maar het blijft een handeldje georganiseerd door het verstand.
Daar schop ik niet tegen, begrijp me niet verkeerd, maar ik zie wel de corruptie die van het denken is, het zal nooit zuiver worden als mijn denken dualistisch is. ;-)
Ieder mens heeft wel eens een ervaring gehad, ooit, waarop alles er plotseling veel mooier uitzag dan normaal.....dát is het moment dat je denken even te laat inschakelde, en duurt maar heel kort bij een gezond mens. Het is dit moment, waarin je De Liefde ziet, niet dat wat je voortdurend maakt.
Dat is waar zovelen naar op zoek zijn...
Dat is waar de oosterse monniken hun tijd aan besteden in stilte....te proberen het denken te stoppen om dat ze het WILLEN....en dat gaat zo niet.
Alles wat mijn denken maakt is dat dus ook.
Dat denken, maakt ook de ik die denker is.....
Ons denken, kan alleen die liefde maken, die een materialistisch uitgangspunt heeft, omdat het zelf materialistisch is.
Dat uitgangspunt komt alweer van ons denken.
Daarin is de denker nummer 1.
Daar kan in verbinding (!) met die denker en bv zijn partner, iets moois worden gemaakt.
De basis van die goedheid, ligt bij die denker, die nog altijd nummer 1 is....al herkennen we dat liever niet.....of 'zien' we het gewoon nog even niet.
Dat is nog steeds materialistisch, allemaal. De Liefde......is dat niet. Onvoorwaardelijk....stel je dat eens voor!
Hoe...kan iets onvoorwaardelijk zijn als het verbonden is? Dat is matrialistisch niet mogelijk, daar kunnen we elkaar wel in treffen dacht ik?
http://www.jkrishnamurti.org/krishnamurti-teachings/view-video/what-is-a-responsible-human-being.php
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.