Kan men een trouwring dragen als symbool dat men voor iemand heeft gekozen en dus gebonden is, zonder dat die ander met jou wil getrouwd zijn?

Om een antwoord te geven op je vraag ; natuurlijk kan je dat!
Nog wel twee ook, als jij dat wilt....;-)

Maar ondanks de vrijheid die je hebt om dit te doen, is het ook een keuze die een gevolg aangeeft, van een oorzaak in jezelf.

Je hebt ons al wat informatie gegeven over je gevoelens, dus misschien is het okee voor you, als we dat eens samen onderzoeken, zonder oordelen, gewoon eens kijken wat er in jezelf gebeurd?

Nah vooruit, je wilt zo graag iets bewijsbaars hebben, over hoeveel je toch van die persoon houd.
Voor wie wil je dat?
Wie wil je dat het opmerkt?
Daar zou je eigenlijk voor jezelf heel eerlijk in moeten zijn, anders hebben deze woorden ook geen zin..
Kijk, als je me verteld, dat het voor jezelf is, alleen maar voor jezelf, dan kun je net zo goed, iets minder opvallends doen, een bepaalde kleur kiezen voor je ondergoed, of een bandje om je pols, een speciaal riempje voor je horloge, en zelfs iets wat je gewoon thuis laat staan, zodat het echt iets is van jou.
Die trouwring is dan wel een beetje opzichtig, vindt je niet?

Maar het is niet alleen voor jezelf....want van jezelf weet je al, aan wie je denkt, dus hoef je geen bevestiging of herinnering, die heb je al.
Het is dus juist aan anderen dat je het wil laten zien!

Als die niet-partner je ring ziet, zal hij/zij het verafschuwen, en maakt daarmee een afstand die jij nooit meer overbruggen kan.
Een trouwring houd ook 'relatie' in, en die heb je nu, alleen maar met jezelf....jezelf en je eigenverdriet van; ' oh oh oh, ik heb je niet'

En als die ring voor anderen is?
Anderen die het zonodig van je weten moeten, dat je niet op kan houden met over die niet-partner te fantaseren?
Dan heb je voor een 'nieuwe partner' als die zich eens laat zien, definitief de deur dicht gedaan terwijl hij al op een kier stond.
Hoe zou jij je daarbij voelen, als dat gebeurt?

Wat je voelde voor die persoon, was een gezonde zaak, maar als daar geen reactie uit voortkomt, een reactie van die ander, dan sta je gewoon weer in je eentje.
En dat moet eventjes pijn doen, dat geeft aan, dat je de persoon wilde bezitten, als partner dan.
En als je niet bezitten kan.....ja, dan voel je de pijn.
En je geeft er nu een plekje aan, dat het van je hart af komt, maar nog steeds is het je denken maar, die niet loslaten kan.
Liefde die echt is, die zet niemand vast.
Het is geen gevangenis..of dacht je wel?
;-)